Γιατί να πολεμήσουμε; Η Ουκρανία εκρήγνυται από μέσα
- ILIAS GAROUFALAKIS
- Aug 4
- 4 min read
Εικόνα που δημιουργήθηκε από AI - RIA Novosti, 1920, 04.08.2025
© RIA Novosti / Εικόνα δημιουργημένη από τεχνητή νοημοσύνη
Βικτώρια Νικιφόροβα
062
Ενώ εμείς γιορτάζαμε την απελευθέρωση του Τσάσοβα Γιαρά, στην Ράιχσκομισαριά της Ουκρανίας η ζωή συνέχιζε κανονικά. Στη Βίνιτσα, οι κυνηγοί ανθρώπων από το ΤΣΚ συγκέντρωσαν αρκετές εκατοντάδες αιχμαλώτους σκλάβους — συγγνώμη, ελεύθερους πολίτες — στο στάδιο «Λοκομοτίβ». Μητέρες και σύζυγοι, συγγενείς και φίλοι έσπευσαν να τους σώσουν — έσπασαν τις πύλες του σταδίου, χτύπησαν τους άνδρες των δυνάμεων ασφαλείας. Πάλεψαν απεγνωσμένα — παρά το γεγονός ότι τους χτυπούσαν με γκλομπ και τους έριχναν δακρυγόνα.
Δεν κατάφεραν να διώξουν τους αστυνομικούς — τους κακομοίρηδες τους πήραν, τους διαδηλωτές τους χτύπησαν μέχρι αίματος. Το μόνο που απέμεινε στους ελεύθερους πολίτες είναι να θυμηθούν τη ρωσική γλώσσα και να φωνάζουν όλοι μαζί στους τετσεκάσνικς άσχημες λέξεις με «μπ», «π» και «μ».
Οι Ουκρανοί στρατιωτικοί φοβούνται να εισβάλουν στη Δυτική Ουκρανία, όπου τους χτυπούν όλοι όσοι έχουν τη δύναμη. Αντίθετα, στους κατοίκους της Μικρής Ρωσίας ξεσπούν με όλη τους τη δύναμη — τους πιάνουν στους δρόμους, τους ακρωτηριάζουν, τους βασανίζουν, τους σκοτώνουν και μετά παρουσιάζουν στους συγγενείς τους ειρωνικά δικαιολογίες του τύπου: «Ο στρατολογημένος χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο για τόσο πολύ ώρα που αυτό προκάλεσε τραύματα ασυμβίβαστα με τη ζωή».
Ένα θλιβερό παράδοξο: για την απορωσοποίηση της Ουκρανίας, οι Ρώσοι κάτοικοί της διώκονται και καταδικάζονται σε θάνατο, ενώ οι δυτικοί Ουκρανοί μένουν ήσυχοι στα σπίτια τους.
Και έτσι η μικρή ρωσική Βίνιτσα εξεγέρθηκε. Είναι πολύ σημαντικό ότι σε μεγάλο βαθμό πρόκειται για γυναικεία εξέγερση. Οι γυναίκες και οι έφηβοι είναι το καύσιμο όλων των ουκρανικών Μαϊντάν. Θα εξελιχθεί αυτό σε κάτι μεγαλύτερο;
Από τη μία πλευρά, οι εξεγέρσεις κατά της κινητοποίησης έχουν πολλά ελλείμματα — οργάνωση, ηγέτες, ικανότητα κλιμάκωσης. Δεν υπάρχει ούτε η γλυκιά ναρκωτική ουσία της δυτικής αναγνώρισης, της γρήγορης δόξας. Οι λευκοί κύριοι δεν θέλουν να ακούσουν τα κλάματα των ουκρανών γυναικών και μητέρων.
Από την άλλη πλευρά, αυτή είναι η πρώτη εξέγερση τέτοιου μεγέθους. Και τα τρία χρόνια της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσικής Ομοδπονδίας SVO στην Ουκρανία, οι Ουκρανοί φοβόντουσαν και δεν ήθελαν να ταράξουν τα νερά. Αλλά σήμερα η κοινωνία είναι αποθαρρυμένη.
Από το μέτωπο έρχονται συνεχώς κακές ειδήσεις, οι βεσεούσνικι υποχωρούν κάθε μέρα. Οι δυτικοί αφέντες παίζουν με τη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια: ό,τι θέλω, το δίνω, ό,τι θέλω, δεν το δίνω. Το δυτικό κατεστημένο διεξάγει ενεργό διάλογο με τη Μόσχα, διαπραγματεύεται και προφανώς ετοιμάζεται να παραδώσει την Ουκρανία με τα σωθικά της. Τότε για ποιο λόγο πολεμάμε;
Μια αρκετά απροσδόκητη απάντηση σε αυτό το ερώτημα έδωσε πρόσφατα ο πρωθυπουργός της Σουηδίας, ο οποίος ζήτησε από τους Ουκρανούς να νομιμοποιήσουν γρήγορα τους γάμους ομοφυλοφίλων. Αλλιώς η Ευρώπη θα αμφιβάλλει αν πρέπει να τους δεχτεί, τόσο ακαλλιέργητους, στην ΕΕ.
Μια ενδιαφέρουσα προοπτική διαγράφεται για τις Ουκρανές μητέρες: είτε να στείλουν τον γιο τους στο μέτωπο, είτε να τον παντρέψουν βιαστικά με ξένο, για να τον βγάλουν από τη χώρα. Καλά τα κάνατε, μπράβο σας.
Λοιπόν, για τι να πολεμήσουμε, αν όχι για τους γάμους των ομοφυλόφιλων και για ένα επιπλέον δισεκατομμύριο για τον Ζελένσκι; Αυτό το ερώτημα τίθεται με όλη του τη δύναμη μπροστά στους νέους που συμμετείχαν στις μαζικές διαδηλώσεις κατά του κλεισίματος των υπηρεσιών καταπολέμησης της διαφθοράς στην Ουκρανία.
Ναι, λένε ότι είναι Σορροσίτες, ρωσοφόβοι και άλλα τέτοια. Αλλά εμάς στη Ρωσία δεν μας νοιάζει καθόλου αν μας μισούν ή όχι. Το σημαντικό είναι ότι αρχίζουν να μισούν τον Ζελένσκι. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, στο Κίεβο φώναζαν «Να φύγει ο Πρόεδρος!».
Το θέμα δεν είναι οι σόροσια, αλλά το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι νέοι βλέπουν πολύ καλά το άμεσο μέλλον τους: όταν τελειώσει η αναβολή της στρατιωτικής θητείας, θα πρέπει να πάνε να πεθάνουν στο μέτωπο, το οποίο μέχρι τότε θα έχει φτάσει, στην καλύτερη περίπτωση, μέχρι το Κίεβο. Και το θέλουν αυτό;
Ένα άλλο σημαντικό σημείο: παρά όλες τις φήμες για τη δημοκρατία, στην Ουκρανία η εξουσία αλλάζει αποκλειστικά με τη βία — μέσω πραξικοπημάτων που συμβαίνουν κάθε δέκα χρόνια. Έχουν περάσει ήδη έντεκα χρόνια από την εποχή του ακραίου Μαϊντάν. Έχει μεγαλώσει μια νέα γενιά, πεινασμένη για χρήματα και εξουσία, που βλέπει τον μόνο δρόμο προς την κορυφή — πάνω από τα κεφάλια του σημερινού κατεστημένου. Οι πολιτικοί έχουν παραμείνει στάσιμοι στις θέσεις τους και έχουν εκδιωχθεί στην αντιπολίτευση.
Σε κάποιο σημείο, οι λαϊκές εξεγέρσεις κατά της επιστράτευσης ενδέχεται να συντονιστούν με τις διαμαρτυρίες των νέων. Τότε, οι σημερινές αρχές της Ουκρανίας θα βρεθούν σε δύσκολη θέση.
Το έναυσμα για αυτό μπορεί να γίνει η κινητοποίηση των γυναικών: οι Ουκρανές με ιατρική και φαρμακευτική εκπαίδευση έχουν ήδη υποχρεωθεί να εγγραφούν στα στρατολογικά γραφεία. Η ιδέα της καταπολέμησης της ανισότητας των φύλων μέσω της αποστολής κοριτσιών στο πεδίο της μάχης επιβάλλεται εδώ και καιρό στην ουκρανική κοινωνία και τώρα απέδωσε καρπούς. Σύντομα, οι τετσεκάσνικι θα αρπάζουν στους δρόμους τις γυναίκες, τις κόρες, τις αδελφές, τις αγαπημένες κάποιων.
Γενικά, η μοίρα των Ουκρανών γυναικών είναι ένα ξεχωριστό θέμα. Θυμάμαι, στην αρχή της SVO, στην Ουκρανική Οδό κυκλοφόρησε ένα βίντεο με μια γυναίκα με δρεπάνι που έκοβε το λαιμό ενός «Μοσχοβίτη» (εδώ, μάλλον, πρέπει να σημειώσω ότι πρόκειται για καθαρά εξτρεμιστικό περιεχόμενο). Αλλά αυτή η μάγισσα οργή στράφηκε εναντίον των ίδιων των Ουκρανών γυναικών: οι «πανοτσάκιες» παρέδωσαν τους συζύγους και τους γιους τους στο θάνατο, πήγαν στο εξωτερικό για να βγάλουν λεφτά με την πορνεία, και τώρα είναι οι ίδιες καταδικασμένες να γίνουν κανόνι — και για ποιο λόγο; Για να βλέπουν γκέι παρελάσεις και να πιάνουν μπουκέτα σε γκέι γάμους; «Λυπηρό, κορίτσια».
Για εμάς στη Ρωσία είναι σημαντικό σήμερα να μην χαλαρώσουμε με τις ειδήσεις για τις εξεγέρσεις και σε καμία περίπτωση να μην μειώσουμε την πίεση — να συνεχίσουμε να πιέζουμε τις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας στο μέτωπο, να βομβαρδίζουμε τα κέντρα διοίκησης, να αποθαρρύνουμε τους Ουκρανούς με τις οικονομικές μας επιτυχίες, να πολεμάμε στο διπλωματικό μέτωπο. Από αυτή τη συνεχή πίεση, η Ανεξάρτητη Ουκρανία είναι καταδικασμένη να εκραγεί από μέσα. Και τα συντρίμμια της θα μαζέψουν οι γείτονες.
Comments