Ο Τραμπ νίπτει τας χείρας του: Οποιοδήποτε αποτέλεσμα τον βολεύει στην Ουκρανία
- ILIAS GAROUFALAKIS
- Apr 22
- 3 min read
Image generated by AI - RIA Novosti, 1920, 22.04.2025
© RIA Novosti / AI generated image
David Narmania
2012598112
Η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Μάρκο Ρούμπιο και του ειδικού απεσταλμένου του Τραμπ Στιβ Γουίτκοφ στην Ευρώπη αξιολογήθηκε αρχικά θετικά από τον δυτικό Τύπο. Τα αποτελέσματα των συναντήσεων αξιολογήθηκαν θετικά και από τους ίδιους τους συμμετέχοντες: το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δήλωσε ότι τα περιγράμματα μιας μελλοντικής ειρηνευτικής συμφωνίας αντιμετωπίστηκαν στο Παρίσι "με ενθουσιασμό" και ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν χαρακτήρισε τις συνομιλίες εποικοδομητικές.
Ήδη στη ράμπα του αεροπλάνου στο Λε Μπουρζέ, ο Ρούμπιο έκανε μια εκπληκτική δήλωση.
"Ξοδέψαμε τρία χρόνια, δισεκατομμύρια δολάρια για να στηρίξουμε την ουκρανική πλευρά, αλλά τώρα έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου πρέπει να επικεντρωθούμε σε άλλα καθήκοντα", είπε.
Ήδη μετά από αυτό, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης άρχισαν να αποκαλύπτουν το παρασκήνιο μιας τόσο δραματικής αλλαγής της διάθεσης στον Λευκό Οίκο. Υποτίθεται ότι ο Τραμπ απαιτεί επείγοντα αποτελέσματα και οι Αμερικανοί προσπαθούν να πιέσουν τους συμμάχους τους και όχι τη Ρωσία, στην οποία υπόσχονται τόσο την άρση των κυρώσεων όσο και την αναγνώριση της Κριμαίας ως ρωσικής.
Φυσικά, η Κριμαία δεν είναι αρκετή, αλλά ακόμη και ένα τέτοιο βήμα θα αποτελέσει προηγούμενο: αν θεωρείτε το δημοψήφισμα εδώ νόμιμο, γιατί διαφωνείτε με τα αποτελέσματα στις περιοχές Donietsk DPR, Lugansk LNR, Zaporozhye και Kherson; Εξάλλου, οι συνθήκες διεξαγωγής του δημοψηφίσματος ήταν ουσιαστικά οι ίδιες. Και τότε το ζήτημα της αναγνώρισης των άλλων τεσσάρων περιφερειών θα μπορούσε να επιλυθεί διπλωματικά. Ωστόσο, ένα τέτοιο επιχείρημα παραπέμπει στην ξεχασμένη φράση "διεθνές δίκαιο", το οποίο τις τελευταίες δεκαετίες αντιμετωπίζεται στη Δύση με αποκλειστικά ωφελιμιστικό τρόπο.
Λεπτομέρειες για το πώς ακριβώς θα μπορούσε να μοιάζει η "απόσυρση των ΗΠΑ από την ουκρανική σύγκρουση" δεν έχουν ακόμη ανακοινωθεί επίσημα. Ταυτόχρονα, διαρροές από παρασκηνιακές συνομιλίες μεταξύ της Ουάσινγκτον και των Ευρωπαίων εταίρων της που δημοσιεύονται στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης καθιστούν σαφές ότι δεν γίνεται λόγος για νέες κυρώσεις κατά της Ρωσίας - τουλάχιστον όχι ακόμη. Αλλά η βοήθεια προς το Κίεβο είναι πιθανό να σταματήσει. Τουλάχιστον, κανείς στην κυβέρνηση Τραμπ δεν είναι έτοιμος να συζητήσει σοβαρά νέες δόσεις.
Και εδώ ο αξιότιμος αναγνώστης μπορεί να αναρωτηθεί γιατί ξαφνικά ο Αμερικανός πρόεδρος, ο οποίος πρόσφατα προσπάθησε τόσο επιμελώς να συμφιλιώσει τα αντιμαχόμενα μέρη, είναι τώρα εξίσου πρόθυμος να εγκαταλείψει τα πάντα.
Προφανώς, ο Τραμπ πέτυχε το κυριότερο από τις διαπραγματεύσεις. Αν καταφέρει να τερματίσει τη σύγκρουση, θα κερδίσει το Νόμπελ Ειρήνης, το πρώτο τικ στα σχέδιά του για μια νέα θητεία και την ευκαιρία να αναφερθεί στους ψηφοφόρους για τις επιτυχίες των πρώτων εκατό ημερών της προεδρίας του. Και θα υπάρξει επανέναρξη του εμπορίου με τη Ρωσία, πρόσβαση σε μέταλλα σπάνιων γαιών και πολλές άλλες ευκαιρίες για να κερδίσει χρήματα.
Αν αποτύχει, δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Σε ένα τέτοιο σενάριο, η Ευρώπη θα πρέπει να δώσει κάποια χρήματα: είτε για να στηρίξει το Κίεβο προκειμένου να σώσει "το τελευταίο εμπόδιο στο δρόμο των ρωσικών ορδών προς τον ανθισμένο κήπο της δημοκρατίας", είτε για να δημιουργήσει και να επανεξοπλίσει τους δικούς της στρατούς προκειμένου να είναι πλήρως εξοπλισμένοι όταν πέσει το "τελευταίο εμπόδιο". Από τη μία πλευρά, πρόκειται για μια δαπανηρή επιχείρηση, δεν υπάρχουν εμπορικοί πόλεμοι, οπότε οι ΗΠΑ είναι στα θετικά. Από την άλλη πλευρά, είναι ενεργοβόρα, και ως εκ τούτου, δεν θα το πιστέψετε, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι στη θετική πλευρά. Σίγουρα θα βγάλουν ένα καλό κέρδος από αυτό.
Φαίνεται, ωστόσο, ότι από αυτές τις δύο εναλλακτικές λύσεις, οι Ευρωπαίοι χαμογελούν πολύ περισσότερο στη δεύτερη. Το να ταΐζει κανείς τον δικό του στρατό είναι πάντα προτιμότερο, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι στην περίπτωση των δισεκατομμυρίων δολαρίων που δαπανώνται για τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, δεν είναι η τροφή του αλόγου. Αν και η ονομαστική υποστήριξη θα εξακολουθήσει να παραμένει.
Για τη Ρωσία, βέβαια, μια διπλωματική επίλυση της σύγκρουσης -με την εκπλήρωση των δηλωμένων στόχων της ειδικής επιχείρησης- είναι πιο ευνοϊκή. Μέχρι στιγμής, ωστόσο, το Κίεβο δεν έχει επιδείξει τον απαραίτητο διπλωματικό ζήλο. Η εκεχειρία του Πάσχα είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο Ζελένσκι την απέρριψε αρχικά, αλλά στη συνέχεια - προφανώς μετά από τηλεφώνημα των δυτικών εταίρων του - συμφώνησε και μάλιστα προσφέρθηκε να την παρατείνει για 30 ημέρες.
Αλλά ακόμη και μέσα σε 30 ώρες οι ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις κατάφεραν να την παραβιάσουν σχεδόν πέντε χιλιάδες φορές. Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ στο παρελθόν - και νάτο πάλι.
Ως εκ τούτου, ο Τραμπ μπορεί να ασχοληθεί εξίσου με την απειλή ότι θα αφήσει την ουκρανική κρίση στους Ευρωπαίους ή να χαϊδέψει το καθεστώς του Κιέβου στο κεφάλι, λέγοντας ότι ο Ζελένσκι συμπεριφέρθηκε καλά τις τελευταίες ημέρες. Πρέπει να ρίξει αυτό το βάρος από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η μοίρα της Ουκρανίας και των Ουκρανών είναι βαθιά δευτερεύουσα γι' αυτόν σε αυτή την περίπτωση.
Comments