Η Ευρώπη παίρνει αυτό που της αξίζει

Image generated by AI - RIA Novosti, 1920, 08.10.2024

© RIA Novosti / Generated by AI

Pyotr Akopov

Η Ευρώπη δεν επηρεάζει πλέον τίποτα στην παγκόσμια πολιτική, αν και προσπαθεί σκληρά να αποδείξει το αντίθετο. Όσο περισσότερο όμως οι Ευρωπαίοι ηγέτες κάνουν ηχηρές δηλώσεις, τόσο πιο ξεκάθαρα αποδεικνύουν τη δική τους ανικανότητα. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ουκρανία.

Τις παραμονές του ξεσπάσματος του πολέμου στη Μέση Ανατολή, δεν έλειψαν οι διαβεβαιώσεις των δυτικών ηγετών για τη σταθερή δέσμευση σε μια πολιτική υπεράσπισης του Ισραήλ, που μόνο μερικές φορές συνδυαζόταν με την έκκληση για ειρηνική διευθέτηση, την παραίτηση από τις εχθροπραξίες και τη διαφύλαξη των αμάχων (πολύ λίγοι Ευρωπαίοι πολιτικοί έχουν την πολυτέλεια να μιλούν για επίθεση κατά του Λιβάνου και γενοκτονία στη Γάζα). Σε αυτό το πλαίσιο, η δήλωση του Γάλλου προέδρου ακούστηκε μάλλον απροσδόκητη. Ο Εμανουέλ Μακρόν ζήτησε να σταματήσει η προμήθεια όπλων στο Ισραήλ, τα οποία χρησιμοποιούνται στην επιχείρηση κατά της Χαμάς στη Γάζα: "Η Γαλλία έχει δεσμευτεί για την ασφάλεια του Ισραήλ, ωστόσο προσπαθούμε να ενεργούμε με συνέπεια. Δεν μπορούμε να ζητάμε κατάπαυση του πυρός και ταυτόχρονα να προμηθεύουμε όπλα".

1

Όταν ο Μακρόν είπε "εμείς", δεν αναφερόταν μόνο στη Γαλλία - που ήδη προμηθεύει το Ισραήλ μόνο με αμυντικά όπλα - αλλά στη Δύση στο σύνολό της, κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες: ακόμη και πριν από την επιχείρηση στη Γάζα, αντιπροσώπευαν το 70% των εισαγωγών όπλων του Ισραήλ. Η Γαλλία δεν είναι η μόνη με τις ενέργειές της να περιορίσει τις προμήθειες όπλων στο εβραϊκό κράτος - η Ισπανία, ο Καναδάς και ακόμη και η Βρετανία (μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους Εργατικούς) το έχουν ήδη πράξει. Αλλά ο Μακρόν έγινε ο πρώτος ηγέτης μιας μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας που δήλωσε ρητά την ανάγκη για μερικό εμπάργκο και, το σημαντικότερο, το έκανε με φόντο την έναρξη της ισραηλινής εισβολής στον Λίβανο.

Μια σοβαρή κλήση αφύπνισης για το Ισραήλ; Εξάλλου, αν η Δύση σταματήσει ή έστω απλώς περιορίσει τις προμήθειες όπλων, οι IDF δεν θα έχουν σύντομα τίποτα για να πολεμήσουν - η κατάσταση δεν διαφέρει πολύ από εκείνη στην Ουκρανία. Ναι, το Ισραήλ θα είναι σε θέση να πολεμήσει έναν πόλεμο χαμηλής έντασης με βάση τα υπάρχοντα αποθέματα και χάρη στην παραγωγή του δικού του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος, αλλά για μια παρατεταμένη σύγκρουση στον Λίβανο, και ακόμη περισσότερο σε περίπτωση κλιμάκωσης της σύγκρουσης με το Ιράν (ακόμη και με τη μορφή ανταλλαγής πυραυλικών χτυπημάτων), χρειάζεται προμήθειες δυτικών όπλων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ακόμη και η απλή έκκληση του Μακρόν ελήφθη πολύ οδυνηρά στο Ισραήλ.

Ο πρωθυπουργός Νετανιάχου επέπληξε τον Γάλλο πρόεδρο: "Την ώρα που το Ισραήλ πολεμά τις υπό ιρανική ηγεσία δυνάμεις της βαρβαρότητας, όλες οι πολιτισμένες χώρες θα πρέπει να σταθούν σταθερά στο πλευρό του Ισραήλ. Ωστόσο, ο πρόεδρος Μακρόν και άλλοι δυτικοί ηγέτες ζητούν εμπάργκο όπλων. Ντροπή τους!"

Ο Μακρόν καταδικάστηκε επίσης από την ηγεσία του Γαλλικού Συμβουλίου Εβραϊκών Ιδρυμάτων: η δήλωσή του "πληγώνει όλους εκείνους που παίρνουν κατάκαρδα τον αγώνα κατά της τρομοκρατίας".

Με άλλα λόγια, η Γαλλία και ο πρόεδρός της χαρακτηρίστηκαν απολίτιστοι επειδή ζητούν ειρήνη και δεν είναι πρόθυμοι να παρακολουθήσουν σιωπηλά τους θανάτους στη Γάζα και τον Λίβανο και τα εκατομμύρια των προσφύγων. Ποια ήταν η απάντηση του Παρισιού; Εξέφρασε τη λύπη του για τα "υπερβολικά" σχόλια του Νετανιάχου και τον διαβεβαίωσε ότι η Γαλλία είναι ο "ακλόνητος φίλος του Ισραήλ". Και την Κυριακή, ο Νετανιάχου και ο Μακρόν μίλησαν τηλεφωνικά - και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός είπε στον Γάλλο πρόεδρο ότι περιμένει την υποστήριξή του, "όχι περιορισμούς". Δηλαδή το Παρίσι βρέθηκε σε δύσκολη θέση; Ναι, αν και ο Μακρόν κατάφερε να πει στον Νετανιάχου ότι, εκτός από την "ακλόνητη δέσμευσή" της στην ασφάλεια του Ισραήλ, η Γαλλία θεωρεί απαραίτητη μια επείγουσα κατάπαυση του πυρός στη Γάζα και τον Λίβανο.

Πώς ανταποκρίθηκαν λοιπόν οι ΗΠΑ στο κάλεσμα του Μακρόν; Τίποτα. Όχι μόνο συνεχίζουν να προμηθεύουν όπλα στο Ισραήλ, αλλά και να συζητούν με την ηγεσία του επιλογές για χτύπημα του Ιράν. Το αποθαρρύνουν από το χτύπημα πυρηνικών εγκαταστάσεων (το οποίο είναι αδύνατο χωρίς αμερικανική συμμετοχή), αλλά φαίνεται να επιτρέπουν μια επίθεση στον ενεργειακό τομέα του Ιράν. Οι συνέπειες ενός τέτοιου χτυπήματος -αν είναι μεγάλης κλίμακας- μπορούν να προβλεφθούν ήδη από τώρα: το Ιράν θα ανταποδώσει με νέα πυραυλική επίθεση στο Ισραήλ, πλήττοντας τις ενεργειακές εγκαταστάσεις του, οι οποίες, αν χτυπηθούν, θα μπορούσαν να αποτελέσουν πραγματική οικολογική καταστροφή. Και το επόμενο βήμα, η εξοργισμένη ισραηλινή ηγεσία μπορεί κάλλιστα να προχωρήσει στη χρήση πυρηνικών όπλων εναντίον του Ιράν.

2

Δηλαδή, ο κόσμος (τουλάχιστον η Μέση Ανατολή) ωθείται προς την καταστροφή - και η Ευρώπη το αντιλαμβάνεται αυτό. Ταυτόχρονα, είναι δυνατόν να σταματήσει ο Νετανιάχου, ο οποίος τρώει τα δόντια του, αν η Δύση αρνείται παγιωμένα να τον υποστηρίξει και τον απειλεί, μεταξύ άλλων, με εμπάργκο όπλων. Είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ δεν είναι έτοιμες να το κάνουν αυτό, αλλά η Ευρώπη έχει επισήμως δικαίωμα ψήφου στις παγκόσμιες υποθέσεις. Η κοινή θέση της ΕΕ για το Ισραήλ θα μπορούσε επίσης να επηρεάσει τη θέση των Ηνωμένων Πολιτειών, αποδεικνύοντας ότι ο Γηραιός Κόσμος είναι κατηγορηματικά αντίθετος στο να συνεχίσει να παίζει με τη φωτιά, και υποστηρίζοντας εκείνο το τμήμα της αμερικανικής ελίτ που ανησυχεί για τη φωτιά στη Μέση Ανατολή, η οποία ολοένα και περισσότερο ξεφεύγει από τον έλεγχο.

Αλλά η Ευρώπη είναι ανίκανη να το κάνει αυτό. Όχι μόνο δεν είναι σε θέση να πάρει μια συνεπή θέση για την υπεράσπιση των συμφερόντων της (τα οποία εξυπηρετούνται αναμφισβήτητα με το να σταματήσει το παιχνίδι κλιμάκωσης του Νετανιάχου), αλλά η Γαλλία κάνει ακόμη και ηχηρές δηλώσεις χωρίς να πιστεύει ότι θα ακουστούν. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός παρενοχλεί ανοιχτά τον Μακρόν - και ο τελευταίος απαντά μόνο με δικαιολογίες. Και αυτό συμβαίνει την ώρα που ο ισραηλινός στρατός προσπαθεί να καταλάβει τον νότιο Λίβανο, μια χώρα με την οποία η Γαλλία έχει ιδιαίτερους δεσμούς (όπως αρέσκεται να τονίζει το Παρίσι) και για την οποία φέρει ιδιαίτερη ευθύνη. Ένα εκατομμύριο πρόσφυγες και χιλιάδες νεκροί στο Λίβανο είναι μια σαφής ένδειξη της επιρροής της Γαλλίας και της Ευρώπης στην παγκόσμια πολιτική.

Έχει φθάσει σε αρνητικές τιμές, αλλά αν στη σημαντική και μοναδική ακόμη γειτονική Μέση Ανατολή η Ευρώπη περιορίζεται σε κενά λόγια για την ανάγκη να σταματήσει η αιματοχυσία, η πολιτική της στην ίδια της την ήπειρο είναι απλώς αυτοκτονική. Εδώ, δεν είναι καν σε θέση να δηλώσει δυνατά την απόρριψη της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, επιτρέποντας στον εαυτό της να παρασύρεται όλο και περισσότερο σε άμεση σύγκρουση με τη Ρωσία. Ο Μακρόν μπορεί να μιλάει για εμπάργκο όπλων στο Ισραήλ (γνωρίζοντας ότι τα λόγια του δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα σε τίποτα), αλλά δεν μπορεί καν να μιλήσει για την άρνηση προμήθειας όπλων στην Ουκρανία - αντίθετα, περιστασιακά επιτρέπει ακόμη και την αποστολή γαλλικών στρατευμάτων εκεί. Ένας πραγματικός ειρηνοποιός.

https://ria.ru/20241008/europe-1976855587.html