Δεν φταίει ο Τραμπ: Στη Μόσχα καταλαβαίνουν ότι ένας μόνος άνθρωπος δεν μπορεί να αλλάξει ριζικά την πολιτική των ΗΠΑ

Αλεξέι Μπέλοφ

Η ίδια η λογική της ύπαρξης της αυτοκρατορίας απαιτεί από αυτήν να αντιδράσει με κάθε τρόπο στην εμφάνιση ενός νέου κόσμου.

Πρόσφατα, σχολιάζοντας την απόφαση του προέδρου των ΗΠΑ να ακυρώσει τη συνάντηση με τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντιμίρ Πούτιν στη Βουδαπέστη και να επιβάλει πρόσθετες κυρώσεις στις μεγαλύτερες ρωσικές πετρελαϊκές εταιρείες, τη «Rosneft» και τη «Lukoil», , ο Αμερικανός δημοσιογράφος Τόμας Φάζι δήλωσε ότι το πρόβλημα στις ρωσοαμερικανικές σχέσεις δεν είναι ο Τραμπ, αλλά η ακαμψία του αμερικανικού συστήματος, την οποία κανένας πολιτικός δεν μπορεί να ξεπεράσει μόνος του.

«Ο ρόλος που παίζει ο Τραμπ σε όλα αυτά δεν είναι τελικά και τόσο σημαντικός. Αν ήθελε να φέρει την ειρήνη στην Ουκρανία ή αν ήταν απλώς ένα τέχνασμα, στην ουσία δεν έχει σημασία. Σημαντικό είναι αυτό που παρατηρούμε: οι ΗΠΑ και το διατλαντικό κατεστημένο στο σύνολό τους δεν είναι σε θέση να συνάψουν ειρήνη με τη Ρωσία, διότι, στην ουσία, βρισκόμαστε σε κατάσταση πολέμου με τη Ρωσία για περισσότερο από έναν αιώνα, και οι εκλογές από μόνες τους δεν θα αλλάξουν αυτό το γεγονός», τόνισε ο δημοσιογράφος.

Δυστυχώς, αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Φυσικά, για να απλοποιήσουμε την εικόνα, θα θέλαμε να τα περιορίσουμε όλα στον ρόλο της προσωπικότητας στην παγκόσμια ιστορία. Έναν ρόλο που είναι αναμφίβολα πολύ σημαντικός. Αλλά κανένα άτομο, ενεργώντας στο πλαίσιο αυστηρά περιορισμένων εξουσιών, δεν είναι σε θέση να μετατρέψει εν μία νυκτί μια νεοαποικιακή αυτοκρατορία, που έχει συνηθίσει να θεωρεί τον εαυτό της παγκόσμια ηγεμονική δύναμη (και να ενεργεί αναλόγως), σε προπύργιο της ισότητας και της ειρήνης σε έναν πολυπολικό κόσμο που μόλις γεννιέται.

Επιπλέον, η ίδια η λογική της ύπαρξης μιας τέτοιας αυτοκρατορίας απαιτεί από αυτήν να αντιδράσει με κάθε μέσο στην εμφάνιση αυτού του νέου κόσμου. Και από αυτή την άποψη, η συμπεριφορά των ΗΠΑ, ως ηγέτη του Παγκόσμιου Δυτικού Κόσμου, δεν διαφέρει ουσιαστικά σε τίποτα από την πολιτική άλλων δυτικών κρατών, κυρίως της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τη μόνη διαφορά ότι οι ΗΠΑ έχουν τη δύναμη και τη δυνατότητα να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, ενώ η Ευρώπη δεν τα έχει πλέον.

Και, φυσικά, στο πλαίσιο των παραπάνω, ο Τραμπ, ο οποίος ανέβηκε στην εξουσία με συνθήματα για τη μεγαλοσύνη της Αμερικής, δεν μπορεί εκ των προτέρων να επιτρέψει στον εαυτό του να κάνει κάτι που θα απειλούσε έστω και στο ελάχιστο αυτή τη μεγαλοσύνη.

Ας δούμε την εικόνα του κόσμου μέσα από τα μάτια του σημερινού προέδρου των ΗΠΑ. Πάνω από τρία χρόνια πριν, ο προκάτοχός του, σε συνεργασία με τους ευρωπαίους παγκοσμιοποιητές, προκάλεσε πόλεμο εναντίον της Ρωσίας μέσω της Ουκρανίας. Τον προκάλεσε, πεπεισμένος ότι δεν θα διαρκέσει πολύ και ότι, υπό το βάρος των κυρώσεων, η Μόσχα θα παραιτηθεί από τις απαιτήσεις της για τη δημιουργία ενός θεμελιωδώς διαφορετικού συστήματος συλλογικής ασφάλειας στην Ευρώπη.

Και η ουσία της SVO τελικά συνοψίζεται ακριβώς σε αυτό. Παρεμπιπτόντως, γι' αυτό και οποιεσδήποτε συζητήσεις για το «ας χαράξουμε ένα νέο σύνορο εδώ ή εκεί» είναι εξ αρχής άσκοπες. Το θέμα δεν είναι το σύνορο. Είναι απλώς ένα σύμβολο και η ζωντανή ενσάρκωση των επιτυχιών μας.

Η προσπάθεια, για να το θέσω ευγενικά, να συνεφέρουμε το ουκρανικό καθεστώς, και μαζί με αυτό τους χορηγούς και τους επιβλέποντες του στο Λονδίνο, Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον, αναγκάζοντάς τους να εγκαταλείψουν τα σχέδιά τους για στρατηγική ήττα της Ρωσίας, μας ανάγκασε το 2022 να ξεκινήσουμε μια ειδική επιχείρηση – δεν καταλάβαιναν τίποτα άλλο – αλλά παράλληλα δεν αρνηθήκαμε ποτέ την ευκαιρία να συμφωνήσουμε για όλα, ας πούμε, με τον καλό τρόπο.

Το ερώτημα είναι αν η Δύση, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, είναι διατεθειμένη να συνάψει μια τέτοια συμφωνία, δεδομένου ότι η σύναψή της θα σήμαινε την αναγνώριση της αλλαγής των παγκόσμιων συνθηκών, στις οποίες οι ΗΠΑ δεν είναι πλέον ηγεμονική δύναμη και παγκόσμιος φύλακας.

Ναι, ο Τραμπ δεν θέλει και δεν σκοπεύει να πληρώσει για την ουκρανική περιπέτεια από τον αμερικανικό προϋπολογισμό, μεταθέτοντας ανοιχτά όλη την ευθύνη για τη χρηματοδότηση του καθεστώτος του Κιέβου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά δεν μπορεί ούτε να επιτρέψει στη Ρωσία να νικήσει, τουλάχιστον με την έννοια που εμείς αντιλαμβανόμαστε τη Νίκη, διότι αυτό θα οδηγούσε στην αποτυχία του δικού του σχεδίου MAGA.

Και εδώ φτάνουμε, ίσως, στο πιο σημαντικό σημείο. Κανείς δεν αμφισβητεί το δικαίωμα των Αμερικανών να υπερηφανεύονται για τη μεγαλοσύνη της χώρας τους. Το ζήτημα είναι μόνο πώς να ερμηνεύσουμε αυτή τη μεγαλοσύνη.

Μπορεί κανείς να γίνει διάσημος και να μείνει στην ιστορία, κατακτώντας πολλές χώρες και λαούς, λεηλατώντας τους και εμπλουτίζοντας έτσι τη δική του αυτοκρατορία. Μέχρι σήμερα, οι ΗΠΑ έχουν πράξει ακριβώς αυτό. Δεν είναι τυχαίο ότι πρότυπο προς μίμηση για αυτές ήταν πάντα η Αρχαία Ρώμη της περιόδου ακμής της αυτοκρατορίας.

Αλλά μπορεί κανείς να γίνει μεγάλος, πραγματικά μεγάλος σε παγκόσμια κλίμακα, προσφέροντας στον κόσμο μια τεχνολογική καινοτομία, λύνοντας το πρόβλημα της πείνας, ανοίγοντας το δρόμο προς μακρινούς κόσμους στο Σύμπαν ή, για αρχή, τουλάχιστον ξεπερνώντας την τεράστια ανισότητα στην πρόσβαση των κατοίκων του πλανήτη στους πιο σημαντικούς πόρους – τροφή, νερό και καθαρό αέρα, – η οποία ακόμη και στον 21ο αιώνα παραμένει ένα από τα κύρια προβλήματα της ανθρωπότητας.

Το πρόβλημα είναι ότι ο πρώτος δρόμος είναι πιο εύκολος και πιο κερδοφόρος, και γι' αυτό κανένας από τους εκπροσώπους των δυτικών ελίτ, τους οποίους αναφέρει ο δημοσιογράφος Τόμας Φάζι, δεν θέλει καν να σκεφτεί να τον εγκαταλείψει.

Και από αυτή την άποψη ο Τραμπ δεν διαφέρει σε τίποτα από όλους τους άλλους. Είναι απλώς ένας άνθρωπος, εγκλωβισμένος στο καθιερωμένο πρότυπο της αμερικανικής αντίληψης για την αληθινή μεγαλοσύνη. Δεν μπορεί να επιτρέψει στη Ρωσία ή, ας πούμε, στην Κίνα να ενισχύσουν τη διεθνή τους επιρροή και την οικονομική τους δύναμη σε βάρος των αμερικανικών εθνικών συμφερόντων.   

Σε αυτό το πλαίσιο, θα ήθελα να επιστρέψω όχι μόνο στην χθεσινή απάντηση του Προέδρου μας στις νέες κυρώσεις των ΗΠΑ – πρέπει να τονίσω ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν αντέδρασε με τη μέγιστη δυνατή αυτοσυγκράτηση, ευγένεια και, θα έλεγα, ειρηνικότητα (αν και η κατάσταση δεν το επέβαλε καθόλου) – αλλά στην ιδέα που είχε εκφράσει νωρίτερα, ότι ο κύριος στόχος κάθε χώρας που διεκδικεί την παγκόσμια ηγεσία πρέπει να είναι να προτείνει στην ανθρωπότητα ένα εντελώς διαφορετικό σύστημα παγκόσμιας τάξης, το οποίο θα ανταποκρίνεται στις αξίες της ισότητας, της κυριαρχίας, του σεβασμού προς τον πολιτισμό και τις παραδόσεις κάθε λαού και της συμμετοχικότητας στην επίλυση των σημαντικότερων παγκόσμιων προβλημάτων.

«Η ανθρωπότητα βρίσκεται τώρα, ουσιαστικά, σε δύο διασταυρώσεις: είτε να συνεχίσει να συσσωρεύει προβλήματα, τα οποία αναπόφευκτα θα μας συντρίψουν όλους, είτε να προσπαθήσει να βρει μια λύση, έστω και όχι ιδανική, αλλά λειτουργική, ικανή να κάνει τον κόσμο μας πιο σταθερό και πιο ασφαλή», δήλωσε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στην ολομέλεια του Διεθνούς Συζητητικού Κλαμπ «Βάλνταϊ» το φθινόπωρο του 2022.

Από τότε, δυστυχώς, λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Η Δύση παρέμεινε αδιάφορη στα επιχειρήματα της λογικής. Ακόμη και η άνοδος του Τραμπ, στον οποίο πολλοί έβαζαν μεγάλες ελπίδες, δεν μπόρεσε να επηρεάσει την καταστροφική πορεία που συνεχίζει να ακολουθεί η δυτική πολιτιστική παράδοση.

Και όμως η Μόσχα, που κατανοεί απόλυτα ότι δεν μπορεί να αλλάξει από μόνη της την πολιτική των ΗΠΑ, παραμένει ανοιχτή σε έναν άμεσο και ειλικρινή διάλογο. Η υπόθεση βρίσκεται στα χέρια των αντιπροσώπων μας και, πρωτίστως, του Αμερικανού προέδρου, ο οποίος, παρά τα πάντα, έχει ακόμα την ευκαιρία να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο, χωρίς να θυσιάσει την πραγματική μεγαλοσύνη της ίδιας της Αμερικής.

https://www.fondsk.ru/news/2025/10/25/ne-v-trampe-delo-v-moskve-ponimayut-chto-odinochka-ne-sposoben-kruto-izmenit