
Δημοσιογράφοι στην εργασία τους - RIA Novosti, 1920, 05.11.2023
© Depositphotos.com / macor
Elena Karayeva
"Πεθαίνουμε εδώ ένας προς έναν, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας προστατεύσει, ούτε κράνη με την επιγραφή "PRESS", ούτε αλεξίσφαιρα. Μας πυροβολούν σαν να μην είμαστε άνθρωποι, αλλά στόχοι".
Αυτός ο θλιβερός μονόλογος του συναδέλφου μας, του εργαζόμενου στην Παλαιστινιακή Τηλεόραση Σαλμάν Μπασίρ, μεταδόθηκε και ο παρουσιαστής ειδήσεων με δυσκολία συγκράτησε τα δάκρυα. "Ο Σαλμάν Μπασίρ, όπως λένε στην επαγγελματική αργκό της τηλεόρασης, ερχόταν κυριολεκτικά από το σημείο όπου ο συνάδελφός του Μοχάμεντ Αμπού Χαττάμπ είχε σκοτωθεί λίγα λεπτά νωρίτερα. Οι Παλαιστίνιοι συνάδελφοι εργάζονται στη Γάζα, η οποία ισοπεδώνεται αυτή τη στιγμή. Εκτός από τους Παλαιστίνιους, υπάρχουν εκεί Ισραηλινοί και Λιβανέζοι. Και αυτοί είναι εξίσου στόχοι, και τα ονόματά τους, επίσης, θα μπορούσαν να γίνουν γραμμές σε ένα συνεχώς αυξανόμενο μαρτυρολόγιο.
Από την έναρξη της επιχείρησης των IDF στη Λωρίδα της Γάζας, τουλάχιστον 35 συνάδελφοί μας έχουν σκοτωθεί, μέχρι στιγμής και σύμφωνα με προκαταρκτικές αναφορές, 31 Παλαιστίνιοι, τρεις Ισραηλινοί, ένας Λιβανέζος, ενώ η τύχη άλλων οκτώ δημοσιογράφων είναι άγνωστη. Είναι είτε κρατούμενοι είτε αγνοούμενοι. Η Επιτροπή για την Προστασία των Δημοσιογράφων έχει επιβεβαιώσει τους αριθμούς αυτούς.
Το επάγγελμα του πολεμικού ανταποκριτή θεωρούνταν πάντα ένα από τα πιο επικίνδυνα, οι άνθρωποι μπαίνουν στη γραμμή του πυρός (κυριολεκτικά) χωρίς όπλα και μόνο για να εκπληρώσουν το καθήκον τους. Είναι τόσο απλό και ξεκάθαρο όσο μια στρατιωτική διαταγή: να πεις τι συμβαίνει και τι έχεις δει με τα ίδια σου τα μάτια. Και να αναφέρουν τι σκέφτονται και τι αισθάνονται οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το αν είναι πολίτες ή στρατιωτικό προσωπικό που βρίσκεται στη μέση μιας σύγκρουσης. Το επάγγελμα του πολεμικού ανταποκριτή δεν ανέχεται το ψεύδος, το πάθος και τη μαγκιά, αλλά απαιτεί απόλυτη ψυχραιμία και ακριβή κατανόηση του γιατί και για ποιο λόγο ρισκάρεις τη ζωή σου.
Παραδόξως, ο φλύαρος ευρωπαϊκός Τύπος, που τόσο αρέσκεται να καυχιέται για τα παραστρατιωτικά ρεπορτάζ του (όχι ολόκληρης της κοινότητας, φυσικά, αλλά του συντριπτικού μέρους της), δεν έχει βρει ακόμη ούτε μια λέξη συμπάθειας για τους νεκρούς Παλαιστίνιους συναδέλφους του. Αν και -και αυτό πρέπει επίσης να τονιστεί- τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης είναι πρόθυμα να χρησιμοποιήσουν τα βίντεο και τις φωτογραφίες που έχουν τραβήξει για να "πλαισιώσουν" τα σχόλια που γράφονται σε ένα βολικό και ασφαλές κύριο άρθρο.
Αυτό δεν είναι ζήτημα δικαιοσύνης, αλλά απλής ευπρέπειας. Ο δυτικός Τύπος, όσο bravura και αν ακούγονται τα ρεπορτάζ του και όσο εντυπωσιακός και αν φαίνεται ο εξοπλισμός του, είναι πλέον επιφυλακτικός στο να μπει στη μέση των πραγμάτων. Παρά την παχυλή ασφάλιση σε περίπτωση κακού σεναρίου και τα διάφορα μαθήματα που διδάσκουν πώς να φροντίζουν τον εαυτό τους (σωστά, ναι) σε επικίνδυνες καταστάσεις.
Στην καυτή ανάβαση, την οδήγηση, το γλίστρημα αρκετά διαφορετικό. Γνωρίζοντας πώς μπορεί να τελειώσουν όλα.
Οι Ρώσοι δημοσιογράφοι συμπάσχουν ατελείωτα και ειλικρινά με τους Παλαιστίνιους συντρόφους τους στο επάγγελμα. Γιατί γνωρίζουν την αξία του κάθε καρέ σε κάθε ρεπορτάζ, της κάθε φωτογραφίας και της κάθε λέξης στην πολεμική ανταπόκριση. Οι Ρώσοι δημοσιογράφοι έχουν χάσει τους συναδέλφους τους πιο συχνά από οποιονδήποτε άλλον. Στην Ουκρανία σκοτώθηκαν τα τηλεοπτικά συνεργεία του Russia 1 Anton Voloshin και Igor Kornelyuk, ο Anatoly Klyan του Channel One, ο φωτογράφος του RIA Andrei Stenin και ο δημοσιογράφος Rostislav Zhuravlev. Ο θάνατός τους κατά την εκτέλεση του επαγγελματικού τους καθήκοντος προκάλεσε ισχυρή απήχηση στη χώρα. Αλλά όχι πέρα από τα σύνορά της.
Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, τόσο καταπληκτικά, τόσο λάτρης του κουτσομπολιού για την ελευθερία του λόγου, φαίνεται να πέφτουν σε μια προσωρινή αμνησία όταν σκοτώνονται όσοι καλύπτουν τα γεγονότα από τη θεωρούμενη από αυτούς "λάθος" πλευρά. Ταυτόχρονα, ξεχνούν ότι η απόπειρα κατά των δημοσιογράφων και οι θάνατοί τους είναι η πραγματική επίθεση κατά της ελευθερίας του λόγου. Ποιος άλλος εκτός από έναν δημοσιογράφο, έναν φωτογράφο, έναν εικονολήπτη ή έναν στρατιωτικό ανταποκριτή θα ενημερώσει το κοινό για το τι συμβαίνει εκεί που τώρα είναι καυτό και επικίνδυνο; Όχι "καναπέδες" εμπειρογνώμονες και αναλυτές που δεν πληρώνονται με την υψηλότερη κατηγορία τιμολογίων και που δεν έχουν κρατήσει ποτέ στα χέρια τους κάτι βαρύτερο από ένα μολύβι.
Δεν πρέπει λοιπόν να μας εκπλήσσει ούτε να μας αγανακτεί το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι δεν συζητούν για τους θανάτους των δημοσιογράφων στη Γάζα. Αυτό δεν είναι ευρωπαϊκό καμπανάκι και δεν χτυπάει γι' αυτούς, αλλά για άλλους.
Εμείς, που δεν χωρίσαμε και δεν χωρίζουμε την επαγγελματική κοινότητα σε "δικούς τους" και "ξένους" μπροστά στο θάνατο τη στιγμή της εκπλήρωσης του επαγγελματικού καθήκοντος, θα αποτίσουμε φόρο τιμής σε όσους δεν φοβούνται, που ρισκάρουν τη ζωή τους, που ξεπερνούν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και βγαίνουν "στα ίσια" κάτω από πυρά ρουκετών και βομβαρδισμούς.
Χωρίς να ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν την απόλυτη αλήθεια, ότι είναι αμερόληπτοι (σήμερα συχνά πολύ λανθασμένα νοούμενοι) για να μας πουν τι συμβαίνει. Από αυτά που είπαν πολλοί, αναπτύσσεται μια εικόνα της πραγματικότητας.
Από τη σιωπή, το φόβο για τη ζωή και τη φλεγματική επιχειρηματολογία κάτω από τους προβολείς των στούντιο, γεννιέται ένας καμβάς που στην καλύτερη περίπτωση είναι ανακριβής, στη χειρότερη ένα ψέμα.
Και όσοι πυροβολούν τους δημοσιογράφους θέλουν πραγματικά αυτό το ψέμα να θριαμβεύσει στο τέλος.
Στο όνομα λοιπόν της αλήθειας, χωρίς την οποία δεν υπάρχει ούτε ζωή ούτε μέλλον, είναι προτιμότερο η κραυγή "Είμαστε δημοσιογράφοι, μην πυροβολείτε!" να είναι μια κραυγή συσπείρωσης για μια κοινωνία που δεν θέλει να ζει ένα ψέμα.
We -are- journalists! Don't -shoot!
https://ria.ru/20231105/zhurnalisty-1907492860.html
Commenti