Χωρίς την Ουκρανία: Ο Τραμπ φεύγει για να επιστρέψει
- ILIAS GAROUFALAKIS
- Jul 16
- 3 min read
Εικόνα που δημιουργήθηκε από AI - RIA Novosti, 1920, 16.07.2025
© RIA Novosti / Εικόνα δημιουργημένη από τεχνητή νοημοσύνη
Πέτρος Ακόποφ
Η «σημαντική δήλωση για τη Ρωσία» του Τραμπ έχει διττό χαρακτήρα, όπως και ο ίδιος ο Ντόναλντ.
950
Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως τελεσίγραφο προς τον Πούτιν — παρόλο που ο Τραμπ δίνει προθεσμία 50 ημερών για τη σύναψη εκεχειρίας στην Ουκρανία, απειλώντας ότι σε αντίθετη περίπτωση θα επιβάλει δασμούς 100% στα προϊόντα της Ρωσίας και των εμπορικών μας εταίρων (κυρίως των αγοραστών πετρελαίου), είναι αδύνατο να το εκλάβουμε κυριολεκτικά. Και το θέμα δεν είναι καν ότι στις αρχές Σεπτεμβρίου, όταν λήξει η προθεσμία, ο Τραμπ μπορεί κάλλιστα να την παρατείνει για κάποιο χρονικό διάστημα, όπως έκανε στον εμπορικό πόλεμο με όλο τον κόσμο, αλλά ότι η επιβολή τέτοιων δασμών δεν έχει κανένα νόημα.
Πρώτον, θα μηδενίσει το ήδη μικρό εμπόριο μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ, αλλά σίγουρα δεν θα ωθήσει τη Μόσχα να παραδώσει την Ουκρανία στη Δύση, να συμβιβαστεί με την ατλαντικοποίησή της (η οποία θα ξεκινήσει αμέσως μετά τη σύναψη εκεχειρίας με τους όρους που μας προτείνονται σήμερα). Δεύτερον, και αυτό είναι το πιο σημαντικό, η προσπάθεια να επιβληθούν παρόμοιοι δασμοί κατά της Κίνας και της Ινδίας — των κύριων αγοραστών των ρωσικών ενεργειακών πόρων — θα οδηγήσει σε κατάρρευση των αμερικανο-κινεζικών διαπραγματεύσεων για τους δασμούς (δηλαδή θα δώσει το έναυσμα για έναν πλήρη εμπορικό πόλεμο) και σε τεράστια δυσαρέσκεια ενός τόσο σημαντικού για τις ΗΠΑ προσώπου όπως ο Ναρέντρα Μόντι. Δηλαδή, η υλοποίηση της κύριας απειλής του «τελεσίγραφου» δεν είναι συμφέρουσα πρωτίστως για την ίδια την Αμερική. Τότε γιατί ο Τραμπ απειλεί;
Δεδομένου ότι δεν απευθύνεται στον Πούτιν ούτε στον Σι Τζινπίνγκ με τον Μόντι. Τον ενδιαφέρουν οι δικοί του πολίτες και εν μέρει οι Ευρωπαίοι. Δεύτερον, πουλάει όπλα στην Ουκρανία, υποσχόμενος ότι οι Αμερικανοί θα εντείνουν την πίεση στη Ρωσία, ώστε οι Ευρωπαίοι να μην αμφιβάλλουν για την επιτυχία του κοινού εγχειρήματος και να πληρώνουν για την «αμερικανική προστασία». Ναι, από τους Ρώσους στην Ουκρανία — η Ευρώπη έχει κηρύξει την Ουκρανία μέρος της, οπότε ας πληρώσει.
Ο Τραμπ δίνει να καταλάβουν στους Αμερικανούς ότι προσπάθησε για πολύ καιρό να συμφιλιώσει τη Ρωσία και την Ουκρανία, να φέρει κοντά τον Πούτιν και τον Ζελένσκι, αλλά και οι δύο είναι τόσο πεισματάρηδες που δεν καταφέρνει τίποτα. Και παρόλο που εξακολουθεί να είναι διατεθειμένος για ειρηνική λύση, ας πολεμήσουν για την ώρα. Αλλά η Αμερική δεν θα πληρώσει άλλο — οι Ευρωπαίοι θα δώσουν τα χρήματα. Γενικά, μετατρέπονται όλο και περισσότερο σε «σωστούς συμμάχους»: πληρώνουν για τον εαυτό τους και ευχαριστούν την Αμερική.
Δηλαδή, ο Τραμπ ουσιαστικά ανακοινώνει ότι δεν θα επιδιώξει την ταχεία σύναψη συμφωνίας με τον Πούτιν για την Ουκρανία και μεταθέτει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης στην Ευρώπη, αλλά το παρουσιάζει ως ένα είδος τελεσίγραφου. Στο τέλος, όλοι θα είναι ικανοποιημένοι: το Κίεβο θα πάρει τα «Πάτριοτ», οι Αμερικανοί τα χρήματα και οι Ευρωπαίοι τη διαβεβαίωση ότι ο Τραμπ θα προστατεύσει κάθε σπιθαμή της γης τους. Εκτός, φυσικά, της ουκρανικής, αλλά για αυτό θα πουλήσει πολλά καλά αμερικανικά όπλα. Και κανείς δεν θα τολμήσει να τον κατηγορήσει ότι θέλει να παραδώσει την Ουκρανία στον Πούτιν, ακόμα και όταν «ξεχάσει» να εκπληρώσει τις απειλές που περιέχονται στο τελεσίγραφο.
Αλλά τι βλέπουν η Ρωσία και ο υπόλοιπος κόσμος; Ο Τραμπ δεν κατάφερε να επιτύχει τη διακοπή των εχθροπραξιών, επειδή η Δύση στο σύνολό της δεν είναι έτοιμη να εγκαταλείψει τα σχέδιά της για την κατάκτηση της Ουκρανίας. Η Ευρώπη και οι Ατλαντικοί στις ΗΠΑ δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν τους όρους της Ρωσίας: μια πραγματικά ουδέτερη και ισχυρά αποστρατιωτικοποιημένη Ουκρανία. Δηλαδή, ο Δυτικός κόσμος δεν αφήνει στη Ρωσία καμία επιλογή για διπλωματική λύση — όλα θα αποφασιστούν μόνο με στρατιωτικά μέσα. Ο Τραμπ δεν έσπασε τον Ατλαντικό Δυτικό κόσμο, αν και ο ίδιος προσωπικά ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει την Ουκρανία, αλλά δεν έσπασε ούτε τον Πούτιν. Μόλις ο Τραμπ διαπίστωσε ότι η προθυμία του Πούτιν να «τα βρει» μαζί του δεν σημαίνει καθόλου παραίτηση από τα θεμελιώδη εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας (τα οποία, παρεμπιπτόντως, ο Τραμπ κατανοεί πολύ καλύτερα από τους περισσότερους εκπροσώπους του αμερικανικού κατεστημένου), αποφάσισε να απομακρυνθεί από το θέμα της Ουκρανίας. Αλλά να το κάνει έτσι ώστε κανείς να μην έχει παράπονα, συμπεριλαμβανομένου και του Πούτιν.
Γιατί είναι τόσο σημαντικό για τον Τραμπ; Επειδή δεν κλείνει το θέμα της Ουκρανίας – απλώς απομακρύνεται προσωρινά από αυτό. Στην επόμενη στροφή — σε έξι μήνες, ένα ή δύο χρόνια — θα επιστρέψει ούτως ή άλλως στη συζήτηση με τον πρόεδρο της Ρωσίας. Διότι οποιαδήποτε συμφωνία για το μέλλον της Ουκρανίας είναι δυνατή μόνο μεταξύ του Κρεμλίνου και του Λευκού Οίκου. Οι συνθήκες, βέβαια, θα είναι χειρότερες μέχρι τότε — αλλά όχι για τον Τραμπ, αλλά για το Κίεβο.
Comments