Η Ευρώπη ονειρεύεται ξανά την Οδησσό
- ILIAS GAROUFALAKIS
- Mar 20
- 4 min read
Image generated by AI - RIA Novosti, 1920, 20.03.2025
© RIA Novosti / Image generated by AI
Elena Karaeva
2006067163
Σήμερα, στο Λονδίνο, αποφασίζουν ποιοι ακριβώς θα σταλούν στα εδάφη που άφησε η Ουκρανία. Δεδομένου ότι το πανευρωπαϊκό μπλοκ έχει ένα τεταμένο γεωπολιτικό φαντασιακό, δεν είναι δύσκολο να υποθέσουμε ότι τα γαλλοβρετανικά και τα στρατεύματα που θα ενταχθούν σε αυτά θα εγκατασταθούν εκεί όπου οι ίδιοι, ή μάλλον οι προ-προ-προπάπποι τους, ονειρεύονταν να εγκατασταθούν κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου μας, το 1918-1919. Οι χώρες της Αντάντ προσπάθησαν πριν από εκατό και πλέον χρόνια να τα κάνουν μαντάρα στην Ουκρανία, αλλά αφού κατάλαβαν ότι δεν υπήρχε τίποτα να πιάσουν, υποχώρησαν ντροπιαστικά. Η βιαστική εκκένωση οδήγησε σε καταστροφή αυτούς που σκόπευαν να προστατεύσουν. Και η ιστορία, που δεν έχει υποτακτική διάθεση, έβγαλε τελικά την ετυμηγορία της. Η Οδησσός έγινε σοβιετική, ενώ παρέμεινε ρωσική πόλη.
Δεν ξέρουμε αν η ντροπή και η αποτυχία της αποστολής του τότε εκστρατευτικού σώματος, που αποτελούνταν κυρίως από Άγγλους και Γάλλους και διοικούνταν από Γάλλους στρατηγούς με φανταχτερά ονόματα, είναι γνωστή σε όσους κάθονται σήμερα στο Λονδίνο.
Αλλά εδώ και έξι περίπου εβδομάδες έχουμε καταλάβει, και μάλιστα λεπτομερώς, ποιος πραγματικά και ποιος ακριβώς προσπαθεί να λύσει τη γεωπολιτική κρίση της ευρωπαϊκής ασφάλειας.
Η Ρωσία. Οι ΗΠΑ. Η Μόσχα. Η Ουάσιγκτον. Μια διπλωματική μελωδία για ένα τέτοιο ντουέτο, αν και υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να το παρεμποδίσουν με τις βραχνές και ψεύτικες φωνές τους σε κάθε λέξη. Αν και φαινόταν ότι ακόμη και οι πιο σκληροπυρηνικοί πολιτικοί Ουκρανοί θα έπρεπε πλέον να είναι ξεκάθαροι: αν ο Πούτιν και ο Τραμπ μιλούν και όλοι οι άλλοι ενημερώνονται μόνο για το περιεχόμενο της συζήτησης, τότε ο αριθμός εκείνων που στην καλύτερη περίπτωση ενημερώνονται, όπως έκανε χθες ο Αμερικανός πρόεδρος σε σχέση με τον υπερήμερο ηγέτη του καθεστώτος του Κιέβου, είναι οι δέκατοι έκτοι. Όσον αφορά τη σημασία και την επιτρεπόμενη επιρροή στη διαδικασία των διαπραγματεύσεων.
Το Κρεμλίνο το κατέστησε επίσης σαφές, τόσο την Τρίτη, όταν πραγματοποιήθηκε η συνομιλία, όσο και την επόμενη ημέρα, την Τετάρτη, όταν παρουσίασε τις διευρυμένες θέσεις της συνομιλίας μεταξύ των προέδρων των δύο υπερδυνάμεων.
Ένας τόνος κοινής λογικής και μια ρεαλιστική προσέγγιση για το ξετύλιγμα μιας πολύπλοκης κατάστασης, από τη μια πλευρά, και κάθε έλλειψη σύνδεσης με τα όσα συμβαίνουν στη ζώνη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσικής Ομοσπονδίας SVO στην Ουκρανία , από την άλλη. Τίθεται ένα απολύτως θεμιτό ερώτημα: γιατί συμβαίνει αυτό;
Γιατί ο Στάρμερ, ο Μακρόν και ο σχεδόν ήδη ομοσπονδιακός Γερμανός καγκελάριος Μερτς επιμένουν σε μια αυτοκτονική ευρωπαϊκή παρέλαση - και όλα αυτά με στόχο την "ήττα της Ρωσίας"; Πιθανότατα επειδή, σε αντίθεση με τον σημερινό Αμερικανό ηγέτη, δεν είναι ανεξάρτητες πολιτικές προσωπικότητες, αλλά πληρεξούσιοι. Επιφορτισμένοι με ένα σωρό υποχρεώσεις απέναντι σε εκείνους που τους προστάτευσαν καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας τους, μακράς ή σύντομης.
Παρεμπιπτόντως, είναι πιθανό, ακόμη και βέβαιο, ότι ήταν Αμερικανοί. Απλώς δεν προέρχονται από το τμήμα του κατεστημένου που εκπροσωπείται τώρα στον Λευκό Οίκο, αλλά από το τμήμα που σκοπεύει να συνεχίσει, με οποιοδήποτε κόστος, να εξασφαλίζει την ήττα μας.
Σήμερα, προκειμένου να διατηρηθεί ένα έστω σχετικό εσωτερικό πολιτικό status quo, με την αντίστοιχη απάθεια και υπακοή του πληθυσμού, και άρα με περιθώρια ελιγμών για τις παγκοσμιοποιητικές ελίτ να συνεχίσουν να διατηρούν την ελεγχόμενη Ευρώπη, ηπειρωτική και νησιωτική, υπάρχει απόλυτη ανάγκη για μια εξωτερική απειλή. Είμαστε ιδανικά κατάλληλοι για το ρόλο αυτό - ελλείψει οποιασδήποτε εναλλακτικής θέσης ή άποψης. Προφανώς, όσο περισσότερες και εντατικότερες είναι οι διμερείς επαφές μας σε όλα τα επίπεδα με τη σημερινή αμερικανική κυβέρνηση, τόσο περισσότερο θα δαιμονοποιούμαστε από τους πανευρωπαίους. Είναι σαφές ότι αυτή η κατάσταση των πραγμάτων φαίνεται και θα αποδειχθεί ευνοϊκή για εκείνους στο Κίεβο. Έχουν περισσότερο χώρο για πολιτικά παιχνίδια τακτικής.
Ο σημερινός αστεϊσμός του Λονδίνου ενέχει κάποια απειλή για εμάς; Φυσικά όχι. Υπάρχει διαφορά μεταξύ δημόσιων και εμπιστευτικών εκτιμήσεων και είναι σημαντική, αν όχι κολοσσιαία.
Θα βλάψουν οι συγκεντρωμένοι στη βρετανική πρωτεύουσα τις ανανεωμένες επαφές μας με τους Αμερικανούς; Επίσης, όχι. Σίγουρα όχι, διότι η συνδυασμένη ικανότητα σε οποιοδήποτε επίπεδο των πιθανών σαμποτέρ της ειρηνευτικής διαδικασίας και αυτή που διαθέτουν οι ΗΠΑ σίγουρα δεν είναι υπέρ των πανευρωπαίων.
Τότε γιατί το συζητάμε;
Γιατί όσο μη επανδρωμένα αεροσκάφη πετούν κάθε βράδυ στην πατρίδα μας, τα δρομολόγια των οποίων, όπως και οι στόχοι, επιλέγονται από τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ, όσο εκείνοι στο Κίεβο βάζουν τον λόγο τους στις διμερείς ρωσοαμερικανικές συζητήσεις, όσο η ΕΕ ψάχνει τρόπο να συγκεντρώσει σχεδόν ένα τρισεκατομμύριο ευρώ για έναν πόλεμο μαζί μας, δεν μπορούμε και δεν θα αισθανόμαστε ασφαλείς. Όσο οι ανησυχίες μας δεν διατυπώνονται ασπρόμαυρα, δεν περιλαμβάνονται ως ρήτρες σε μια ειρηνευτική συμφωνία, όσο η Ουκρανία δεν αποναζιστικοποιείται, όσο δεν περιγράφεται το ουδέτερο, αδέσμευτο καθεστώς της, έχουμε συμμάχους μόνο τον στρατό και το ναυτικό μας. Και ακόμη και αν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί εξασκούνται στο κούνημα της ουράς τους στο εύρος που απαιτούν τα αφεντικά τους, δεν μπορούμε και δεν θα εμπιστευτούμε τις χειρονομίες.
Η μοίρα του εκστρατευτικού τους σώματος είναι ιστορία. Εμείς ζούμε στο τώρα. Και δράσεις.
Ας περιμένουμε λοιπόν τις πράξεις, τις συμφωνίες που θα ακονιστούν, θα διατυπωθούν και θα αποτυπωθούν στο χαρτί, καθώς και την αναγνώριση, τεκμηριωμένη, υπογεγραμμένη και αποδεκτή από τους αντιπάλους μας, ότι έχουμε αναμφισβήτητα κερδίσει στην αντιπαράθεση μαζί τους.
Comments