Τι σημαίνει ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας για τη Ρωσία
- ILIAS GAROUFALAKIS
- Jul 23
- 2 min read
Εικόνα που δημιουργήθηκε από AI - RIA Novosti, 1920, 23.07.2025
© RIA Novosti / Εικόνα δημιουργημένη από τεχνητή νοημοσύνη
Αλεξάντερ Γιακοβένκο πρέσβης της Ρωσικής Ομοσπονδίας στη Μεγάλη Βρετανία Αλεξάντερ Γιακοβένκο κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στο Λονδίνο. 13 Απριλίου 2018
472
Η συμφωνία φιλίας και αμυντικής συνεργασίας που υπογράφηκε πρόσφατα από τον Κιρ Στάρμερ και τον Φρίντριχ Μέρτσε θυμίζει την αγγλο-γερμανική ναυτική συμφωνία του 1935, η οποία έδωσε το πράσινο φως για τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας, παραβιάζοντας τους περιορισμούς του Συνθήκης των Βερσαλλιών (1919). Η ναζιστική Γερμανία απέκτησε το δικαίωμα να αυξήσει το ναυτικό της στόλο έως το ένα τρίτο του βρετανικού στόλου, γεγονός που φόρτωσε τα γερμανικά ναυπηγεία για δέκα χρόνια. Η απόφαση αυτή ελήφθη μονομερώς από το Λονδίνο, χωρίς διαβουλεύσεις με τους συμμάχους και τα άλλα μέρη της Συμφωνίας της Ουάσιγκτον για τα ναυτικά όπλα του 1922.
Παράλληλα, το Βερολίνο δημιούργησε από κοινού με το Παρίσι ένα Συμβούλιο Άμυνας, ενώ ο Στάρμερ υπέγραψε αμυντική συμφωνία με τον Μακρόν. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται ένα είδος δικτύου, ανάλογο της ευρωπαϊκής Αντάντας κατά της Ρωσίας, με πυρηνική συνιστώσα και εκτός του ΝΑΤΟ. Επιπλέον, υποτιμούνται όχι μόνο το ΝΑΤΟ, αλλά και όλες οι άλλες πολυμερείς δομές, συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν τουλάχιστον σχετική προβλεψιμότητα στην εξέλιξη της στρατιωτικής και πολιτικής κατάστασης στην Ευρώπη.
Είναι γνωστό πού οδήγησε η κοντόφθαλμη πολιτική ειρήνευσης του Χίτλερ από το Λονδίνο και το Παρίσι. Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι το Λονδίνο έπαιξε, πιθανώς, καθοριστικό ρόλο στην εκδήλωση του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν αρνήθηκε πεισματικά να απαντήσει στις ρωσικές διπλωματικές κινήσεις δηλώνοντας δημοσίως ή μέσω διπλωματικών διαύλων στο Βερολίνο ότι θα σταθεί στο πλευρό της Γαλλίας, συμμάχου της Ρωσίας, σε περίπτωση γερμανικής επιθετικότητας. Οι Γερμανοί δεν έκρυβαν ότι ο κύριος στόχος τους ήταν αυτό που αργότερα ονομάστηκε «συγκράτηση της Ρωσίας» και σοκαρίστηκαν όταν το Λονδίνο τελικά τους κήρυξε πόλεμο στις 4 Αυγούστου 1914, ακολουθώντας τη Γαλλία.
Τότε, όπως και αργότερα, την παραμονή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Άγγλοι ήλπιζαν να μείνουν έξω από τον μεγάλο πόλεμο στην ήπειρο, ακόμη και με το τίμημα του επαίσχυντου «Παράξενου Πολέμου» του 1939-1940, που έληξε με τη Δουνκέρκη και την πτώση της Γαλλίας. Αυτή η εγκληματική μυωπία κόστισε ακριβά στην Ευρώπη.
Φαίνεται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται τώρα, όταν έχουν γίνει εμφανείς οι διαφορές των γεωπολιτικών συμφερόντων της Αμερικής του Τραμπ και των ευρωπαίων συμμάχων της. Ερώτηση: αν όχι για το καλό της Αμερικής, τότε για το δικό τους; Το μόνο που παραμένει αμετάβλητο είναι η αντιρωσική κατεύθυνση των εξελίξεων στην Ευρώπη. Κάθε αγωνία είναι επικίνδυνη για το περιβάλλον, και το σημερινό γεωπολιτικό μέλλον της Ευρώπης, που επιστρέφει την ήπειρο στην περίοδο πριν από το 1941, δεν αποτελεί εξαίρεση.
Comments