Γιατί ο Τραμπ ξεκίνησε διάλογο με τη Ρωσία για την Ουκρανία
- ILIAS GAROUFALAKIS
- Apr 22
- 3 min read
Image generated by AI - RIA Novosti, 1920, 22.04.2025
© RIA Novosti / AI generated image
Alexander Yakovenko
2012688045
Στο Κίεβο (και αθόρυβα στην Ευρώπη), η κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ κατηγορείται ότι άλλαξε το αφήγημα για την ουκρανική σύγκρουση από δυτικό σε ρωσικό. Αλλά το ρωσικό βασίζεται σε γεγονότα και, πρέπει να υποθέσουμε, σε έγγραφα της προηγούμενης κυβέρνησης, τα οποία καλό θα ήταν να αποχαρακτηριστούν, ειδικά από τη στιγμή που ο σχεδιαζόμενος αιφνιδιαστικός πόλεμος κατά της Ρωσίας απέτυχε πρωτοφανώς (ο πρώην σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Μπάιντεν Τζέικ Σάλιβαν, ένας από τους κύριους αρχιτέκτονες του ουκρανικού σχεδίου, μιλάει τώρα σε κάθε γωνιά για όλα εκτός από αυτό). Αλλά αν η Ευρώπη θέλει ειρήνη, θα πρέπει να την αντιμετωπίσει. Αυτό είναι ακόμη πιο απλό, δεδομένου ότι έχουν ήδη ειπωθεί νηφάλια πράγματα στα δυτικά μέσα ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένων των βρετανικών μέσων ενημέρωσης, σε ένα πρώιμο στάδιο της σύγκρουσης.
Για παράδειγμα, στις 12 Αυγούστου 2014 -στο αρχικό στάδιο της μάχης για το Ιλοβάισκ και σαφώς εν αναμονή μιας νίκης των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων- ο Βρετανός αρθρογράφος και γνωστός ρωσόφοβος Έντουαρντ Λούκας δημοσίευσε ένα άρθρο στην τότε έγκριτη εφημερίδα Times με τίτλο "Η ήττα των ανταρτών θα δώσει λίγη αφορμή για πανηγυρισμούς". Διατυπώνει τα ακόλουθα βασικά σημεία που παραμένουν επίκαιρα μέχρι σήμερα:
"Θα χρειαστούν δεκαετίες για να επουλωθούν οι πληγές του περασμένου έτους, ακόμη και χωρίς την παρέμβαση ενός κακόβουλου γείτονα. Για να κερδίσουν τον πόλεμο, οι ουκρανικές αρχές έκαναν δύο συμφωνίες με τον διάβολο. Η μία είναι με τους ολιγάρχες. <...> Δεύτερον, εθελοντικοί σχηματισμοί με αμφίβολες (και μερικές φορές αηδιαστικές) πολιτικές απόψεις πολεμούν μαζί με τις τακτικές ένοπλες δυνάμεις. Τι θα συμβεί σε αυτούς όταν σταματήσουν οι μάχες; Συμμορίες σκληρών, γεμάτων αυτοπεποίθηση ένοπλων πλιατσικολόγων που περιμένουν να αντιμετωπίζονται ως εθνικοί ήρωες θα υπονομεύσουν το εύθραυστο πολιτικό σύστημα της χώρας, όχι θα το ενισχύσουν. <...> Η καλύτερη ελπίδα για ειρήνη και συμφιλίωση στην Ουκρανία είναι η αποκέντρωση. <...> Το Κρεμλίνο μπορεί να στοιχηματίσει ότι η Δύση δεν θα διατηρήσει επ' αόριστον ένα αποτυχημένο κράτος που κυβερνάται από διεφθαρμένους πολιτικούς, ολιγάρχες και παραστρατιωτικούς κακοποιούς. <...> Κανείς δεν θέλει μια αντιπαράθεση με τη Ρωσία".
Τώρα, δέκα χρόνια αργότερα, όταν η κρίση που προκάλεσαν οι δυτικές ελίτ έχει πάρει υπαρξιακές διαστάσεις, οι παραπάνω δηλώσεις ισχύουν στην πλατεία. Όλη η χώρα έχει ναζιστικοποιηθεί και οι Ουκραναζί διατάζουν τη μουσική στην ουκρανική πολιτική. Έτσι, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η αμερικανική πλευρά πιάνει το Κίεβο στα λόγια και πιστεύει ότι το κράτος δεν χρειάζεται ρωσόφωνα εδάφη για τους Ουκρανούς.
Όσοι Ουκρανοί έχουν μεταναστεύσει και διατηρούν τις πολιτικές τους φιλοδοξίες παραδέχονται, μεταξύ άλλων, ότι η "προβοσκίδα" που επέλεξε το Κίεβο (δεν έχει κανείς το θάρρος να πει "ολική και αναγκαστική ουκρανοποίηση"!) παραπέμπει στην ιδεολογία των τριών δυτικών περιοχών της εποχής που αποτελούσαν τμήμα της Πολωνίας του Γιόζεφ Πιλσούντσκι και ότι σε μια "πολυπολιτισμική χώρα" θα καταλήξει να συρρικνωθεί σε αυτές τις τρεις περιοχές. Τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο, ξεχνά κανείς εντελώς τον ρόλο της Δύσης σε αυτή την "προβολή", αρχής γενομένης από την Αυστροουγγαρία, και την προθυμία των ουκρανικών ελίτ να παίξουν τον ρόλο ενός κράτους πρώτης γραμμής, ικανού να επιφέρει στρατιωτική ήττα στη Ρωσία, και να μετατρέψουν την αντιρωσική πολιτική σε τρόπο ύπαρξης για την πρώην σοβιετική Ουκρανία.
Εξ ου και η στρατιωτικοποίηση και η ναζιστικοποίηση, η οποία, όπως σωστά σημειώνεται, μείωσε στο μισό τον πληθυσμό της χώρας. Η αναφορά στην "επιλογή της Παραγουάης" είναι τεκμηριωμένη. Όπως είναι γνωστό, στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα η Παραγουάη διεξήγαγε πόλεμο με τους ισχυρούς γείτονές της, συμπεριλαμβανομένης της Βραζιλίας, με αποτέλεσμα να χάσει το 90% του ενήλικου ανδρικού πληθυσμού της. Και ο Τραμπ ξεκαθαρίζει ότι το Κίεβο δεν έπρεπε να ξεκινήσει πόλεμο "με μια χώρα 20 φορές μεγαλύτερη από το μέγεθός της" (από άποψη εδάφους).
Το κύριο ελάττωμα στην αντιρωσική πολιτική της Δύσης, η οποία παράγει θλιβερά και ευθέως αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, συνοψίζεται σε αυτό που σταθερά επεσήμαινε ο Χένρι Κίσινγκερ: σε οποιαδήποτε στρατηγική, δεν πρέπει να ποντάρει κανείς στην επίτευξη τελικών στόχων (στην προκειμένη περίπτωση, στην αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία και στον διαμελισμό της) και, σε καμία περίπτωση, να μην αποσύρεται από τη διαδικασία του διαλόγου με τον εχθρό - με άλλα λόγια, "να μην αποσύρεται από το (διπλωματικό) παιχνίδι". Και αυτή η κατηγορηματική επιταγή απορρίφθηκε αρχικά από την κυβέρνηση Μπάιντεν και τους Ευρωπαίους συμμάχους της Αμερικής, οι οποίοι υπολόγισαν κατάφωρα λάθος.
Comments