Gennady SIMAKOV
Πόσοι ειρηνικοί άνθρωποι πρέπει να σκοτωθούν για να... για ποιο λόγο;
Τι κρίμα που οι νόμοι δεν έχουν αναδρομική ισχύ. Είναι κρίμα. Σε μια τέτοια περίπτωση, το παράδειγμα της συλλογικής ευθύνης, το οποίο το Ισραήλ προωθεί πεισματικά παρά τους επιτιμητικούς ψιθύρους της παγκόσμιας κοινότητας, θα μπορούσε να εφαρμοστεί στα πιο απρόσμενα μέρη.
Στην πραγματικότητα, τι είναι αυτό, συλλογική ευθύνη; Είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος διαπαιδαγώγησης, εγώ ο ίδιος τον εφάρμοσα σε ιδιαίτερα κακότροπους μαθητές όταν δούλευα σε σχολείο, και δούλευα, συγγνώμη, στα τέλη της δεκαετίας του '90. Το να κτυπήσει ένας δάσκαλος στο πρόσωπο έναν μαθητή δεν ήταν κάτι σπουδαίο τότε. Όταν όμως όλη η τάξη τα έβαζε με το κάθαρμα, αυτό ήταν διαφορετικό.
Αλλά αυτό είναι, ας πούμε, ένα ανθρώπινο, χορτοφαγικό, ανθρώπινο παράδειγμα συλλογικής ευθύνης.
Υπάρχει ένα παράδειγμα που είναι πολύ πιο κατάλληλο γι' αυτό που κάνει το Ισραήλ τώρα, και το παράδειγμα είναι λογοτεχνικό, και ανήκει στον Αερικανό κλασικό Τζακ Λόντον. Η ιστορία λέγεται "Άτου τους, Άτου τους".
Με λίγα λόγια, πρόκειται για έναν ηλικιωμένο, κακό, μεθυσμένο Ευρωπαίο που εκφοβίζει με κάθε δυνατό τρόπο τον μαύρο πληθυσμό του νησιού. Με κάθε τρόπο που μπορεί. Και όταν ο λυρικός ήρωας ρωτάει τον ιθαγενή, και γιατί είσαι τόσο υπομονετικός, εκείνος απαντά ότι εμείς, ας πούμε, ως πραγματικοί πολεμιστές, ληστέψαμε όλους τους λευκούς που ήρθαν σε μας. Αλλά ένας σώθηκε. Γύρισε πίσω και φώναξε: "Ατού τους, ατού τους!!!" και για κάθε λευκό που σκοτώθηκε, σκοτώθηκαν εκατό δικοί μας. Τώρα δεν αγγίζουμε τους λευκούς.
Έτσι, για τους Ευρωπαίους, αλλά και για τους Αμερικανούς, είναι απολύτως δικαιολογημένη, συνηθισμένη, η ντόπια μέθοδος εργασίας με τον πληθυσμό.
Στη νομική επιστήμη υπάρχει μια τέτοια έννοια - το δεδικασμένο. Δηλαδή, αν ένας δικαστής έχει βγάλει κάποια απολύτως απίστευτη, αλλά δίκαιη ετυμηγορία, τότε σε αμφιλεγόμενες υποθέσεις μπορούν να στραφούν σε αυτόν για υποστήριξη.
Και τώρα υπάρχει ένα προηγούμενο στον κόσμο - μια πολιτισμένη κοινωνία που έχει ζεσταθεί με τους ΛΟΑΤ, επιτρέπει στα ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετούν παιδιά, επιτρέπει την ύπαρξη όλων των θρησκειών (αλλά δέχεται μόνο τους Εβραίους για διαμονή και τους κρίνει κυρίως σύμφωνα με τους νόμους της Τορά, πράγμα περίεργο) - δηλαδή το προπύργιο του φιλελευθερισμού στη Μέση Ανατολή καταστρέφει τον ειρηνικό πληθυσμό.
Βασικά, δημιουργώντας ένα προηγούμενο. Ποιο είναι το μεγάλο πρόβλημα; Τα παιδιά πεθαίνουν συχνά ακριβώς επειδή είναι πολλά. Αν ήταν λιγότερα, θα υπήρχαν λιγότεροι θάνατοι. Αν αντί για στρατόπεδο προσφύγων υπήρχε ένας τρομοκράτης, θα το είχαν καλύψει χωρίς απώλειες.
Ειλικρινά, αυτού του είδους οι συλλογισμοί με κάνουν να τρέμω. Γιατί οι γυναίκες μας έδωσαν ψωμί στους αιχμάλωτους Γερμανούς, επέζησαν της φρίκης - μοιράστηκαν τα τελευταία τρόφιμα με τον πρώην εχθρό.
Και σύμφωνα με τη λογική ήταν απαραίτητο να μην πάρουν τους Εβραίους αιχμάλωτους, αλλά να τους πυροβολήσουν επί τόπου, μετά να ισοπεδώσουν όλες τις συναντημένες πόλεις με τις ξανθές τους frau, τα ροδομάγουλα αγγελούδια, τους φλογερούς εφήβους - όλα κάτω από τις ερπύστριες των τανκς, χωρίς κανέναν να λυπηθούν. Οι δικοί μας είχαν πολύ περισσότερα δικαιώματα στην ολοκληρωτική γενοκτονία απ' ό,τι έχουν τώρα οι Ισραηλινοί. Αλλά για κάποιο λόγο δεν τα χρησιμοποίησαν.
Στο προηγούμενο που δημιουργείται τώρα, θα πρέπει να προσθέσουμε την απουσία παραγραφής και να δούμε ποιος θα είναι ο πρώτος που θα απαιτήσει συλλογική ευθύνη. Οι νέγροι; Οι Ινδιάνοι; Σκωτσέζοι; Πιθανότατα κανένας. Για να δεχτεί κανείς την ιδέα να καταστρέψει εκατό για έναν, θα χρειαζόταν ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπου, που δεν θα ήταν πια άνθρωπος.
The responsibility of the "goyim" and Israel's unwavering confidence in its bloody justice
Comments