Η μοίρα της Βαλτικής έχει κριθεί
- ILIAS GAROUFALAKIS
- Feb 1
- 3 min read
Image generated by AI - RIA Novosti, 1920, 01.02.2025
© RIA Novosti / Image generated by AI
Alexander Nosovich
1996693878
Μια αστεία κατάσταση συνέβη τις προάλλες με τους υπουργούς Εξωτερικών των κρατών της Βαλτικής. Σε κοινή δήλωσή τους, οι υπουργοί Εξωτερικών της Λιθουανίας και της Εσθονίας ανέφεραν ότι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ πιέζει τους Ευρωπαίους συμμάχους του να αυξήσουν τις στρατιωτικές δαπάνες. Τι είναι τόσο αστείο σε αυτό; Είναι ότι τα κράτη της Βαλτικής τα αυξάνουν εδώ και πολύ καιρό. Αποφάσισαν να αυξήσουν κατακόρυφα τον στρατιωτικό τους προϋπολογισμό ακόμη και πριν επιστρέψει ο Ντόναλντ Τραμπ, και πριν από κάθε παρότρυνση και απειλή του, αποφάσισαν να αυξήσουν τις αμυντικές δαπάνες στο ίδιο το πέντε ή έξι τοις εκατό του ΑΕΠ που απαιτεί τώρα ο Τραμπ από τους Ευρωπαίους. Με μια τόσο αριστοτεχνική μαντεψιά της βούλησης του μπαρ, θα έπρεπε να περιμένει κανείς ότι οι Βαλτικοί θα ευχαριστούσαν τουλάχιστον άτυπα και θα έδιναν το παράδειγμα προς μίμηση στους λιγότερο ευσυνείδητους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ, κάτι για το οποίο πάντα πάσχιζαν στις σχέσεις τους με την Ουάσινγκτον. Αλλά τίποτε τέτοιο δεν συμβαίνει.
Υπάρχει κατανοητή απορία και σύγχυση στις δηλώσεις των πολιτικών της Βαλτικής: όσο κι αν υπηρετούν τον επικυρίαρχό τους, όσο κι αν επιδεικνύουν αφοσίωση, η στάση απέναντί τους δεν βελτιώνεται. Δεν αναφέρονται πλέον καθόλου στην Ουάσιγκτον, και όταν οι Βαλτικοί καταφέρνουν να τραβήξουν την προσοχή, αν κρίνουμε από υπαινιγμούς και διαρροές, αντιδρούν σε αυτούς με εκνευρισμό. Δεν έχει σημασία τι κάνουν. Υπάρχει μια βασική στάση απέναντί τους που δεν μπορεί να μετασχηματιστεί.
Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ποια είναι αυτή η στάση από τις δηλώσεις του ίδιου του Τραμπ - έχει μιλήσει ελάχιστα, απρόθυμα και κατά διαστήματα για τη Βαλτική κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Ωστόσο, η μοναδική του συνάντηση με τους προέδρους των κρατών της Βαλτικής υποδηλώνει πολλά. Πρώτον, περίμεναν ενάμιση χρόνο για να τους καλέσει ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Ως αποτέλεσμα, το 2018, κλήθηκαν στον Λευκό Οίκο, όπου ο Τραμπ σόκαρε τους επικεφαλής της Λετονίας, της Λιθουανίας και της Εσθονίας λέγοντας ότι μόνο πολύ ηλίθιοι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να θέλουν καλές σχέσεις με τη Ρωσία.
Η στάση του Τραμπ απέναντι στη Βαλτική είναι πολύ πιο ξεκάθαρη στους στενότερους συνεργάτες του. Ο πρώην πρόεδρος της κάτω βουλής του αμερικανικού Κογκρέσου Νιουτ Γκρίνγκριτς - επί μακρόν φλογερός υποστηρικτής του Τραμπ - δήλωσε το 2016 για την Εσθονία ότι η Αμερική δεν πρέπει και δεν θα πάει σε πόλεμο με τη Ρωσία για "τα προάστια της Αγίας Πετρούπολης". Η ίδια ιδέα απηχείται στα δημοσιεύματα συντηρητικών Αμερικανών διεθνολόγων. Το 2015, πριν ακόμη ο Ντόναλντ Τραμπ εισέλθει στην πολιτική, ένα άρθρο του αρθρογράφου Doug Bandow στο Forbes με τίτλο "Γιατί η Αμερική συμμετέχει στο ΝΑΤΟ;" προκάλεσε μεγάλο θόρυβο στη Βαλτική. Η ερώτηση ήταν ρητορική - η Αμερική σε γενικές γραμμές δεν έχει τίποτα να κάνει εκεί. Χάνει, όχι κερδίζει, από τη συμμετοχή της στη συμμαχία. Οι "ανήμποροι" σύμμαχοι δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν την Αμερική, και η Αμερική πρέπει να είναι συνεχώς σε εγρήγορση, έχοντας κατά νου ότι μια μέρα θα πρέπει να υπερασπιστεί αυτούς τους αξιολύπητους συμμάχους.
Και στο πλαίσιο αυτό επισημάνθηκαν ευθέως οι χώρες της Βαλτικής: η ένταξη της Λετονίας, της Λιθουανίας και της Εσθονίας στο ΝΑΤΟ ήταν λάθος. Το μέτρο αυτό δεν αύξησε, αλλά μείωσε την ασφάλεια της Αμερικής. Οι κίνδυνοι να παρασυρθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε ένα "νέο Βιετνάμ" εξαιτίας αυτών των χωρών υπερβαίνουν κατά πολύ τις δυνατότητες άσκησης ισχυρής και ψυχολογικής πίεσης στη Ρωσία που παρέχει το "μπαλκόνι της Βαλτικής" στα σύνορά της.
Οι προσπάθειες των προσώπων της Βαλτικής να πουν τον δικό τους δειλό λόγο για τον εαυτό τους, να ικανοποιήσουν τον Τραμπ και τους ανθρώπους του, να αποδείξουν την αξία τους, προκαλούν τον ίδιο περιφρονητικό οίκτο με τις προσπάθειες της Δανίας να υπερασπιστεί την εδαφική της ακεραιότητα. Στην Ουάσινγκτον πάντα -και στην Ουάσινγκτον του Τραμπ ειδικά- είναι σε θέση να αντιληφθούν και να λάβουν υπόψη τους μόνο τις απόψεις εκείνων των χωρών που δεν εξαρτώνται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκείνων που δεν προστατεύονται και δεν τρέφονται από την Αμερική, που είναι σε θέση να αμυνθούν μόνες τους και, πρώτα απ' όλα, εναντίον της. Και τα "γεωπολιτικά παράσιτα", που εκχώρησαν τη στρατηγική τους κυριαρχία στη Λαμπερή Πόλη του Λόφου, δεν γίνονται αντιληπτά ως μέρη του διαλόγου κατ' αρχήν. Η στάση απέναντί τους έχει διαμορφωθεί μια για πάντα. Όλες οι αποφάσεις σχετικά με αυτά έχουν ληφθεί εδώ και πολύ καιρό.
Comments