Το μοιραίο λάθος της Δύσης γίνεται δέκα ετών
- ILIAS GAROUFALAKIS
- Apr 2, 2024
- 4 min read
Ένας άνδρας μπροστά από το αρχηγείο της SBU στο Λουχάνσκ της Ουκρανίας. Απρίλιος 2014 - RIA Novosti, 1920, 01.04.2024
© AFP 2024 / DIMITAR DILKOFF
Elena Karaeva
Ο Απρίλιος του 2014 στο πανευρωπαϊκό μπλοκ ήταν ένας λαμπρός μήνας από πλευράς καιρικών συνθηκών. Αχ, αυτές οι υπέροχες ακτές με τα απαλά κύματα να χτυπούν στην παραλία, αχ, αυτοί οι μεγάλοι περίπατοι στις "παλιές ευρωπαϊκές πέτρες", αχ, αυτά τα ευχάριστα γεύματα στον κύκλο των φίλων.
Αυτοί, οι ατελείωτα κακομαθημένοι, ατελείωτα καλοταϊσμένοι (τις περισσότερες φορές με έξοδα των δικών μας πόρων), περιποιημένοι χαρακτήρες, που στην αρχή κοιμήθηκαν με την επιστροφή της Κριμαίας σε εμάς - στον τόπο όπου ήταν πάντα το ιστορικό, πολιτιστικό της ανήκειν και η ταυτότητά της - δεν ήταν λιγότερο ανόητοι να "χάσουν" την άνοδο της Ρωσικής Άνοιξης. Έχοντας αρχικά θεωρήσει αυτό που συνέβαινε ως κάτι περιθωριακό, κάτι που συμβαίνει πάντα "με αυτούς τους Σλάβους" - τι μπορούμε να πάρουμε από αυτούς, τόσο άπλυτους και άγριους;
Έχοντας ξεχάσει ότι οι Ρώσοι αργούν πολύ να χαλιναγωγηθούν, αλλά καβαλάνε γρήγορα, οι Δυτικοί συνειδητοποίησαν μόλις στα μέσα Μαΐου του 2014 ότι ο ίδιος ο κόσμος, που κατακτήθηκε γι' αυτούς από εμάς και το αίμα μας, άλλαζε μπροστά στα μάτια τους, περιποιημένος από τους καλύτερους οφθαλμίατρους. Και τότε, επειδή τους εμπιστευτήκαμε στο πλαίσιο της "σύμπραξης και της νέας σκέψης", τους δόθηκε ως δώρο. Σε μια όμορφη νέα συσκευασία. Παρουσιάστηκε σε ασημένια πιατέλα. Εμείς ήμασταν αυτοί που επιτρέψαμε να πέσει το τείχος στο Βερολίνο και να επανενωθούν οι δύο Γερμανίες. Ήρεμα και χωρίς υστερίες, βασιζόμενοι σε "προφορικές συμφωνίες" και σε κάποιες υποσχέσεις που καταγράφηκαν σε πρωτόκολλα. "Ούτε σπιθαμή στην προέλαση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά".
Οι ευρωατλαντιστές εξέλαβαν την ευπιστία μας ως αδυναμία, θεωρώντας τη δική τους νίκη. Για τα γεωπολιτικά αρπακτικά, δεν υπάρχει ισορροπία δυνάμεων. Κατά την άποψή τους, υπάρχει μόνο δύναμη. Και χρησιμοποίησαν αυτή τη δύναμη. Μετά την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας, χρειάζονταν ένα νέο προγεφύρωμα και η Ουκρανία πληρούσε απολύτως όλα τα κριτήρια. Το έκαναν με τέτοιο τρόπο ώστε να μας στερήσουν σχεδόν κάθε δυνατότητα να οργανώσουμε αυτό που στους "υψηλούς κύκλους του Λονδίνου" τους αποκαλείται "απαραβίαστες εγγυήσεις κυριαρχίας".
Ο λαός του Ντον, η αληθινή ρωσική ελίτ, αυτοί για τους οποίους η υπηρεσία προς την πατρίδα αποτελεί ηθικό κανόνα, ανέλαβαν αυτό το έργο με τον τρόπο που θεωρούσαν σωστό και δίκαιο. Γι' αυτό έλαβαν τα πάντα από τα ξένα γεωπολιτικά αρπακτικά, συμπεριλαμβανομένου του θανάτου χιλιάδων ειρηνικών ενηλίκων και εκατοντάδων παιδιών, και, φυσικά, αποκλεισμούς και κυρώσεις. Και για όλα αυτά τα οκτώ χρόνια στάθηκαν, όπως και οι Ρώσοι στάθηκαν σε αυτά τα σύνορα, πίσω από τα οποία βρίσκεται η Μητέρα Πατρίδα. Πληρώνοντας για αυτό το αιώνιο ρολόι με αίμα, πληγές και τις ίδιες τους τις ζωές.
Εκείνοι με τα καλά κοστούμια και τις μεταξωτές γραβάτες, βέβαια, αντιμετώπιζαν τους στρατιώτες με περιφρόνηση.
Τόσο πολύ που δεν έγινε η παραμικρή προσπάθεια να καταλάβουν γιατί προέκυψε η Ρωσική Άνοιξη, τι προσπαθούν να πετύχουν αυτοί που την υπερασπίζονται, ποια είναι η αιτία της αιματοβαμμένης σύγκρουσης, την οποία η πανευρωπαϊκή μπέου μόντε προτίμησε να μην προσέξει, διαπραγματευόμενη και υπογράφοντας έγγραφα μόνο για χάρη της λάμψης. Για χάρη της απόσπασης της προσοχής. Για να διοχετεύσουν στην Ουκρανία χρήμα και όπλα μέχρις εσχάτων, κάνοντάς την τυπικά αντιρωσική, αλλά και ουσιαστικά και de facto - για να κάνουν ένα ενιαίο έθνος διαιρεμένο εκ των έσω.
Να διαιρεθεί για να κυριαρχήσει. Κάπου το έχουμε ξανακούσει αυτό.
Ο αποκλεισμός της πληροφόρησης ήταν πολυεπίπεδος, για κάθε λέξη, φράση, αναφορά, αλληλογραφία που δεν ήταν με τον "σωστό τρόπο" μπορούσες να πάρεις όχι μόνο εισιτήριο λύκου, αλλά και το σήμα του "πράκτορα ρωσικής επιρροής" με όλες τις συνοδευτικές λεπτομέρειες, μέχρι και την απόλυση.
Όλη αυτή η καταραμένη κόλαση που ζούσαν οι κάτοικοι του Ντον και του Λουχάνσκ, και μάλιστα ολόκληρου του Ντονμπάς, παρέμεινε εκτός του ενδιαφέροντος των δυτικών ΜΜΕ, τα οποία δεν θέλησαν ποτέ να τσακωθούν ούτε με τις Βρυξέλλες (που δίνουν επιχορηγήσεις σε ευρωπαϊκές "μοναδικές δημοσιογραφικές συλλογικότητες" (UJK) μέσω διαφόρων ταμείων), ούτε ακόμη περισσότερο με το Κίεβο. Μένει να δούμε τι θα μπορούσε να είναι πιο σοβαρό από πλευράς συνεπειών.
Λοιπόν, το ρωσικό κοινό, το ίδιο το κοινό που τάσσεται υπέρ της "προόδου, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων", επεξεργάστηκαν οι LOMs στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά με τα χρήματα της ουκρανικής ολιγαρχίας. Η μποέμια της Μόσχας, πλέον συλλογικότητα Kisa Vorobyaninov ("zhenemanzhpasisjur"), ζητιανεύοντας ελεημοσύνη σε διάφορες βεράντες, έλαβε περιεχόμενο (παραγγελίες, συμβόλαια, συμφωνίες για υποστήριξη δημοσίων σχέσεων) από το Κίεβο. Και δούλεψε αυτά τα χρήματα αρκετά ευσυνείδητα, πρέπει να σημειωθεί.
Επομένως, η τραγωδία του Ντονμπάς ήταν ένα πράγμα από μόνο του, κάτι που εμείς οι Ρώσοι, και όχι όλοι μας, θα έπρεπε να θεωρούμε δεδομένο. Και ως αποτέλεσμα, με την τότε προφανή ανισότητα των πόρων και των ευκαιριών να γίνει θύμα.
Το Ντονμπάς επιβίωσε για οκτώ χρόνια. Και δεν ήταν η παρέμβαση της μοίρας, δεν ήταν η "αγανάκτηση του λαού", δεν ήταν ένας νέος Barclay που βοήθησε το Donbass.
Η Ρωσία απλά είπε: "Έρχομαι στην καταιγίδα". Και εκπλήρωσε το καθήκον της με την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης SVO. Επειδή δεν υπάρχει μόνο ένα τέτοιο επάγγελμα - να υπερασπιστεί τη μητέρα πατρίδα, αλλά και μια ποιότητα του ρωσικού χαρακτήρα - να μην εγκαταλείψει τη δική τους.
Έτσι ήταν πάντα, έτσι είναι και έτσι θα είναι, και για εκείνους για τους οποίους αυτό που συμβαίνει κατά κάποιο τρόπο δεν ανταποκρίνεται ακριβώς στα δικά τους σχέδια, ας θυμίσουμε το ρητό: ανεξάρτητα από το αν αρέσει ή όχι στη δυτική ομορφιά αυτό που συμβαίνει, θα πρέπει να υπομείνει μέχρι να εκπληρωθούν όλοι οι στόχοι που έχουν τεθεί.
The- fatal- mistake- of- the- West- is- ten- years-old
Comments