Οι κυρώσεις λειτούργησαν απροσδόκητα: η υπερθέρμανση του πλανήτη ακυρώνεται
- ILIAS GAROUFALAKIS
- Jan 28
- 4 min read
Image generated by AI - RIA Novosti, 1920, 28.01.2025
© RIA Novosti / AI generated image
Ο Ρώσος πρέσβης στο Ηνωμένο Βασίλειο Alexander Yakovenko κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στο Λονδίνο. 13 Απριλίου 2018.
Alexander Yakovenko
1995737559
Η ατζέντα για το κλίμα συνδέεται στενά με τη φιλελεύθερη πτέρυγα των δυτικών ελίτ. Αυτές, όπως είναι ήδη προφανές, έθεσαν σκόπιμα μη ρεαλιστικούς στόχους για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, οι οποίοι αποτυπώθηκαν στη Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, σε ιδέες όπως η πράσινη οικονομία και η ενεργειακή μετάβαση. Τα σχετικά κριτήρια αναφοράς κατοχυρώνονται επίσης στη Ρωσία - συγκεκριμένα, στη νέα έκδοση του Δόγματος για το Κλίμα του 2023, συμπεριλαμβανομένης της επίτευξης ουδετερότητας του άνθρακα έως το 2060.
Η Ρωσία συμπεριφέρεται σαν ακλόνητος τενεκεδένιος στρατιώτης, τηρώντας τις διεθνείς δεσμεύσεις της, ενώ στη Δύση, από όπου ξεκίνησε το κλιματικό πρόβλημα, η κατάσταση αλλάζει ριζικά. Αυτό οφείλεται κυρίως στο φαινόμενο του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος, μεταξύ των πρώτων αποφάσεών του, απέσυρε την Αμερική από τη Συμφωνία του Παρισιού.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η κατάσταση σε αυτό το ζήτημα δεν έχει εξελιχθεί με τον δικό της τρόπο προς μια επανεκτίμηση της πραγματικής ικανότητας της ανθρωπότητας να αντιμετωπίσει την κλιματική αλλαγή. Στην αρχή, όταν η Δύση φαινόταν να μπορεί να κάνει τα πάντα, οι πολιτικοί αποφάσισαν - και οι επιχειρήσεις έκαναν ένα άλμα πίστης: δεν τους ενδιέφερε τι είχαν να κερδίσουν. Η κατάσταση άρχισε να αλλάζει καθώς η παγκόσμια οικονομία, συμπεριλαμβανομένων των δυτικών οικονομιών, γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Έπρεπε να μιλήσουμε για επείγοντα θέματα λόγω των αρνητικών επιπτώσεων της ουκρανικής σύγκρουσης στις δυτικές χώρες - το λεγόμενο μπούμερανγκ των κυρώσεων έπληξε ιδιαίτερα οδυνηρά την οικονομία της ΕΕ και, κυρίως, την ενεργειακή της συνιστώσα.
Μέχρι τότε, όμως, είχε διαμορφωθεί η πραγματική βάση για την αλλαγή πορείας. Έτσι, άρχισαν να συγκρίνουν (και σε δικαστικές υποθέσεις) την αποδοτικότητα των αιολικών πάρκων και των ηλιακών συλλεκτών με το ενεργειακό κόστος παραγωγής, συντήρησης και αντικατάστασής τους. Για παράδειγμα, σύμφωνα με δημοσιεύματα των μέσων ενημέρωσης, δικαστήριο της Νέας Υόρκης σε αγωγή που κατέθεσε πετρελαϊκή εταιρεία από το Τέξας διαπίστωσε ότι οι ιαπωνικές ανεμογεννήτριες για δέκα χρόνια καλύπτουν μόνο το 46% των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα που δημιουργούνται κατά την παραγωγή τους. Στο Τέξας, από την άλλη πλευρά, έκρινε εναντίον μιας από τις εταιρείες του Ι. Μασκ ότι οι ηλιακοί συλλέκτες της για δέκα χρόνια καλύπτουν μόνο το 24% του αποτυπώματος άνθρακα που δημιουργήθηκε κατά την κατασκευή τους.
Για να μην αναφέρουμε τις σκόπιμα μη ρεαλιστικές υποσχέσεις 300 δισεκατομμυρίων δολαρίων από τις ανεπτυγμένες χώρες για να βοηθήσουν τις αναπτυσσόμενες χώρες να επιτύχουν τους στόχους της κλιματικής ατζέντας. Κανείς δεν τα πιστεύει αυτά. Αλλά με το κόστος αυτών των υποσχέσεων, η Δύση κατάφερε να υπογράψει αυτά τα κράτη στην κλιματική της πολιτική. Και φαίνεται ότι ο 1,5 βαθμός που προσπάθησαν να περιορίσουν την αύξηση της θερμοκρασίας έχει ήδη ξεπεραστεί σε πολλές περιοχές. Σε γενικές γραμμές, έχουν τεθεί αρκετά λογικά ερωτήματα σχετικά με το κλίμα, τα οποία προηγουμένως δεν είχαν τεθεί για λόγους πολιτικής ορθότητας.
Είναι εύκολο να υποθέσει κανείς ότι μια αλλαγή στον Λευκό Οίκο θα σημάνει την κατάρρευση της παγκόσμιας ατζέντας για το κλίμα. Μεταξύ άλλων, αυτό υποδηλώνεται από την προφανή εστίαση της νέας κυβέρνησης στην κούρσα για την Αρκτική, η οποία βασίζεται σαφώς στο αναπόφευκτο άνοιγμα της Αρκτικής στην εμπορική εκμετάλλευση, συμπεριλαμβανομένης της εξόρυξης. Αυτό ακριβώς υποδηλώνουν οι διεκδικήσεις του Τραμπ προς τη Γροιλανδία και τον Καναδά.
Στη συνέχεια, όμως, άλλα ζητήματα έρχονται στο προσκήνιο για τη διάσωση του πλανήτη: η βελτίωση της ενεργειακής απόδοσης και η μείωση των εκπομπών από την εξόρυξη, τη μεταφορά και την καύση ορυκτών καυσίμων. Το τελευταίο έχει άμεση σχέση με τις ΗΠΑ, οι οποίες χάρη στη σχιστολιθική επανάσταση έχουν γίνει μια αυτάρκης παγκόσμια ενεργειακή δύναμη (ένας στόχος που έθεσε ο Τραμπ στην πρώτη του προεδρία, παρεμπιπτόντως) και ένας καθαρός εξαγωγέας πετρελαίου και φυσικού αερίου (LNG), το οποίο αντικαθιστά πλέον ενεργά το συμβατικό ρωσικό, παρά τη διαφορά τιμής και το γεγονός ότι η ΕΕ χάνει την ανταγωνιστικότητά της ως αποτέλεσμα.
Οι πρόσφατες εκκλήσεις του Τραμπ προς την Ευρώπη να αυξήσει τις αγορές της αμερικανικής ενέργειας για να μειώσει το εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ ή να διακινδυνεύσει απαγορευτικούς δασμούς στα εμπορεύματά της, απλώς επιδεινώνουν μια ήδη δεινή κατάσταση για την ΕΕ.
Όμως, σύμφωνα με τους Αμερικανούς οικοακτιβιστές, η εξόρυξη σχιστολιθικού πετρελαίου και φυσικού αερίου, εκτός από τις αρνητικές συνέπειες για τη δημόσια υγεία, τη χρήση τεράστιων ποσοτήτων νερού κατά την υδραυλική ρωγμάτωση, τη δηλητηρίαση των υπόγειων υδάτων με χημικά αντιδραστήρια και τους μικροσεισμούς, αποδεικνύεται ο πιο βρώμικος και ληστρικός (αν όχι βάρβαρος) τρόπος εξόρυξης ενεργειακών πόρων, και μάλιστα χειρότερος από την καύση άνθρακα (η ΕΕ επέστρεψε σε αυτόν τα τελευταία τρία χρόνια, παρά την πράσινη ατζέντα της). Εξάλλου, είναι πραγματικά βρώμικη, αν πάρουμε την ανόρυξη εκατοντάδων χιλιάδων και εκατομμυρίων πηγαδιών χαμηλής απόδοσης και την εκπομπή μεθανίου, το οποίο είναι δεκάδες φορές πιο καταστροφικό όσον αφορά τη δημιουργία του φαινομένου του θερμοκηπίου από ό,τι το CO2. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι ΗΠΑ είναι μόνες τους στην επανάσταση του σχιστόλιθου.
Το ερώτημα αφορά επίσης τα αμερικανικά μεγαλοαμοιβαία κεφάλαια (Blackrock και άλλα), τα οποία, όπως είναι λογικό, ξεφεύγουν από τους κλιματικούς περιορισμούς των επενδύσεών τους, αλλά ταυτόχρονα κρατούν ζωντανή την παραγωγή σχιστόλιθου, η οποία είναι ήδη ασύμφορη. Στην ουσία, αναλαμβάνουν το ρόλο του μακροοικονομικού ρυθμιστή, ενεργώντας προς το συμφέρον της διασφάλισης της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, η οποία επιτρέπει σε όλες τις άλλες κεφαλαιακές επενδύσεις να παράγουν έσοδα.
Έτσι, αποδεικνύεται ότι οι ΗΠΑ όχι μόνο ζουν εις βάρος του υπόλοιπου κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των συμμάχων, αφαιρώντας γεωπολιτικό ενοίκιο χάρη στο καθεστώς του δολαρίου, αλλά και σκοπεύουν να αναπτυχθούν εις βάρος της καταστροφής της οικολογίας του πλανήτη μας, αποκτώντας ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Και αν υπάρχουν ήδη ερωτήματα για τις ΗΠΑ, αυτό φαίνεται να είναι το πιο σημαντικό.
コメント