Όλοι θα πληρώσουν το τίμημα: η Ευρώπη έκανε μια θανάσιμα επικίνδυνη κίνηση

Εικόνα που δημιουργήθηκε από AI - RIA Novosti, 1920, 19.12.2025

© RIA Novosti / Εικόνα δημιουργημένη από τεχνητή νοημοσύνη

Ιρίνα  Άλξνις

Η οδυνηρή (επειδή οι αποφάσεις που ελήφθησαν έπρεπε να εξαναγκαστούν κυριολεκτικά κατά τη διάρκεια πολλών ωρών διαμάχης) σύνοδος κορυφής της ΕΕ αποκάλυψε τη νέα κατάσταση των πραγμάτων στην Ένωση. Σε σύγκριση με το προηγούμενο στάδιο, παρατηρούνται θετικές αλλαγές. Από ό,τι φαίνεται, όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες είναι κοντά στο να αποδεχθούν την πραγματικότητα: η στρατηγική για την οικονομική και στρατιωτική-πολιτική συντριβή της Ρωσίας έχει αποτύχει, η Ουκρανία (και μαζί με αυτήν ο συλλογικός Δυτικός κόσμος) υφίσταται στρατιωτική ήττα, η επιλεγμένη στρατηγική έχει επιφέρει στη Ευρώπη σοβαρές κοινωνικοοικονομικές απώλειες και απειλεί με ακόμη χειρότερες συνέπειες.

Ακριβώς χάρη σε αυτό, ήταν δυνατό να παρατηρηθεί μια εικόνα που μέχρι πρόσφατα ήταν αδιανόητη. Ο κατάλογος των χωρών που τάχθηκαν ανοιχτά κατά της λεηλασίας των ρωσικών περιουσιακών στοιχείων διευρύνθηκε αισθητά, φτάνοντας τις επτά. Το Βέλγιο, βασική φιγούρα σε αυτό το ζήτημα, δεν υπέκυψε στην πίεση, τις υποσχέσεις και τις εγγυήσεις των «γερακιών», με αποτέλεσμα το ζήτημα της κατάσχεσης να αναβληθεί για άλλη μια φορά. Τρεις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (Ουγγαρία, Σλοβακία, Τσεχία) πέτυχαν το δικαίωμα να μην συμμετάσχουν καθόλου οικονομικά στο σχέδιο στήριξης του Κιέβου με τη μορφή «πιστωτικού αποζημιωτικού δανείου» ύψους 90 δισεκατομμυρίων για δύο χρόνια. Στο τέλος της συνάντησης, ο Μακρόν δήλωσε ότι αργά ή γρήγορα θα έρθει η ώρα να ξαναρχίσει ο διάλογος με τη Ρωσία. Και στο πλαίσιο της συνάντησης, παρά τη δυσαρέσκεια των Βρυξελλών, η Νορβηγία συμφώνησε με τη Μόσχα να ξαναρχίσει η συμφωνία για την αλιεία.

Όλα αυτά είναι πραγματικά θετικά — μόνο που είναι πολύ πιθανό να είναι άσκοπα.

Η εξουσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανήκει σε μια συμμαχία ρωσοφοβικών μιλιταριστών, οι οποίοι έχουν επιλέξει την πορεία προς τον πόλεμο με τη Ρωσία. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν διαδραματίζουν η γραφειοκρατία των Βρυξελλών και οι αρχές της Γερμανίας, με την ενεργό υποστήριξη της Βρετανίας, η οποία δεν ανήκει πλέον στην ΕΕ. Αυτή η συμμαχία διαθέτει πολύ σοβαρά μέσα πίεσης σε όλα τα μέλη της κοινότητας.

Η διατήρηση της πειθαρχίας στις τακτοποιημένες ευρωπαϊκές τάξεις είναι τόσο αυστηρή, που μόνο εξαιρετικά ασυνήθιστες περιστάσεις μπορούν να προκαλέσουν εξέγερση στο πλοίο. Φαίνεται ότι, στην περίπτωση αυτή, η αιτία δεν ήταν τόσο η κλοπή ρωσικών χρημάτων, όσο η γενική συνειδητοποίηση από τις αρχές των αντίστοιχων χωρών ότι η Βρυξέλλες, το Βερολίνο και το Λονδίνο οδηγούν την Ευρώπη κυριολεκτικά στην καταστροφή — τόσο κοινωνικοοικονομική όσο και στρατιωτικοπολιτική (μέχρι και πυρηνική).

Ωστόσο, ακόμη και αυτές οι προοπτικές δεν αποτέλεσαν λόγο για μια πλήρη αντίσταση στην αυτοκτονική πολιτική. Το πολύ-πολύ, μιλάμε για μεμονωμένες πράξεις σαμποτάζ των πιο κρίσιμων αποφάσεων. Ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες (ακόμα και αν ο αριθμός τους έχει αυξηθεί ελαφρώς) ελπίζοντας να βγουν από το λάκκο που οι ίδιες έσκαψαν, εφαρμόζουν μια τακτική που μπορεί να περιγραφεί με τη δημοφιλή φράση «ειρήνευση του επιτιθέμενου», όπου ο επιτιθέμενος είναι η ηγεσία της ΕΕ. Με τις κοινές τους προσπάθειες κατάφεραν να αποτρέψουν την πιο επικίνδυνη εξέλιξη των γεγονότων (κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων), αλλά ως «ανταμοιβή» σχεδόν όλοι συμφώνησαν να επιβαρύνουν τους ήδη τεντωμένους εθνικούς προϋπολογισμούς τους με ένα σοβαρό οικονομικό βάρος για τη στήριξη του Κιέβου για δύο χρόνια.

Σε αυτό το πλαίσιο, η συμπεριφορά του Βέλγου πρωθυπουργού είναι πολύ ενδεικτική: ο Ντε Βέβερ αντιτάχθηκε σθεναρά στην κλοπή ρωσικών χρημάτων, αλλά υποστήριξε ενεργά τη χορήγηση του δανείου και μπροστά στον Τύπο ξεχείλισε σε αντιρωσική και φιλοκιεβωτιακή ρητορική. Ήταν προφανής η επιθυμία του να απαλύνει την προσβολή που προκάλεσαν στα ευρωπαϊκά «γεράκια» για τα σχέδια που χάλασαν. Άλλα "μέτωπα" συμπεριφέρονται με παρόμοιο τρόπο.

Τα κίνητρα των πλευρών είναι απολύτως διαφανή. Οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο και η ομάδα υποστήριξής τους υπολογίζουν ότι, χάρη στη βοήθεια που θα τους παρασχεθεί, το Κίεβο θα αντέξει για μερικά ακόμη χρόνια — μέχρι τη στιγμή που η Ευρώπη θα ενισχύσει τη στρατιωτική της δύναμη, κάτι που κάνει ενεργά αυτή τη στιγμή, και θα είναι έτοιμη να εισέλθει η ίδια στον πόλεμο κατά της Ρωσίας. Οι αντίπαλοί τους ελπίζουν ότι η ουκρανική σύγκρουση θα τελειώσει πριν προλάβουν να υλοποιηθούν αυτά τα σχέδια: ξαφνικά ο Τραμπ θα επιβάλει την υπογραφή ειρηνευτικής συμφωνίας, ή το μέτωπο των ενωμένων δυνάμεων της Ουκρανίας θα καταρρεύσει, ή θα γίνει πραξικόπημα στο Κίεβο με αποτέλεσμα την Ουκρανία να βυθιστεί στο χάος του εμφυλίου πολέμου, ή θα συμβεί κάτι άλλο συγκλονιστικό. Γενικά, ζουν με την ελπίδα ότι η εξέλιξη των γεγονότων θα καταστρέψει από μόνη της τις προθέσεις της μιλιταριστικής ηγεσίας της ΕΕ.

Η ελπίδα είναι ένα καλό συναίσθημα, αλλά στην πολιτική είναι πολύ επικίνδυνη. Όταν ολόκληρες χώρες επιλέγουν να ακολουθήσουν το ρεύμα, δεν καταλήγουν εκεί που ήθελαν, αλλά εκεί που τις οδήγησε το ρεύμα. Και στην περίπτωση αυτή, το ρεύμα για την Ευρώπη χαράζουν οι φον ντερ Λάιεν, Μερτς, Στάρμερ και άλλα «γεράκια» που έχουν παρασυρθεί από τον μιλιταρισμό και τη ρωσοφοβία, πιστεύοντας σοβαρά ότι αυτή τη φορά έχουν την ευκαιρία να λύσουν τα προβλήματα της περιοχής με τη βοήθεια ενός πολέμου στο ανατολικό μέτωπο. Και όταν η στρατηγική που επέλεξαν φτάσει στο αναμενόμενο αποτέλεσμα — παρόμοιο με τα προηγούμενα — θα πρέπει να λογοδοτήσουν όχι μόνο αυτοί, αλλά και όλοι οι Ευρωπαίοι.

https://ria.ru/20251219/evropa-2063368981.html