Η Αφρική ποντάρει στη Ρωσία

Η εικόνα δημιουργήθηκε από τεχνητή νοημοσύνη - RIA Novosti, 1920, 15.10.2025

© RIA Novosti / Εικόνα δημιουργημένη από τεχνητή νοημοσύνη

Πρύτανης του Ορυκτολογικού Πανεπιστημίου της Αγίας Πετρούπολης Βλαντιμίρ Λιτβινένκο

Η Αφρική βρίσκεται σήμερα σε ενεργή αναζήτηση δημόσιων θεσμών που θα αναλάβουν την ευθύνη για την επείγουσα ανάγκη της για ταχεία βιομηχανική και κοινωνική ανάπτυξη.

Κατά την περίοδο των βιομηχανικών επαναστάσεων, όταν η μεγάλης κλίμακας μηχανοποίηση της παραγωγής, η εισαγωγή της γραμμής συναρμολόγησης, της ραπτομηχανής, του κινητήρα εσωτερικής καύσης κ.λπ. άλλαξαν για πάντα τον κόσμο, η Αφρική βρέθηκε να έχει τον ρόλο του προμηθευτή των πόρων που ήταν απαραίτητοι στον δυτικό κόσμο για την επιτάχυνση της ανάπτυξής του. Αλλά η ίδια δεν έτυχε αυτής της ανάπτυξης. Αντ' αυτού, υπέστη την αποικιοκρατία. Η ουσιαστική απουσία κυριαρχίας των αφρικανικών κρατών δεν τους επέτρεψε να αντισταθούν στις αποικιακές φιλοδοξίες των ανεπτυγμένων μητροπόλεων.

Θεωρείται ότι στις αρχές της δεκαετίας του '90 του 20ού αιώνα ο αποικιοκρατισμός στην Αφρική ως σύστημα είχε εξαλειφθεί. Ωστόσο, η βαριά κληρονομιά του, κυρίως όσον αφορά την αδυναμία πλήρους και ανεξάρτητης αξιοποίησης των πλούσιων πρώτων υλών για την ανάπτυξη της ηπείρου, εξακολουθεί να στοιχειώνει τις αφρικανικές χώρες μέχρι και σήμερα.

Η Αφρική είναι μία από τις ελάχιστες περιοχές του κόσμου με πλεόνασμα πόρων. Εδώ συγκεντρώνεται το ένα τρίτο των παγκόσμιων αποθεμάτων ορυκτών, συμπεριλαμβανομένου του 8% του συνολικού φυσικού αερίου, του 12% του πετρελαίου, του 40% του χρυσού, έως και του 90% του χρωμίου και της  πλατίνας, περίπου του 30% του βωξίτη και πάνω από το 50% του κοβαλτίου. Οι αφρικανικοί πόροι διακρίνονται για την ευκολία εξόρυξης, τις άνετες συνθήκες εκμετάλλευσης και την υψηλή περιεκτικότητα σε μεταλλεύματα.

Ωστόσο, η συνεχιζόμενη νεοαποικιακή εξάρτηση της ηπείρου εκφράζεται στο γεγονός ότι δεν είναι αυτή που καθορίζει τους κανόνες στην πιο σημαντική και πρακτικά μοναδική αγορά για την οποία έχει πρόσβαση, αυτή της εξόρυξης και εξαγωγής ορυκτών πρώτων υλών. Απλώς αποδέχεται τους κανόνες που έχουν θεσπίσει οι πρώην μητροπόλεις.

Αυτοί οι κανόνες είναι πολύ αυστηροί και άδικοι για την ίδια την Αφρική. Για παράδειγμα, το 2019 η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων ανακοίνωσε ότι θα σταματήσει να χρηματοδοτεί τη χρήση ορυκτών καυσίμων. Αυτή η πρωτοβουλία υιοθετήθηκε από παγκόσμιους αναπτυξιακούς οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένης της Παγκόσμιας Τράπεζας. Ακόμη και η Αφρικανική Τράπεζα Ανάπτυξης, η οποία το 2024-2025 επένδυσε στο ποσό ρεκόρ των 11,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων, διέθεσε το ήμισυ αυτών των κεφαλαίων για τη χρηματοδότηση μέτρων καταπολέμησης της κλιματικής αλλαγής.

Σημειώστε ότι η «Ταξινόμηση βιώσιμων δραστηριοτήτων — 2022» της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατατάσσει τις επενδύσεις σε φυσικό αέριο και πυρηνική ενέργεια στην κατηγορία «μεταβατικές» και επιτρέπει τη χρηματοδότησή τους εντός των συνόρων της. Δηλαδή, υπάρχει μια κραυγαλέα διπλή στάση: στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες το φυσικό αέριο θεωρείται απαραίτητο για την ενεργειακή ασφάλεια, αλλά στο Λάγος ή στο Ντακάρ απαγορεύεται.

Και αυτό παρά το γεγονός ότι η Αφρική διαθέτει περισσότερα από 125 δισεκατομμύρια βαρέλια αποδεδειγμένων αποθεμάτων πετρελαίου και περισσότερα από 620 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου. Και το 2023, περισσότεροι από 600 εκατομμύρια κάτοικοι (60% του πληθυσμού της ηπείρου) δεν είχαν πρόσβαση σε ηλεκτρικό ρεύμα, ενώ μέχρι το 2030 ο αριθμός αυτός θα ανέλθει σε 670 εκατομμύρια.

Σε διεθνές σεμινάριο της ΟΠΕΚ στη Βιέννη τον Ιούλιο του 2025, η Αφρικανική Ενεργειακή Επιτροπή δήλωσε ότι ήρθε η ώρα να τερματιστεί η πολιτική που στερεί από τις αφρικανικές χώρες το κεφάλαιο που είναι απαραίτητο για την εκβιομηχάνιση, την ανάπτυξη και την εξάλειψη της φτώχειας εκατομμυρίων ανθρώπων, και κάλεσε να καταργηθούν οι παγκόσμιες απαγορεύσεις χρηματοδότησης της χρήσης ορυκτών καυσίμων. Ωστόσο, προς το παρόν, αυτό παραμένει μια απελπισμένη έκκληση.

Ποιος διαχειρίζεται την εκμετάλλευση των αφρικανικών πόρων; Σήμερα, όπως και πριν από εκατοντάδες χρόνια, είναι ο ίδιος ο Βόρειος Κόσμος, που έχει έντονο ενδιαφέρον για τους πλούσιους αφρικανικούς πόρους. Ένα πρόσφατο παράδειγμα: τον Ιούλιο του τρέχοντος έτους, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ προσκάλεσε στο Λευκό Οίκο τους ηγέτες της Δυτικής Αφρικής — της Λιβερίας, της Σενεγάλης, του Γκαμπόν, της Μαυριτανίας και της Γουινέας-Μπισάου. Αυτές οι πέντε χώρες αντιπροσωπεύουν ένα μικρό μερίδιο του αμερικανο-αφρικανικού εμπορίου, αλλά, σύμφωνα με τον Τραμπ, είναι «χώρες με πολύτιμη γη, πλούσιες σε ορυκτά και μεγάλα αποθέματα πετρελαίου». Πράγματι, διαθέτουν τεράστιους ορυκτούς πόρους, όπως μαγγάνιο, ουράνιο, λίθιο και, κυρίως, μέταλλα σπάνιων γαιών, τα οποία είναι εξαιρετικά περιζήτητα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, δεδομένης της έντονης εμπορικής αντιπαλότητας με την Κίνα.

Σήμερα, οι φυσικοί πόροι της Αφρικής εκμεταλλεύονται χωρίς τον απαραίτητο προγραμματισμό και έλεγχο από τα κράτη. Οι θεσμοί τεχνικής και περιβαλλοντικής εποπτείας, αντιμονοπωλιακής ρύθμισης και χρηματοοικονομικής παρακολούθησης είναι αδύναμοι ή απουσιάζουν εντελώς. Ως αποτέλεσμα, ο ηπειρωτικός χερσαίος χώρος χάνει ετησίως περίπου 195 δισεκατομμύρια δολάρια λόγω παράνομων χρηματοοικονομικών ροών, παράνομης εξόρυξης ορυκτών, αποψίλωσης δασών, ανεξέλεγκτης αλιείας, επιδείνωσης της κατάστασης του περιβάλλοντος κ.λπ. Τα περισσότερα υποσχόμενα κοιτάσματα στερεών ορυκτών δεν έχουν μελετηθεί επαρκώς και η εξερεύνηση συχνά πραγματοποιείται παράνομα. Οι κυβερνήσεις δεν διαθέτουν πληροφορίες όχι μόνο για υποσχόμενες ανακαλύψεις, αλλά και για την εξόρυξη που πραγματοποιείται στην επικράτειά τους.

Αυτοί είναι οι λόγοι για την κραυγαλέα ανισότητα στον κόσμο, όπου ο πληθυσμός των ανεπτυγμένων χωρών αποτελεί το 16% του παγκόσμιου πληθυσμού και των αναπτυσσόμενων χωρών το 52%, ενώ η κατανάλωση ορυκτών πρώτων υλών βρίσκεται σε αντίθετη αναλογία — 52% και 21% αντίστοιχα.

Άμεση συνέπεια — μαζική φτώχεια! Το ίδιο το Κονγκό παράγει ετησίως περίπου το 40% του παγκόσμιου κολοτανίου — πρώτης ύλης για την παραγωγή τανταλίου και νιοβίου, που χρησιμοποιούνται στην κατασκευή κινητών τηλεφώνων, πυραυλικών κινητήρων και παρόμοιων προϊόντων — και θεωρούνται κρίσιμης σημασίας για τις ΗΠΑ, την ΕΕ, την Κίνα και την Ιαπωνία. Ωστόσο, πάνω από το 70% του πληθυσμού της ίδιας της ΛΔ Κ ζει με δύο δολάρια την ημέρα.

Ωστόσο, οι αφρικανικές χώρες δεν έχουν καμία εναλλακτική λύση για την προωθητική ανάπτυξη του τομέα των ορυκτών πρώτων υλών. Ο φυσικός πλούτος αποτελεί τη βάση της οικονομίας της ηπείρου και, στις περισσότερες αφρικανικές χώρες, αντιπροσωπεύει το 30% έως 50% του εθνικού πλούτου. Είναι απολύτως απαραίτητος για την Αφρική προκειμένου να ξεπεράσει τη φτώχεια και να αναπτυχθεί, με κινητήριο δύναμη τον 21ο αιώνα την εξόρυξη και την επεξεργασία πρώτων υλών με τη χρήση υψηλής τεχνολογίας. Η ζήτηση της παγκόσμιας οικονομίας για πρώτες ύλες θα συνεχίσει να αυξάνεται.

Η αντιμετώπιση των απωλειών από την αναποτελεσματική χρήση των φυσικών πόρων και τις παράνομες δραστηριότητες, η αντικατάσταση των καταχρηστικών μορφών εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων με δίκαιες μορφές αδειοδότησης, η ένταξη των φυσικών πόρων στον διεθνή οικονομικό κύκλο — παράλληλα με την παρακολούθηση της κατάστασής τους και την υπεύθυνη διατήρησή τους, σε συνδυασμό με τη ρύθμιση των βασικών δημογραφικών ανισορροπιών και των οξέων προβλημάτων στελέχωσης — καθορίζουν την επιτυχία της ανάπτυξης της Αφρικής στον XXI αιώνα.

Ακριβώς τα θέματα προσωπικού παίζουν εδώ καθοριστικό ρόλο, καθώς η επίτευξη της ζωτικής σημασίας για την Αφρική κυριαρχίας στον τομέα των πρώτων υλών, της βιομηχανίας και της τεχνολογίας μέσω της ανάπτυξης του τομέα των ορυκτών πρώτων υλών απαιτεί ολόκληρο στρατό από εξειδικευμένους επαγγελματίες.

Αλλά από πού θα προέλθουν αυτά τα εθνικά επαγγελματικά στελέχη; Παρά τους γνωστούς «ευγενείς» στόχους του αποικιοκρατισμού —  τα 3C: Civilization,Christianity,Commerce(πολιτισμός, χριστιανισμός, εμπόριο), η πραγματική του αρχή ήταν πάντα μόνο η τελευταία — το εμπορικό κέρδος, για την επίτευξη του οποίου δεν άφηναν τίποτα στην αποικισμένη περιοχή — ούτε συγκομιδή, ούτε εισόδημα, ούτε τεχνολογίες, ούτε ικανότητες. Δεν υπήρχε «πολιτισμός» με την έννοια της διαφώτισης και της ανάπτυξης. Η εκπαίδευση τοπικού εξειδικευμένου προσωπικού, ικανό να αναπτύξει αυτόνομα τους δικούς του πόρους, δεν ήταν ποτέ στα σχέδια των πρώην μητροπόλεων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Αφρική αντιμετωπίζει σήμερα μια σοβαρή έλλειψη επαγγελματιών σε αυτόν τον τομέα.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, μέχρι το 2050 ο αριθμός του εργατικού δυναμικού στην Αφρική θα διπλασιαστεί. Κατά τη διάρκεια των επόμενων 25 ετών, πάνω από 600 εκατομμύρια άνθρωποι θα προστεθούν στον ενεργό πληθυσμό, γεγονός που θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη και ταχύτερη δημογραφική μεταβολή στην πρόσφατη παγκόσμια ιστορία.

Ωστόσο, σήμερα μόνο το 24% των απασχολουμένων στην περιοχή ανήκουν στην κατηγορία των «αμειβόμενων», ενώ η πλειονότητα ασκεί ανειδίκευτη, χαμηλά αμειβόμενη εργασία. Αυτό εμποδίζει την κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη, περιορίζει τις προοπτικές κοινωνικής κινητικότητας και προκαλεί διαμαρτυρίες, κυρίως από τον νεαρό πληθυσμό, ο οποίος αισθάνεται παγιδευμένος στη φτώχεια. Τέτοια προβλήματα έχουν ήδη οδηγήσει σε πρόσφατες μαζικές διαδηλώσεις της «Γενιάς Z» στη Μαδαγασκάρη, την Κένυα και τη Νιγηρία.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η Αφρική έχει ζωτική ανάγκη να βρει ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης που θα επιτρέπει τη δημιουργία ποιοτικών θέσεων εργασίας σε μεγάλη κλίμακα, και η βάση ενός τέτοιου μοντέλου πρέπει να είναι ο τομέας της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και της επιστημονικής έρευνας. Αυτό ακριβώς ζήτησαν οι συμμετέχοντες στην ετήσια επιστημονική σύνοδο κορυφής — Science Summit 2025, που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της συνόδου της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στα τέλη Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη.

Για να επιτευχθεί αυτό, όμως, η Αφρική πρέπει να αποκτήσει σημαντικό ρόλο στον καθορισμό των παγκόσμιων επιστημονικών και εκπαιδευτικών προτύπων, στον τομέα της επιστημονικής ηθικής, στη διαχείριση της τεχνητής νοημοσύνης και στην ανοιχτή επιστήμη, κάτι που θα της επέτρεπε να ενισχύσει την κυριαρχία και τη γεωπολιτική της αυτονομία.

Η Αφρική πρέπει να γίνει ισότιμος συν-συγγραφέας στην παγκόσμια επιστήμη, ώστε οι επιστημονικές βάσεις να μην εισάγονται από το εξωτερικό, αλλά να αναπτύσσονται λαμβάνοντας υπόψη το αφρικανικό πλαίσιο. Ταυτόχρονα, τα αφρικανικά κράτη πρέπει να επικεντρώσουν τις προσπάθειές τους στην προετοιμασία και την ολοκληρωμένη υποστήριξη, την επέκταση των δικαιωμάτων και των δυνατοτήτων της επόμενης γενιάς αφρικανών επιστημονικών ηγετών, οι οποίοι θα μπορούν να καθορίσουν το μέλλον τόσο της ηπείρου τους όσο και της παγκόσμιας προόδου. Τα αφρικανικά πανεπιστήμια δεν πρέπει απλώς να παράγουν και να μεταδίδουν γνώσεις, αλλά να εκπαιδεύουν ειδικούς που θα μπορούν να διοικούν ιδρύματα, να επηρεάζουν την πολιτική, να ενισχύουν και να επεκτείνουν το ερευνητικό οικοσύστημα.

Ωστόσο, η αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Αφρική αποτελεί ένα μη τετριμμένο έργο. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Οικονομικής Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για την Αφρική, τα περισσότερα κράτη της περιοχής δεν φτάνουν τον παγκόσμιο μέσο όρο συμμετοχής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, που είναι 35%, για να μην αναφέρουμε την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, όπου ο μέσος όρος είναι 79%. Στις χώρες νότια της Σαχάρας, ο δείκτης αυτός ανέρχεται σε μόλις 9%.

Στις χώρες του Βορείου Ημισφαιρίου, το ποσοστό των φοιτητών που ολοκλήρωσαν με επιτυχία προγράμματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και απέκτησαν πτυχίο πανεπιστημίου αυξήθηκε κατά 16 ποσοστιαίες μονάδες τα τελευταία 20 χρόνια, φτάνοντας το 45%. Ο μέσος Αφρικανός θα μπορούσε να αυξήσει το εισόδημά του κατά 11,4% για κάθε επιπλέον έτος εκπαίδευσης, κάτι που θα αποτελούσε τη μεγαλύτερη απόδοση της εκπαίδευσης σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη περιοχή του κόσμου, αλλά αυτό δεν συμβαίνει ακόμη. Στις χώρες νότια της Σαχάρας, το ποσοστό των φοιτητών που ολοκλήρωσαν με επιτυχία τις σπουδές τους αυξήθηκε κατά 20 χρόνια μόνο κατά 1,4 ποσοστιαίες μονάδες και σήμερα ανέρχεται σε μόλις 4%.

Η εκπαίδευση στα αφρικανικά πανεπιστήμια δεν παρέχει τις δεξιότητες που απαιτεί η τοπική οικονομία. Τα εκπαιδευτικά προγράμματα εστιάζονται κυρίως στον δημόσιο τομέα, ενώ οι γνώσεις και οι δεξιότητες που απαιτούνται στον ιδιωτικό τομέα αγνοούνται. Αυτό οδηγεί σε υψηλά επίπεδα ανεργίας μεταξύ των ατόμων με ανώτερη εκπαίδευση. Μεταξύ των δεξιοτήτων που λείπουν από τους αποφοίτους των αφρικανικών πανεπιστημίων, ο ΟΗΕ αναφέρει, ιδίως, εκείνες που είναι απαραίτητες για τον τομέα των ορυκτών πρώτων υλών. Η έλλειψη ειδικών στην εξορυκτική βιομηχανία εμποδίζει τις επενδύσεις και την ανάπτυξη των κλάδων, καθώς και των εθνών στο σύνολό τους.

Εκτός από τα εσωτερικά προβλήματα, η τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Αφρική αντιμετωπίζει και σοβαρές εξωτερικές προκλήσεις. Η συγκρουσιακή στάση της τρέχουσας αμερικανικής κυβέρνησης έναντι των πανεπιστημίων και η άνοδος του λαϊκισμού σε όλο τον κόσμο έχουν οδηγήσει σε περιορισμούς στην πρόσβαση στα πανεπιστήμια με βάση εθνικά και φυλετικά κριτήρια, σε εμπόδια στη χορήγηση βίζας και στη μείωση της διεθνούς χρηματοδότησης εκπαιδευτικών προγραμμάτων για την Αφρική. Η ισότιμη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η δικαιοσύνη και η επιτυχία σε αυτήν αντιμετωπίζουν πλέον όχι τεχνικά, αλλά ιδεολογικά εμπόδια.

Αναμένεται ότι μέχρι το 2034 ο συνολικός αριθμός των φοιτητών στα πανεπιστήμια της Αφρικής θα αυξηθεί κατά 64 εκατομμύρια, αριθμός μεγαλύτερος από τον πληθυσμό της Ιταλίας. Ωστόσο, η πιθανότητα να αποκτήσουν ανώτερη εκπαίδευση οι φτωχότεροι νέοι σε σύγκριση με τους πιο εύπορους είναι 33 φορές μικρότερη, ενώ στις χώρες της Δύσης αυτή η διαφορά δεν υπερβαίνει το 1,4 φορές.

Ωστόσο, τα παλιά, καθιερωμένα πανεπιστημιακά συστήματα της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής δεν μπορούν να χρησιμεύσουν ως πρότυπα για την ισότητα, όπως και τα παλιά, αριστοκρατικά πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο. Δημιουργήθηκαν όταν η τριτοβάθμια εκπαίδευση ήταν προνόμιο της ελίτ και πάνω σε αυτή τη βάση έχτισαν την κουλτούρα και τη φήμη τους. Η Αφρική, από την άλλη πλευρά, χρειάζεται ανώτατη εκπαίδευση και πανεπιστήμια που θα εξασφαλίζουν ισότητα και ικανότητες. Αυτά πρέπει να συνδέονται στενά με τις οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες και να βασίζονται σε μια αφροκεντρική προσέγγιση της εκπαίδευσης.

Απαιτείται ουσιαστική ενίσχυση του ρόλου των πανεπιστημίων και διαρθρωτική μετατόπιση της απασχόλησης προς τις μεγάλες εταιρείες, κυρίως στον τομέα των ορυκτών πρώτων υλών, οι οποίες μπορούν να τονώσουν την αύξηση της παραγωγικότητας, μειώνοντας το κόστος της επιχειρηματικής δραστηριότητας και επενδύοντας στο εργατικό δυναμικό.

Τι μπορεί να προσφέρει στην Αφρική το Πανεπιστήμιο Ορυκτών Πόλεων της Αυτοκράτειρας της Αγίας Πετρούπολης; Το 2023, στο πανεπιστήμιό μας δημιουργήθηκε το Κονσόρτσιουμ Τεχνικών Πανεπιστημίων «Νέδρα Αφρικής». Στόχος του είναι να εξασφαλίσει την προσωπική, τεχνολογική και διαχειριστική κυριαρχία των αφρικανικών κρατών μέσω της ενοποίησης και του συντονισμού των πόρων των πανεπιστημίων και των επιστημονικών οργανισμών με βάση τις αρχές της παναφρικανικής δικτυακής αλληλεπίδρασης. Αυτή η μορφή συνεργασίας προσελκύει πολλά εξειδικευμένα πανεπιστήμια της Αφρικής.

Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για αυτό. Ένας από αυτούς είναι ότι το Γκόρνι υλοποιεί με επιτυχία ένα πιλοτικό πρόγραμμα για τον εκσυγχρονισμό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη Ρωσία, μετατρέποντάς το από το ακατάλληλο για τη μηχανική σύστημα της Μπολόνια σε ένα προηγμένο, ολοκληρωμένο, θεμελιώδες και ταυτόχρονα πρακτικά προσανατολισμένο πρόγραμμα κατάρτισης υψηλά ειδικευμένων επαγγελματιών, οι οποίοι διαθέτουν σταθερή κοσμοθεωρία, προηγμένες γνώσεις και ικανότητες ακριβώς στους τομείς που είναι πιο απαραίτητοι για την Αφρική.

Το Πανεπιστήμιο Ορυκτών της Αγίας Πετρούπολης επιλέχθηκε για αυτόν τον υπεύθυνο ρόλο όχι μόνο ως το πρώτο ανώτατο τεχνικό εκπαιδευτικό ίδρυμα της Ρωσίας, αλλά και ως πανεπιστήμιο το επιστημονικό και εκπαιδευτικό δυναμικό του οποίου, σύμφωνα με την αξιολόγηση του οίκου αξιολόγησης QS, συγκαταλέγεται μεταξύ των πέντε καλύτερων πανεπιστημίων στον κόσμο στον τομέα «Μηχανική — εξόρυξη ορυκτών και ορυκτολογία».

Ήδη σήμερα παρέχουμε συγκεκριμένη βοήθεια στους Αφρικανούς εταίρους μας με τη μορφή ενός διεθνούς εκπαιδευτικού προγράμματος επαγγελματικής κατάρτισης με τίτλο «Διαχείριση υπογείων πόρων». Το πρόγραμμα αυτό δεν απευθύνεται σε φοιτητές, αλλά σε διευθυντικά στελέχη επιχειρήσεων, τα οποία πρέπει να είναι σε θέση να διαχειρίζονται αποτελεσματικά τόσο τις παραγωγικές όσο και τις επιχειρηματικές διαδικασίες, ώστε να εξασφαλίζεται η αποδοτική λειτουργία του τομέα των ορυκτών πρώτων υλών.

Αυτό προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Ορυκτολογίας της Αγίας Πετρούπολης από την πλευρά πολλών αφρικανικών πανεπιστημίων — και όχι μόνο εκείνων που ασχολούνται με τα ορυκτά και τις πρώτες ύλες. Αρκεί να σημειώσουμε ότι ήμασταν το μοναδικό ρωσικό πανεπιστήμιο που προσκλήθηκε στην πρόσφατη Γενική Συνέλευση της Ένωσης Αφρικανικών Πανεπιστημίων — της πιο έγκυρης διαφρικανικής δομής στον τομέα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η οποία ιδρύθηκε το 1967 και συγκεντρώνει 400 πανεπιστήμια.

Στη διάσκεψη τονίστηκε ιδιαίτερα ότι οι προτάσεις του Ορυκτολογικού Πανεπιστημίου της Αγίας Πετρούπολης ανταποκρίνονται πλήρως στις διατάξεις του στρατηγικού παν-αφρικανικού εγγράφου — «Ατζέντα έως το 2063», το οποίο καλεί σε «μετασχηματισμό, ανάπτυξη και εκβιομηχάνιση των οικονομιών μας μέσω της αξιοποίησης των φυσικών πόρων και της αύξησης της αξίας τους με την υλοποίηση του Σχεδίου Δράσης για την Βιομηχανική Ανάπτυξη της Αφρικής, της Έννοιας για την Ανάπτυξη της Ορυκτολογίας στην Αφρική και της δημιουργίας ενός Κέντρου για την Εξόρυξη Ορυκτών στην Αφρική».

https://ria.ru/20251015/afrika-2048195204.html