Δεν είναι η Ουκρανία που θέλει ο Μακρόν από τον Πούτιν
- ILIAS GAROUFALAKIS
- Jul 3
- 4 min read
Image generated by AI - RIA Novosti, 1920, 03.07.2025
© RIA Novosti / AI generated image
Pyotr Akopov
679
Ο Γάλλος πρόεδρος τηλεφώνησε στον Ζελένσκι για να τον ενημερώσει ότι η θέση της Ρωσίας σχετικά με την ουκρανική σύγκρουση δεν είχε αλλάξει. Ο Μακρόν το διαπίστωσε αυτό κατά τη διάρκεια τηλεφωνικής συνομιλίας που είχε με τον Βλαντίμιρ Πούτιν την προηγούμενη ημέρα -της πρώτης μετά από σχεδόν τρία χρόνια- και έσπευσε αμέσως να ενημερώσει τον επικεφαλής του καθεστώτος του Κιέβου, ώστε η Ουκρανία "να μην αισθανθεί προδομένη".
Ο Γάλλος πρόεδρος είχε προειδοποιήσει εδώ και καιρό ότι μπορεί να επικοινωνήσει με τον Ρώσο ομόλογό του σε μια κατάλληλη στιγμή - και η στιγμή ήρθε όταν το Παρίσι ζήτησε συνομιλία με τη Μόσχα. Ο Πούτιν δεν αρνήθηκε, διότι είχε ήδη εξηγήσει πολλές φορές ότι οι επαφές είχαν διακοπεί από τους ίδιους τους δυτικούς ηγέτες και ότι, αν το ήθελαν, ήταν δυνατόν να επιστρέψουν στον διάλογο. Τι συνέβη πρόσφατα και ο Μακρόν αποφάσισε να διακόψει τη μονομερή απαγόρευση των κλήσεων;
Τίποτα σπουδαίο, εκτός από το γεγονός ότι η Ευρώπη σπρώχνεται όλο και περισσότερο έξω από την αρένα του παγκόσμιου γεωπολιτικού παιχνιδιού. Το στοίχημα για τη νίκη της Ουκρανίας (δηλαδή την εξάντληση και την ενδεχόμενη σχετική ήττα της Ρωσίας) δεν έπιασε: ο Τραμπ επέστρεψε στην Ουάσιγκτον, έχοντας ήδη μιλήσει αρκετές φορές τηλεφωνικά με τον Πούτιν, συζητώντας, μεταξύ άλλων, το ενδεχόμενο μιας ουκρανικής διευθέτησης. Και στη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ, μαζί με τις ΗΠΑ, επιτέθηκε στο Ιράν, χωρίς καν να καταφύγει σε μια συμβολική αιτιολόγηση της δικής του επίθεσης. Πού είναι η θέση της Ευρώπης σε όλα αυτά;
Δεν είναι υπολογίσιμη, της επιτρέπεται μόνο να ορκιστεί πίστη στις ΗΠΑ και να υποσχεθεί δραματικές αυξήσεις στις αμυντικές δαπάνες. Οι σχέσεις της με την Κίνα δεν έχουν ακόμη παγώσει, αλλά ήδη προσαρμόζονται για να ικανοποιήσουν την Ουάσινγκτον, και οι δασμολογικοί πόλεμοι με την ίδια την Αμερική βρίσκονται σε παύση. Η Ευρώπη παύει να αποτελεί αντικείμενο της παγκόσμιας πολιτικής, εστιάζοντας όλο και περισσότερο στη βοήθεια προς την Ουκρανία, αλλά ακόμη και εδώ παραμένει εξαρτημένη από τη θέση των ΗΠΑ και φοβάται συνεχώς μια ξεχωριστή ειρήνη μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας. Οι επαφές της Ευρώπης με τη Ρωσία έχουν παγώσει και οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να μαθαίνουν τα νέα για τη θέση της Μόσχας από τους Αμερικανούς.
Τι μένει να κάνει ο Μακρόν σε αυτή την κατάσταση; Μόνο να καλέσει τον Πούτιν. Όχι για να συμφωνήσουν σε κάτι, αλλά για να καταδείξουν με κάποιο τρόπο την επιρροή της Γαλλίας και της Ευρώπης. Η δίωρη συζήτηση αφορούσε κυρίως τις συνέπειες της επίθεσης στο Ιράν, ενώ για την Ουκρανία υπήρξε απλώς μια ανταλλαγή γνωστών από καιρό θέσεων. Δηλαδή, ο Μακρόν "τόνισε την αταλάντευτη υποστήριξη της Γαλλίας στην κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας και ζήτησε την έγκαιρη εγκαθίδρυση κατάπαυσης του πυρός και την έναρξη διαπραγματεύσεων μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας για την επίτευξη μιας διαρκούς και μακροπρόθεσμης διευθέτησης της σύγκρουσης", ενώ ο Πούτιν υπενθύμισε ότι "η ουκρανική σύγκρουση είναι άμεση συνέπεια της πολιτικής των δυτικών κρατών, τα οποία για πολλά χρόνια αγνόησαν τα συμφέροντα ασφαλείας της Ρωσίας και δημιούργησαν ένα αντιρωσικό προγεφύρωμα στην Ουκρανία" και τώρα για μια ειρηνική διευθέτηση απαιτούνται συμφωνίες που "προβλέπουν την εγκαθίδρυση κατάπαυσης του πυρός και την έναρξη διαπραγματεύσεων μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας". Απόλυτο αδιέξοδο; Ναι, ιδίως με φόντο τις πρόσφατες δηλώσεις του Ζελένσκι ότι η Γερμανία έχει αλλάξει θέση και πιστεύει πλέον ότι η Ουκρανία θα ανήκει τελικά στο ΝΑΤΟ.
Αλλά ο Μακρόν δεν κάλεσε για να μιλήσει για την Ουκρανία: όλα θα αποφασιστούν στην πρώτη γραμμή του μετώπου και - αργότερα - στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας. Η Γαλλία ανησυχεί για τη Μέση Ανατολή - όχι τόσο για την καταστροφική κατάσταση στη Γάζα όσο για τις συνέπειες των χτυπημάτων στο Ιράν. Ο Μακρόν υποστήριξε τις ισραηλινές και αμερικανικές επιθέσεις, στερώντας έτσι από τη Γαλλία την ελευθερία ελιγμών της. Αλλά τώρα θέλει να επαναφέρει το Παρίσι και την Ευρώπη στο καθεστώς των διαπραγματευτών για το Ιράν - σε περίπτωση που όντως επιτευχθεί μια νέα πυρηνική συμφωνία. Αυτό είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς αυτή τη στιγμή: το Ιράν μπορεί ακόμη και να εγκαταλείψει την αυτοαπαγόρευση της παραγωγής πυρηνικών όπλων και οι Ηνωμένες Πολιτείες απειλούν με νέα πλήγματα. Αλλά αν αρχίσουν διαπραγματεύσεις, είναι πιθανό ότι η ευρωπαϊκή συμμετοχή δεν θα χρειαστεί τελικά. Η συμφωνία θα συναφθεί μεταξύ του Ιράν, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας. Και η ΕΕ γενικά και η Γερμανία, η Γαλλία και η Βρετανία ειδικότερα θα τεθούν απλώς προ των ευθυνών τους. Εξάλλου, η εμπειρία της προηγούμενης συμφωνίας από το 2015 δείχνει ότι οι Ευρωπαίοι δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα για να σώσουν τη συμφωνία, αφού ο Τραμπ ανακοίνωσε το 2018 ότι οι ΗΠΑ θα αποχωρήσουν μονομερώς από αυτήν. Η Ευρώπη δεν έχει καμία επιρροή επί των ΗΠΑ, οπότε γιατί η διαμεσολάβησή της να είναι χρήσιμη για το Ιράν;
Επομένως, είναι σημαντικό για τον Μακρόν να προσπαθήσει τώρα να εξασφαλίσει στη Γαλλία μια θέση στο τραπέζι των μελλοντικών διαπραγματεύσεων (δηλαδή την αναγνώριση της επιρροής της στην περιοχή), διεκδικώντας το δικαίωμα του Ιράν σε ένα ειρηνικό άτομο. Στη συνομιλία τους με τον Πούτιν, και οι δύο πρόεδροι "εξέφρασαν την υποστήριξή τους για τη διευθέτηση της κρίσης σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, καθώς και για την επίλυση άλλων διαφορών στη Μέση Ανατολή, που πρέπει να επιτευχθεί αποκλειστικά με πολιτικά και διπλωματικά μέσα", δηλαδή ενάντια σε νέα πλήγματα κατά του Ιράν. Αλλά αν μια τέτοια θέση είναι φυσική για τη Ρωσία, η Γαλλία απέδειξε την αξία των λόγων της με την υποστήριξή της στις πρόσφατες επιθέσεις.
Όπως ακριβώς συνέβη και παλαιότερα όσον αφορά τις συμφωνίες με τη Ρωσία για το Ντονμπάς και την Ουκρανία - θυμηθείτε τις συμφωνίες του Μινσκ και το σχήμα της Νορμανδίας. Οι υποσχέσεις του Παρισιού είναι άχρηστες, επειδή δεν υποστηρίζονται από πραγματική κυριαρχία (έστω και μόνο στη σκέψη της άρχουσας ελίτ) - τόσο η Μόσχα όσο και η Τεχεράνη το γνωρίζουν αυτό. Μόνο το Κίεβο τις πιστεύει, αλλά θα υπάρχει ακόμα η ευκαιρία να "αισθανθεί προδομένο" από τον Μακρόν.
Comments