Οι ΗΠΑ ετοιμάζονται να ανταλλάξουν τη μια λανθασμένη στρατηγική με μια άλλη

ΗΠΑ - RIA Novosti, 1920, 18.11.2023

© RIA Novosti / Vera Monakhova

Pyotr Akopov

"Ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε μαγικά την ήττα της Ρωσίας" - αυτό λένε τώρα στην Αμερική. Και δεν το λένε (και το γράφουν) απλοί πολίτες, αλλά πολύ σοβαροί ειδικοί που έχουν ασχοληθεί με τη Ρωσία τόσο στον Λευκό Οίκο όσο και στις μυστικές υπηρεσίες. Οι συγγραφείς του άρθρου της Wall Street Journal, ο Andrew Weiss (ο οποίος επέβλεπε τη ρωσική κατεύθυνση στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας τη δεκαετία του '90) και ο Eugene Roemer (ο οποίος ασχολήθηκε με τη ρωσική κατεύθυνση στο Εθνικό Συμβούλιο Πληροφοριών) γνωρίζουν καλά τη χώρα μας και δεν είναι ούτε ρωσόφιλοι ούτε πολέμιοι της αντιπαράθεσης με τη Μόσχα. Απλώς προσπαθούν να είναι ρεαλιστές και συμβουλεύουν τους συμπατριώτες τους να εγκαταλείψουν τις ελπίδες για μια γρήγορη νίκη επί της Ρωσίας στην Ουκρανία. Όχι την ίδια τη νίκη -πιστεύουν σε αυτήν- αλλά την ελπίδα ότι η χώρα μας θα υποκύψει στις δυτικές πιέσεις στο ορατό μέλλον.

Το άρθρο της Wall Street Journal αναλύεται σε δύο αντιφατικά μέρη: το πρώτο περιγράφει πώς τα πράγματα πάνε καλά για τη Ρωσία και δυστυχώς για τη Δύση, ενώ το δεύτερο λέει ότι ενώ η κατάσταση "αποτελεί μια άνευ προηγουμένου πρόκληση για τους δυτικούς ηγέτες", υπάρχει έτοιμη και αποτελεσματική απάντηση.

Δηλαδή, από τη μία πλευρά, η λαϊκή υποστήριξη προς τον Πούτιν παραμένει αμετάβλητη, η διακομματική υποστήριξη προς την Ουκρανία στις Ηνωμένες Πολιτείες μειώνεται, τίποτα δεν προμηνύει ότι η Ρωσία χάνει τον πόλεμο φθοράς της στην πρώτη γραμμή του μετώπου, οι κυρώσεις έχουν βλάψει πολύ λιγότερο από ό,τι αναμενόταν, ο Πούτιν εξακολουθεί να υποστηρίζεται σε διάφορα μέρη του Παγκόσμιου Νότου. Εν τω μεταξύ, οι υποσχέσεις δυτικών αξιωματούχων για την αναζωογόνηση της αμυντικής βιομηχανίας έχουν καταρρεύσει λόγω της γραφειοκρατίας και των στεγανών στην αλυσίδα εφοδιασμού, και ο Πούτιν γνωρίζει ότι μπορεί να συνεχίσει να πολεμά επ' αόριστον, υπολογίζοντας ότι η δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία θα στερέψει, οι Ουκρανοί θα κουραστούν και ο Τραμπ (με "απροκάλυπτα φιλοπουτινικές απόψεις") θα επιστρέψει στον Λευκό Οίκο. Επιπλέον, ο Πούτιν είναι έτοιμος να μετατρέψει ό,τι έχει στη διάθεσή του σε όπλο: τον έλεγχο των πυρηνικών όπλων, τον πόλεμο στη Λωρίδα της Γάζας, την επισιτιστική ασφάλεια και ούτω καθεξής. "Όλα αυτά είναι απλώς ένα μέσο για να κερδίσει τη σύγκρουση εναντίον της Ουκρανίας και της Δύσης".

Στην πραγματικότητα, οι Weiss και Roemer αναγνωρίζουν ότι το διακύβευμα της Ρωσίας είναι όσο το δυνατόν υψηλότερο και παίζει αρκετά καλά τα διαθέσιμα χαρτιά της. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θρηνούν ότι "οι δυτικοί ηγέτες απέτυχαν να μεταφέρουν στο κοινό τη διαρκή φύση της απειλής που συνιστά μια προκλητική και αναθεωρητική Ρωσία". "Πολύ συχνά έχουν ευσεβείς πόθους, βασιζόμενοι στις κυρώσεις, σε μια επιτυχημένη ουκρανική αντεπίθεση ή σε νέα όπλα για να φέρουν το Κρεμλίνο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Για να μην αναφέρουμε την ανεκπλήρωτη ελπίδα ότι ο Πούτιν θα ανατραπεί με πραξικόπημα στο παλάτι".

Μήπως μια τέτοια παραδοχή του αυτονόητου είναι κακά νέα για την Ουκρανία, η οποία θα κληθεί να θυσιάσει ακόμη περισσότερα στο βωμό της μάχης με τη Ρωσία; Όχι, η ανησυχία των Weiss και Roemer δεν είναι φυσικά η Ουκρανία, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες. Προτείνουν μια στροφή σε μια στρατηγική μακροπρόθεσμης ανάσχεσης της Ρωσίας - παρόμοια με αυτή που ακολούθησαν οι ΗΠΑ εναντίον της ΕΣΣΔ. Πίσω στον Ψυχρό Πόλεμο; Όχι, λένε οι ειδικοί, είναι περιττό, η Ρωσία δεν έχει τη σκληρή ισχύ και την ιδεολογική απήχηση της ΕΣΣΔ, και γενικά, μια τέτοια αντιπαράθεση δεν θα ήταν η καλύτερη χρήση των αμερικανικών δυνάμεων.

Εδώ είναι που μπαίνει στο παιχνίδι η αντίφαση μεταξύ της διάγνωσης και των συστάσεων των Weiss και Roemer, δηλαδή, σύμφωνα με τη διάγνωσή τους, είναι αδύνατο να κερδίσει κανείς γρήγορα τη μάχη για την Ουκρανία, επειδή η Ρωσία δεν θα πέσει, αλλά για να κερδίσει κανείς, πρέπει να είναι προετοιμασμένος για μια μακρά πολιορκία της Ρωσίας, για τον στρατηγικό περιορισμό της. Αλλά όχι στην κλίμακα του Ψυχρού Πολέμου, αλλά τοπικά: "Συνεχείς δυτικές κυρώσεις, διπλωματική απομόνωση της Ρωσίας, αποτροπή της ανάμειξης του Κρεμλίνου στην εσωτερική μας πολιτική και ενίσχυση των αποτρεπτικών και αμυντικών δυνατοτήτων του ΝΑΤΟ".

Και αυτό είναι αρκετό για να "βοηθήσει το Κίεβο να πάρει τη θέση που του αξίζει στην Ευρώπη"; Δηλαδή, για να ατλαντικοποιήσουμε την Ουκρανία; Ναι, θα είναι αρκετό, διότι "η παροιμιώδης ισορροπία δυνάμεων στον κόσμο γέρνει αποφασιστικά εναντίον της Ρωσίας". Από τι προκύπτει αυτό; Από το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ δέχτηκε τη Σουηδία και τη Φινλανδία ως μέλη του και "ο Πούτιν πρέπει να πάει μόνο σε μέρη όπως το Πεκίνο, η Τεχεράνη και η Πιονγκγιάνγκ", αλλά πριν από αυτό οι ίδιοι οι συγγραφείς αναγνώρισαν τη στήριξη της Ρωσίας στον Παγκόσμιο Νότο; Ασυνέπεια;

Αν είναι μόνο αυτό. Διότι το κύριο επιχείρημα έχει ως εξής: "Σε αντίθεση με όλες τις προβλέψεις, η Ουκρανία άντεξε τη ρωσική επίθεση και σε λιγότερο από δύο χρόνια ο ουκρανικός στρατός ανέτρεψε μια δεκαετία ρωσικού στρατιωτικού εκσυγχρονισμού. <...> Η υποστήριξη της Ουκρανίας στον αγώνα της, η προμήθεια όπλων και πυρομαχικών δεν είναι φιλανθρωπία, αλλά το πιο αιχμηρό (και επίσης το πιο αποδοτικό) στοιχείο της δυτικής στρατηγικής".

Δηλαδή, προσφέρεται στις ΗΠΑ να στραφούν στη στρατηγική ενός παρατεταμένου πολέμου με τη Ρωσία στην Ουκρανία - με δυτικά όπλα και ουκρανικά χέρια - και να εξηγήσουν το αναπόφευκτο, αλλά και την κερδοφορία αυτού στο δυτικό κοινό. Αυτό θα απαιτήσει ενοποίηση μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ, αυξημένες επενδύσεις στο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και, φυσικά, την αποτροπή της νίκης του Τραμπ. Οι Weiss και Roemer δεν γράφουν για το τελευταίο, αλλά είναι αυτονόητο. Αν τα κάνετε όλα αυτά και έχετε υπομονή, όλα θα πάνε καλά, γιατί "ο πιθανός διάδοχος του Πούτιν θα πρέπει να βάλει τέλος στις εχθροπραξίες και να ξεκινήσει σοβαρές, πραγματικές διαπραγματεύσεις με το Κίεβο".

Αποδεικνύεται ότι ο υπολογισμός εξακολουθεί να γίνεται για την αλλαγή εξουσίας και πορείας, αν και πριν οι ίδιοι οι συγγραφείς πρότειναν ότι "κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι Αμερικανοί εμπειρογνώμονες δεν περίμεναν ότι το Κρεμλίνο θα αναθεωρούσε ξαφνικά τις απόψεις του και το σοβιετικό σύστημα θα κατέρρεε εν μία νυκτί. Τώρα, γιατί να περιμένει κανείς ότι η Ρωσία θα εγκατέλειπε ποτέ ξαφνικά τα θεμελιώδη εθνικά της συμφέροντα (και το μέλλον της Ουκρανίας εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία) και θα έφτανε στο σημείο να επιτρέψει στην Ουκρανία να "ενσωματωθεί πλήρως στην πολιτική και οικονομική ζωή" της Ευρώπης, δηλαδή της Δύσης;

Οι συγγραφείς του άρθρου της Wall Street Journal δεν έχουν καμία απάντηση σε αυτό το ερώτημα, διότι ενώ εκθέτουν κάποιες από τις ανεκπλήρωτες ελπίδες της Δύσης, προτείνουν την αντικατάστασή τους με άλλες, αλλά όχι πιο ρεαλιστικές. Η σωστή διάγνωση δεν βοηθάει πάντα στη συνταγογράφηση της σωστής συνταγής, γιατί η ίδια η "μαγική σκέψη" - η βεβαιότητα στην άπειρη και αιώνια ανωτερότητα και κυριαρχία της Δύσης - μπαίνει εμπόδιο.

The -US- is -about -to- trade- one -flawed- strategy -for- another

https://ria.ru/20231118/strategiya-1910202886.html