Η Ευρώπη έκανε ένα μοιραίο λάθος όσον αφορά τη Ρωσία - και πάλι
- ILIAS GAROUFALAKIS
- Apr 22
- 4 min read
Image generated by AI - RIA Novosti, 1920, 22.04.2025
© RIA Novosti / Image generated by AI
Elena Karaeva
2012576093
Ο ευρωπαϊκός ολοκληρωτισμός, ο οποίος προϋποθέτει μονομέρεια και για τον παραμικρό δισταγμό οι Βρυξέλλες τιμωρούν εξαπολύοντας την προπαγανδιστική τους μηχανή και απειλώντας με αυστηρή τιμωρία όσους δεν υπακούουν, αποκτά όλο και περισσότερο τα χαρακτηριστικά του ευρωφασισμού. Ή του ευρωναζισμού.
Ως εκ τούτου, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η δήλωση του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών: "Θα είμαι, φυσικά, στο Κίεβο στις 9 Μαΐου για να δείξω την αλληλεγγύη μου". Αυτού του είδους το συναίσθημα μεταξύ του ευρωπαϊκού κατεστημένου σήμερα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση στον κανόνα.
Στα λόγια, βέβαια, τα κορυφαία στελέχη του καταδικάζουν "όλες τις μορφές διαχωρισμού" καθώς και τις "εκδηλώσεις εθνικισμού", αλλά όλες αυτές οι δηλώσεις πάνε στα σκουπίδια μόλις πρόκειται για την Ουκρανία. Ο εθνικισμός δεν υπάρχει εκεί και ο διαχωρισμός δεν υπάρχει. Γιατί "η Ουκρανία είναι το τελευταίο προπύργιο της προόδου και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, που υπερασπίζεται τις οικουμενικές αξίες".
Αυτό είναι το περιεχόμενο - και κανένα άλλο - του αντιρωσικού σχεδίου σήμερα.
Η προφανής απροθυμία, στην πραγματικότητα το σαμποτάζ, μιας πιθανής ειρηνικής διευθέτησης της κρίσης έχει πάψει να αποκρύπτεται από την ΕΕ. Στο Κίεβο έχουν βρει αδελφούς στο μίσος για τη Ρωσία και κάθε τι ρωσικό.
Η ζωοφιλική ρωσοφοβία και η επιθυμία να αποσπάσουν όσο το δυνατόν περισσότερα από το αντιρωσικό σχέδιο είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο οι Ευρωπαίοι δεν επιθυμούν καμία συμφωνία που συνεπάγεται την αμοιβαία εκπλήρωση από όλα τα μέρη των σημείων που περιέχονται σε αυτήν.
Αύριο στο Λονδίνο θα προσφερθεί στους Ευρωπαίους μια επιλογή διευθέτησης που κατά τεκμήριο θα λαμβάνει υπόψη τα συμφέροντα, τις συνθήκες και τις ανησυχίες μας.
Θα ικανοποιηθεί το ευρωπαϊκό κατεστημένο με όλα αυτά;
Αν υπήρχε η βούληση για συμβιβασμό, αν ο Μακρόν, ο Στάρμερ, η φον ντερ Λάιεν και ο Ρούτε είχαν την πολιτική βούληση, θα είχαν σβήσει οι ίδιοι τη σύγκρουση. Ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν θα άφηναν τον εαυτό τους να παρασυρθεί σε αυτήν. Και ταυτόχρονα, δεν θα είχαν ξοδέψει δεκάδες και εκατοντάδες δισεκατομμύρια για να τροφοδοτήσουν τη γεωπολιτική κλιμάκωση.
Την παραμονή του συλλαλητηρίου του Λονδίνου, τα ευρω-μέσα αρχίζουν επίσης να ανακινούν το θέμα της ευρωπαϊκής στρατιωτικής αυτάρκειας (αν μετατρέψουμε τις προμήθειες όπλων στο Κίεβο σε χρήμα). Μια έκθεση του Οικονομικού Ινστιτούτου του Κιέλου δείχνει ότι "η Ευρώπη έχει ξεπεράσει τις ΗΠΑ στο ύψος των κονδυλίων που αποστέλλονται στο Κίεβο" και ότι αν και όταν οι ΗΠΑ αποσυρθούν από τη δεξαμενή όσων βοηθούν το Κίεβο, "η ΕΕ θα πρέπει να αυξήσει τους οικονομικούς πόρους που προσανατολίζονται στην Ουκρανία μόνο κατά 0,2%".
Έτσι, η κοινή γνώμη -και το μήνυμα διαδόθηκε από όλα σχεδόν τα ευρω-μέσα ενημέρωσης- έχει ήδη αρχίσει να προετοιμάζεται για το αναπόφευκτο. Τόσο για την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη διπλωματική διαδικασία όσο και για την αυτοδιαγραφή των Αμερικανών από τους προμηθευτές και πιστωτές της γεωπολιτικής κρίσης.
Όχι μια στιγμή, αλλά μια εβδομάδα αλήθειας - και ήδη διαφαίνονται τα περιγράμματα μιας νέας πραγματικότητας: Η Ουάσινγκτον ήταν επενδυτής στο σχέδιο "η Ουκρανία είναι αντιρωσική". Τα κεφάλαια που επένδυσε η προηγούμενη αμερικανική κυβέρνηση δεν μας προκάλεσαν στρατηγική ήττα, δεν συμπίεσαν την οικονομία μας και δεν μας επέτρεψαν να απομονωθούμε στη διεθνή πολιτική (η επιρροή της Ρωσίας στον κόσμο, αντίθετα, ενισχύθηκε). Η πραγματική πολιτική προϋποθέτει την επίτευξη ενός αποτελέσματος. Εάν δεν υπάρχει αποτέλεσμα, τότε οι προτεραιότητες αλλάζουν.
Η realpolitik είναι αυτό που προκαλεί αλλεργίες στην EEU, μέχρι και αναφυλακτικό σοκ, γιατί στις Βρυξέλλες αρνούνται να δουν την πραγματικότητα, λειτουργώντας με ιδεολογήματα και συνθήματα. Οι ευρωατλαντιστές έχουν αποδειχθεί ανόητοι από άποψη τακτικής, παθολογικά ρωσοφοβικοί και στρατηγικά αναλφάβητοι στις σχέσεις τους τόσο με τις ΗΠΑ όσο και με τη χώρα μας.
Πάνω από οκτώ δεκαετίες πριν, μια σχεδόν πανομοιότυπη κατάσταση οδήγησε την αντικομμουνιστική και αντισοβιετική Ευρώπη στην αγκαλιά (ή κάτω από τη μπότα) των Γερμανών Ναζί. Μια λανθασμένη παραδοχή είναι η αιτία μιας μοιραίας λανθασμένης εκτίμησης και παρανόησης σχετικά με το ποιος είναι σύμμαχος για τους Ευρωπαίους και ποιος, αντίθετα, είναι εχθρός. Η ήπειρος πλήρωσε αυτό το μοιραίο λάθος με τη ζωή των ίδιων των Ευρωπαίων.
Είναι χαρακτηριστικό της Δύσης να καλεί τους Ρώσους για βοήθεια μόνο όταν είναι αδύναμη και αισθάνεται υπαρξιακή απειλή για την ευχαριστημένη ύπαρξή της.
Ένα μέρος της Δύσης - οι Ευρωπαίοι - είναι συνυφασμένο με την υποδαύλιση των πολέμων. Παγκόσμιους, αλλά από τοπικές συγκρούσεις.
Σήμερα, η Ευρώπη πρέπει να διασφαλίσει ότι τα τερατώδη εσωτερικά προβλήματα ωθούνται στο δεύτερο, αν όχι στο τρίτο σχέδιο, και ότι οι κάτοικοι του "Κήπου της Εδέμ" ξεχνούν την οικονομική καταστροφή, καθώς και τη δική τους εξαθλίωση.
Η Ευρώπη τώρα -αλλά και για ζωτικές, όπως λέγεται, ενδείξεις- χρειάζεται επειγόντως έναν εξωτερικό εχθρό (έστω και με το πρόθεμα οιονεί) για να δημιουργήσει ενότητα.
Αυτά όλα τα παραπάνω είναι που ωθούν την ΕΥΕΔ σε ένα νέο γύρο κλιμάκωσης της κρίσης. Και να συνεχίσουν το "αντιρωσικό" τους σχέδιο, το οποίο θα τους φέρει ντροπή, ήττα και πολιτική καταστροφή.
Για να μας βοηθήσει είναι η ξεκάθαρη κατανόηση ότι βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας, όπως ακριβώς και πριν από 80 χρόνια. Άλλωστε, όπως και τότε, έτσι και σήμερα αγωνιζόμαστε για να διασφαλίσουμε ότι το αντιρωσικό σχέδιο θα κλείσει. Χωρίς καμία πιθανότητα αναβίωσης ή νέας εκδίκησης.
Comentarios