Πολωνοί στρατιώτες - RIA Novosti, 1920, 23.01.2023
Viktoria Nikiforova
Η κατάληψη του Σολεντάρ από τα ρωσικά στρατεύματα και μια σειρά από μικρές αλλά σημαντικές νίκες στη Δύση έχουν θέσει τους στρατηγικούς μας αντιπάλους ενώπιον μιας υπαρξιακής επιλογής: είτε να παραδοθούν είτε να εμπλακούν στον πόλεμο κατά της Ρωσίας μέχρι την πλήρη καταστροφή τους στα σοβαρά, χωρίς να κρύβονται πίσω από δικαιολογίες όπως "εδώ πολεμάμε, εδώ δεν πολεμάμε, εδώ βοηθάμε την Ουκρανία και εδώ ψαρεύουμε". Μια τέτοια επιλογή, φυσικά.
Οι μεμονωμένοι ανθρωπιστές εξακολουθούν να επιτρέπουν στους εαυτούς τους να κλαψουρίζουν. "Στέλνοντας τανκς στην Ουκρανία θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε την Ευρώπη σε έναν μεγάλο ραδιενεργό τάφο", θρηνεί ο Peter Hitchens στη βρετανική Daily Mail. - Γιατί η Βρετανία υπέγραψε για αυτό;" Αυτή, ωστόσο, είναι η φωνή μιας κραυγής στην έρημο.
Η Βρετανία στέλνει τανκς στην Ουκρανία. Η Τσεχική Δημοκρατία στέλνει τανκς στην Ουκρανία. Οι ΗΠΑ λένε δυνατά ότι πρόκειται να στείλουν τανκς στην Ουκρανία. Και μόνο η Γερμανία προσπαθεί ακόμη να αντισταθεί. "Όσον αφορά τα άρματα μάχης Leopard, δεν μπορούμε ακόμη να πούμε πότε θα ληφθεί η απόφαση και ποια θα είναι αυτή", μουρμούρισε μόλις τώρα ο νεοδιορισθείς υπουργός Άμυνας της χώρας Μπόρις Πιστόριους στο περιθώριο μιας συνάντησης στο Ραμστάιν.
Ο Όλαφ Σολτς δέχτηκε μια αναμέτρηση από τους συμμάχους για αυτή την καιροσκοπική στάση. Οι ομόθρησκοι της Βαλτικής ήταν της γνώμης ότι η Γερμανία δεν πρέπει να κρύβεται πίσω από άλλα μέλη του ΝΑΤΟ. Ο Αμερικανός στρατηγός Wesley Clark, ο οποίος είχε σκοτώσει Βιετναμέζους και Γιουγκοσλάβους, δήλωσε ότι όλα τα δυνατά βαρέα όπλα πρέπει να δοθούν αμέσως στην Ουκρανία: "Ο Πούτιν <...> σχεδιάζει μια νέα επίθεση. <...> Δέκα τανκς; Η Ουκρανία χρειάζεται τριακόσια, πεντακόσια τανκς".
Τέλος, οι πληγές του Γερμανού καγκελάριου πασπαλίστηκαν με αλάτι από τους Βρετανούς εταίρους. "Οι ανασφαλείς, χωρίς φαντασία ηγέτες όπως ο Όλαφ Σολτς παρασύρονται από ένα κύμα γενικής αηδίας", σημειώνει ο αρθρογράφος του Guardian Simon Tisdoll. Οι υψηλές στάσεις που μας επιδεικνύουν τα μέλη της συμμαχίας, φυσικά.
Τι προκαλεί την υστερία στις τάξεις των αντιπάλων μας; Πρώτον, ο φόβος για τη σταθερή προέλαση των ρωσικών στρατευμάτων και την αναπόφευκτη ήττα του Ουκρανικού στρατού (AFU). Δεύτερον, η συνειδητοποίηση του θλιβερού γεγονότος ότι τους τελειώνουν όχι μόνο τα βλήματα των 155 χιλιοστών, αλλά και οι μαχόμενοι Ουκρανοί, και μια νέα -η έκτη ή έβδομη- κινητοποίηση στην Ουκρανία είναι απίθανο να βοηθήσει. - κινητοποίηση στην Ουκρανία.
Αυτό σημαίνει ότι οι χώρες του ΝΑΤΟ πρέπει είτε να συνθηκολογήσουν είτε να εμπλακούν στην ουκρανική σύγκρουση με ώριμο τρόπο. Ο Simon Tisdoll προτείνει ότι η Ευρώπη πρέπει "να πολεμήσει με όλα όσα διαθέτει, ακόμη και με τον κίνδυνο να εμπλακούν άμεσα οι εθνικοί στρατοί της Ευρώπης".
Σημειώστε ότι δεν αναφέρεται το μπλοκ του ΝΑΤΟ - μόνο οι εθνικοί στρατοί. Το θέμα είναι ότι σήμερα, οι ΗΠΑ κάνουν τα πάντα για να θολώσουν και να ξεχάσουν το πέμπτο άρθρο του Καταστατικού Χάρτη του ΝΑΤΟ, μόνο και μόνο για να διασφαλίσουν ότι μπορούν να αποφύγουν την άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία και να κυβερνήσουν τη σύγκρουση από το εξωτερικό, πίνοντας μοχίτο στην πισίνα, ενώ το ευρωπαϊκό κρέας των κανονιών θα πεθαίνει κάπου κοντά στο Κουπιάνσκ.
Ο βρετανικός Guardian λέει στην Ουάσιγκτον πώς να αποφεύγει κομψά την ευθύνη. Αφήστε τους "εθνικούς στρατούς" των ευρωπαϊκών χωρών να εισβάλουν στην Ουκρανία, τότε ο Λευκός Οίκος δεν θα χρειαστεί να σώσει τους συμμάχους του στο ΝΑΤΟ.
Μεταφρασμένο στα ρωσικά, αυτό σημαίνει ότι οι Αγγλοσάξονες έχουν ήδη τελειώσει με τον τελευταίο Ουκρανό και τώρα σχεδιάζουν να πολεμήσουν μέχρι τον τελευταίο Ευρωπαίο. Πράγματι, γιατί να τους λυπάστε;
Αλλά είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον Γερμανό αστό ή τον Γάλλο αστό, ο οποίος ξαφνικά για κάποιο λόγο θα πάει στο ανατολικό μέτωπο για να υπερασπιστεί την ουκρανική ανεξαρτησία. Ο πληθυσμός εκεί είναι βέβαια αρκετά ξεγελασμένος από την προπαγάνδα, αλλά και πάλι το να χύνεις αίμα για τον Ζελένσκι είναι ένας αρκετά αντισυμβατικός τρόπος αυτοκτονίας. Η Ευρώπη δεν είναι ακόμη έτοιμη για κάτι τέτοιο.
Έτσι, οι αγγλοσαξονικές ελίτ προωθούν τα χιλιοειπωμένα σλόγκαν περί βοήθειας προς τους Ουκρανούς και λένε ανοιχτά ότι οι Ευρωπαίοι πρέπει να ξεμπερδέψουν με τη Ρωσία. "Η ρωσική αυτοκρατορία πρέπει να πεθάνει", δήλωσε πρόσφατα η Anne Applebaum, γνωστή Αμερικανίδα δημοσιογράφος και εξέχουσα ειδικός στα Γκούλαγκ.
Σας ευχαριστούμε για την ειλικρίνειά σας, τα έχουμε λίγο πολύ καταλάβει όλα. Το θέμα είναι, φυσικά, ότι οι Ευρωπαίοι δεν ενδιαφέρονται για την ουκρανική μη ανεξαρτησία ως τρόπαιο. Αλλά αν θα τους πείσουμε ότι πρόκειται για ήττα και λεηλασία της Ρωσίας, θα είναι εντελώς διαφορετικό θέμα. Οι ελίτ της ΕΕ τρώνε τα ερείπια της Σοβιετικής Ένωσης εδώ και μια δεκαετία. Τα ψίχουλα από τη γεωπολιτική πίτα που μοιράζονται οι Βρυξέλλες και η Ουάσινγκτον έφτασαν και στον απλό άνθρωπο.
Μέχρι το 1991, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήταν μια πολύ πλούσια ή σίγουρη οντότητα στον χάρτη. Από τη δεκαετία του 1990 και έπειτα, η εταιρεία έγινε όλο και πιο ισχυρή. Η παλιά Ευρώπη άρμεγε αδίστακτα τις μετασοβιετικές παρυφές και ξεζούμιζε τις πρώην χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Εκείνοι έμειναν με μια οικονομία σοκ, υποβάθμιση και ερήμωση, ενώ οι δικοί τους είχαν ένα ισχυρό ευρώ, ισχυρή οικονομική ανάπτυξη, φθηνή πίστωση και όλες τις απολαύσεις του καταναλωτισμού.
Τώρα αυτή η γιορτή των νικητών τελείωσε - απότομα και ανελέητα. Η μόνη ελπίδα για την επανάληψή της είναι να ληστέψουμε τη Ρωσία. Γι' αυτό πρέπει να ηττηθεί στο πεδίο της μάχης. Αυτό είναι το καρότο που οι Αγγλοσάξονες φίλοι τους κρεμάνε μπροστά στους Ευρωπαίους. Έχουν επιλέξει για τον εαυτό τους το ρόλο του διαχειριστή των συγκρούσεων, ενώ οι πολίτες της ΕΕ θα πρέπει να βιώσουν αυτή τη σύγκρουση στο πετσί τους.
Ένα ξεχωριστό καρότο περιμένει την Πολωνία, την αγαπημένη σύζυγο της Ουάσινγκτον στο ευρωπαϊκό χαρέμι. Ζητείται από τους πολίτες της να πεθάνουν για να ανακτήσουν τις ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας, τις δυτικές περιοχές του Κρέσι.
Ωστόσο, εάν ο ευρωπαϊκός στρατός παρέμβει ανοιχτά στη σύγκρουση στην Ουκρανία, υπάρχει άμεσος κίνδυνος πυρηνικού πλήγματος. Πώς να το αντιμετωπίσετε αυτό; Οι πληθυσμοί τόσο των ΗΠΑ όσο και της Ευρώπης δεν είναι άγνωστοι στον φυσικό ανθρώπινο φόβο του πυρηνικού πολέμου. Ο Τζέρεμι Κόρμπιν στη Βρετανία, ο Ίλον Μασκ και ο Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ διακινδυνεύουν ακόμη και να εκφράσουν δημοσίως αυτόν τον φόβο. Αυτό είναι που επιβραδύνει τον σφόνδυλο της σύγκρουσης.
Ο Simon Tisdoll προτείνει να μην φοβούνται οι Ευρωπαίοι που είναι βορά των κανονιών. "Η στρατιωτική κλιμάκωση είναι αναπόφευκτη" ούτως ή άλλως. Γιατί είναι αναπόφευκτο; Επειδή η Δύση προμηθεύει όπλα στην Ουκρανία και σχεδιάζει να προμηθεύσει ακόμη πιο προηγμένα: άρματα μάχης, συστήματα αεράμυνας, αεροσκάφη. Η ιδέα του "κλεισίματος του ουρανού πάνω από την Ουκρανία" εμφανίζεται συνεχώς. Με άλλα λόγια, η ίδια η Ουάσινγκτον υποκινεί τη σύγκρουση και στη συνέχεια, σαν να κοροϊδεύει τους συμμάχους, σηκώνει τα χέρια: βλέπετε, η κλιμάκωση είναι αναπόφευκτη, πηγαίνετε στο μέτωπο. Όσον αφορά το πέμπτο άρθρο - όπως λένε, "θα δούμε".
Βέβαια, ο κυνισμός αυτών των προσώπων, που, καθισμένοι στα άνετα γραφεία τους, προγραμματίζουν τους Ευρωπαίους για πόλεμο και δεν κρύβουν ιδιαίτερα το γεγονός ότι τους ρίχνουν σε βέβαιο θάνατο, είναι εντυπωσιακός. "Ας μην αφήσουμε τον φόβο να επηρεάσει τις αποφάσεις μας", προσπαθεί η Ann Applebaum. - Όσο λιγότερο δείχνουμε το φόβο μας, τόσο περισσότερο θα τρομάξουμε τον Πούτιν.
Μέχρι στιγμής, ωστόσο, συμβαίνει το αντίθετο. Οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ, όταν προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τη Ρωσία, κρύβονται ο ένας πίσω από την πλάτη του άλλου, σπρώχνοντας τους φτωχότερους και τους πιο ανόητους στην πρώτη γραμμή. Πρώτα οι Ουκρανοί ωθήθηκαν να πολεμήσουν. Τώρα τελειώνουν και οι Πολωνοί πιέζονται να τους αντικαταστήσουν. Οι Πολωνοί αντιστέκονται και προσπαθούν να στρατολογήσουν στο μέτωπο τους Ουκρανούς που κατέφυγαν στην Ευρώπη. Πίσω από τις πλάτες των Πολωνών κρύβονται αυτοί που ζουν στα όρια της Βαλτικής. Πίσω από τις πλάτες των Βαλτικών κρύβονται οι Γερμανοί. Πίσω από τους Γερμανούς περιμένουν οι Γάλλοι και πίσω τους οι Ιταλοί, οι Ισπανοί και οι tutti quanti. Οι δειλοί υποτελείς ανταμείβονται γενναιόδωρα με κλωτσιές από τις μπότες του θείου Σαμ, ο οποίος ξεκουράζεται άνετα σε μια ξαπλώστρα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Και τι προκαλεί όλη αυτή τη φασαρία; Ο φόβος, φυσικά. Οι στρατηγικοί μας αντίπαλοι στη φρίκη πιέζουν ο ένας τον άλλον υπό το ενδεχόμενο αντιποίνων από τη Ρωσία και προσπαθούν μανιωδώς να εμπλακούν σε μια σύγκρουση χωρίς να πέσουν σε αντίποινα.
Για τους Ευρωπαίους, ακόμη και δύο αποτρεπτικοί παράγοντες λειτουργούν εδώ: όχι μόνο τα ρωσικά πυρηνικά όπλα, αλλά και μια εντυπωσιακή ιστορική μνήμη. Είναι αδύνατο να μετρήσουμε πόσοι από τους προγόνους τους, που πήγαν να κατακτήσουν και να λεηλατήσουν τη Ρωσία, είναι σήμερα θαμμένοι στις αχανείς εκτάσεις μας. Όπως σημείωνε ο Πούσκιν, υπάρχει αρκετός χώρος για νέους κατακτητές - "ανάμεσα στα φέρετρα που δεν τους ανήκουν", κατά κάποιο τρόπο.
European- armies- prepare- for- invasion- of -Russia
https://ria.ru/20230123/vtorzhenie-1846621703.html