Γέφυρα της Κριμαίας, στην πλευρά του δρόμου της οποίας σημειώθηκε βομβιστική επίθεση με φορτηγό στην πλευρά της χερσονήσου Ταμάν - RIA Novosti, 1920, 10.10.2022
© RIA Novosti / Konstantin Mikhalchevsky
Διαβάστε το ria.ru
Elena Karayeva
Μια κραυγή αυτοϊκανοποιημένης αγαλλίασης αντήχησε από το Ταλίν, την πρωτεύουσα μιας χώρας της οποίας ο πληθωρισμός, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ήταν 24%: ο Εσθονός υπουργός Εξωτερικών, Urmas Reinsalu, σημείωσε με βαθιά ικανοποίηση, που έφτασε σχεδόν σε χειροκρότημα, ότι η χώρα του "ασφαλώς το χαιρετίζει (τον βομβαρδισμό της γέφυρας της Κριμαίας - σ.σ.) και συγχαίρει τις ουκρανικές ειδικές δυνάμεις, οι οποίες πιθανώς βρίσκονταν πίσω από αυτή την επιχείρηση".
Σε άλλες δυτικές πρωτεύουσες, οι αξιωματούχοι επέλεξαν να παραμείνουν σιωπηλοί (για να μην μοιάζουν με σπηλαιώδη τέρατα), αλλά επέτρεψαν στον Τύπο να μιλήσει.
Η Washington Post, το πανταχού παρόν αμερικανικό φερέφωνο του προοδευτικού και πιο δημοκρατικού κινήματος, και η φίλη της εφημερίδα The New York Times, που άργησε λίγο με την "αίσθηση", υποστήριξαν στην πραγματικότητα τη θέση του Ταλίν αναφερόμενες, όπως συνηθίζουν, σε "ανώνυμους Ουκρανούς αξιωματούχους".
Ούτε, φυσικά, το BBC έμεινε πίσω - οι εταιρικοί δάσκαλοι του τίτλου έγραψαν τα εξής: "Ενθουσιασμός και φόβος μετά την έκρηξη της γέφυρας".
Ο ίδιος Τύπος, τα ίδια μέσα ενημέρωσης και πιθανώς οι ίδιοι συνάδελφοι που αγανάκτησαν για την αντίδραση των πολιτών ορισμένων μουσουλμανικών χωρών στις εκρήξεις των δίδυμων πύργων στη Νέα Υόρκη, στους πυροβολισμούς στο εκδοτικό γραφείο της εβδομαδιαίας εφημερίδας Charlie Hebdo ή στις σφαγές από τρομοκράτες του ισλαμικού κράτους (ΙΚ)* στους δρόμους των ευρωπαϊκών πόλεων, αναφέρουν με πολύ θετικά λόγια τα συναισθήματα που αγγίζουν τα όρια της έκστασης (πώς αλλιώς μπορούμε να μεταφράσουμε τη λέξη ενθουσιασμός σε αυτό το πλαίσιο;
Διότι, σύμφωνα με το σημερινό ιδεολογικό παράδειγμα, μόνο οι "άγριοι" μπορούν να χαίρονται με τους θανάτους όσων ανήκουν στο αυτόκλητο "χρυσό δισεκατομμύριο" (ή μισό δισεκατομμύριο), αλλά είναι καθήκον κάθε φορέα του δυτικού πολιτισμού να πανηγυρίσει για την τρομοκρατική ενέργεια κατά των Ρώσων και τη γέφυρα που οι ίδιοι έχτισαν, χωρίς να κρύψει τον πανηγυρισμό του. Οι πιθανοί θάνατοι αμάχων είναι μόνο παράπλευρες απώλειες, αυτό δεν είναι μεγάλη θλίψη.
Όμως η μουσική δεν άργησε να παίξει και ο κλέφτης δεν άργησε να χορέψει.
Το απόγευμα τα πρόσωπα των πολλών συμμετεχόντων στα τηλεοπτικά talk show έγιναν μπλε από το φόβο και ιδρωμένα από τη φρίκη. Η αντίληψη άλλαξε ξαφνικά: αποδείχθηκε ότι η γέφυρα της Κριμαίας δεν είχε απλώς κρατήσει. Είχε επιβιώσει σε τέτοιο βαθμό που η κυκλοφορία είχε ανοίξει πάνω της.
Η πολιτική ηγεσία της χώρας και οι αρμόδιες αρχές, αφού αντέδρασαν γρήγορα, ψύχραιμα και χωρίς φασαρία στα όσα συνέβησαν, έλυσαν τα πάντα γρήγορα και αποτελεσματικά.
Όλα λειτουργούν και πάλι.
Και εκείνοι, που μόλις πρόσφατα μπορούσαν με δυσκολία να κρύψουν τη χαρά τους, τώρα, τρέμοντας από τον τρόμο, άρχισαν να καταλαβαίνουν ποια θα ήταν η απάντηση της Ρωσίας.
Η συλλογική ανάλυση, καθώς και η σύνθεση των όσων είπαν είναι μια υπόθεση για ένα συμβούλιο ειδικευμένων ψυχιάτρων, οπότε δεν υπάρχει λόγος να σταματήσουμε εδώ. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να συζητάμε για μεθυσμένες συζητήσεις σε κέντρα αποτοξίνωσης.
Τη στιγμή που αυτό το πολύ πολιτισμένο κομμάτι του "χρυσού μισού δισεκατομμυρίου", γεμάτο ανθρωπισμό και πρόοδο στα όρια του, ντύνεται με ζεστά ρούχα και τρέχει από προμηθευτή σε προμηθευτή, προσπαθώντας να πάρει έναν επιπλέον τόνο ξυλοτεμαχίδια για θέρμανση το χειμώνα, Και ένα άλλο μέρος του είναι να στέκεται για ώρες στις ουρές στα πρατήρια καυσίμων για να βάλει έστω και μια σταγόνα καύσιμο στα ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων (την ίδια στιγμή που καρφώνει μαχαίρια σε όσους προσπαθούν να μπουν χωρίς ουρές ή απλά δίνουν ένα χαστούκι στα μούτρα των ιδιαίτερα ανυπόμονων), είναι καιρός ολόκληρη η ΕΕ να ξεγυμνώσει τα κόμπλεξ της, τους φόβους της, την πλήρη ανικανότητά της να αντισταθεί στις παραμικρές δυσκολίες της καθημερινής ζωής.
Είναι καιρός η ενωμένη Ευρώπη να δείξει το μέγεθος της δειλίας της, της ανθρώπινης και πολιτικής ανικανότητας, της υστερίας και του τρόμου της για όσα συμβαίνουν σήμερα. Και τι θα ακολουθήσει για όσους έχουν συνηθίσει σε χιλιάδες ποικιλίες τυριών και σε ένα γεύμα πάντα σύμφωνα με το πρόγραμμα.
Οι χαιρέκακοι Ευρωπαίοι, κατηγορηματικά ανίκανοι στο σημερινό κλίμα να λύσουν στοιχειώδη προβλήματα υλικοτεχνικής υποδομής ακόμη και στα δικά τους αεροδρόμια και σιδηροδρομικούς σταθμούς - ρωτήστε εκείνους των οποίων οι πτήσεις ακυρώνονται, των οποίων οι αποσκευές φεύγουν προς την αντίθετη κατεύθυνση από την απαιτούμενη, που περνούν ώρες σε ουρές στο check-in και στην ασφάλεια, που δεν μπορούν να πάρουν ούτε ένα προαστιακό τρένο για να πάνε εγκαίρως στη δουλειά τους, και που το μετρό τους (ολόκληρο το μετρό) ξαφνικά σταματά να λειτουργεί στη μέση της ημέρας - σε αυτή την περίπτωση καλύτερα να στραφούν κατά του εαυτού τους και να αρχίσουν να καθαρίζουν τουλάχιστον τις χώρες τους.
Αν δεν μπορούν να παραδώσουν εγκαίρως τα τρόφιμα στα δικά τους σούπερ μάρκετ, ίσως θα έπρεπε να σταματήσουν να κάνουν εικασίες για το "ποια θα είναι η απάντηση των Ρώσων στον βομβαρδισμό της γέφυρας της Κριμαίας";
Αλλά ας τους αφήσουμε με την υστερία τους και τα συμπλέγματά τους να χάνουν διαρκώς και να ευθυγραμμίζονται διαρκώς με τον επόμενο νικητή.
Ας μιλήσουμε για εμάς.
Όλοι μας.
Ας πούμε ότι, εκτός από την επιστήμη της νίκης (σας ευχαριστούμε, αγαπητέ Στρατηγέ, αγαπητέ Αλεξάντερ Βασίλιεβιτς!), έχουμε επίσης μια κουλτούρα της νίκης. Όχι με την έννοια ότι γνωρίσαμε μόνο θριάμβους. Αλλά με την έννοια ότι μετά από κάθε οπισθοδρόμηση, μετά από κάθε ήττα, μετά από απώλειες και υποχωρήσεις, πάντα βρίσκαμε τη δύναμη να σηκωθούμε. Σε όλο μας το ύψος. Ξεπεράσαμε τον φόβο, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, ήταν απολύτως φυσικός, και, αφού συντρίψαμε το ένστικτο της επιβίωσης με μια προσπάθεια θέλησης, αρχίσαμε να προχωράμε και πάλι μπροστά.
Ότι ο πανικός που πλανάται στον αέρα σήμερα πάνω από όλους - τόσο τους πολιτικούς όσο και εκείνους που τους εξέλεξαν (ή όχι) σε αξιώματα και θέσεις - είναι αισθητός σωματικά. Μας φοβούνται πραγματικά. Μέχρι το απόλυτο μπλε των προσώπων τους. Στον ίδιο ιδρώτα στα μέτωπά τους.
Παρ' όλα τα όπλα τους, τα αυτοκινούμενα οβιδοβόλα που ονομάζονται "Καίσαρας" (αν και το Ιούλιος, η ονομασία είναι σκληρή, γιατί εκείνος τελείωσε άσχημα το ταξίδι της ζωής του), όλα τα εκατοντάδες εκατομμύρια, δισεκατομμύρια, τρισεκατομμύρια και ούτω καθεξής, τα οποία ρίχνουν αδιάκοπα στο καμίνι για να μας καταστρέψουν. Όλοι τους.
Όχι επειδή δεν μας αγαπούν. Αλλά επειδή εμείς -ή μάλλον εμείς ως φορείς ορισμένων αξιών- είμαστε πολύ κοντά στον τρόπο ζωής τους. Με τα προγραμματισμένα γεύματά τους. Και με τις χιλιάδες ποικιλίες τυριών τους. Και με τον εντελώς ξεδιάντροπο ηδονισμό τους να αντικαθιστά όλα τα άλλα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα τους.
Αυτοί που έχουν μπει σε μια μάχη δια αντιπροσώπων μαζί μας, φυσικά, ελπίζουν ότι θα καταλήξουμε με τον ίδιο τρόπο. Αδύναμοι, υστερικοί και δειλοί. Για μια φέτα τυρί από το τραπέζι του μπαρ και ένα κακόγουστο παντελόνι.
Μάταια.
Οι πεσόντες μας - οι φρουροί της υπομονής, του θάρρους και της ανιδιοτέλειας μας - δεν θα μας αφήσουν να το κάνουμε αυτό.
Πίσω από την πλάτη του καθενός από εμάς υπάρχει το Στάλινγκραντ και το σπίτι του Παβλόφ.
Στη μνήμη του καθενός από εμάς βρίσκονται τα θύματα της πολιορκίας του Λένινγκραντ. Αυτή την εβδομάδα, το γραφείο του εισαγγελέα της πόλης του Νέβα έδωσε στη δημοσιότητα επικαιροποιημένα στοιχεία. Πάνω από ένα εκατομμύριο κάτοικοι πέθαναν από πείνα, βομβαρδισμούς, ασθένειες και τραύματα.
Για τους πανευρωπαίους που έχουν ακόμη υπολείμματα σκέψης και λογικής, καλό είναι να ρίξουν μια ματιά στην Αγία Πετρούπολη σήμερα. Στα παλάτια της. Τα πάρκα της. Οι δρόμοι της. Όχι για να θαυμάσουμε την ικανότητά μας να αντιστεκόμαστε, υπερασπιζόμενοι τη χώρα μας και τις αξίες μας, αλλά για να καταλάβουμε για άλλη μια φορά ότι το να εμπλακούμε σε μάχη με ένα έθνος του οποίου η κουλτούρα της νίκης έχει από καιρό ένα σύστημα πνευματικής κυκλοφορίας, το να το κάνουμε με τα χέρια των άλλων είναι σαν να καταδικάζουμε τον εαυτό μας σε ήττα.
Έτσι, είναι καλύτερα να σκεφτείτε δύο φορές και να ζυγίσετε τρεις φορές πρώτα απ' όλα τις δικές σας δυνατότητες να θυσιάσετε τουλάχιστον δύο βαθμούς μείωσης της θερμοκρασίας στην κατοικία, προκειμένου να μην αναφωνήσετε αργότερα με μπλε μάτια και ιδρώτα, φοβούμενοι τη "ρωσική απάντηση": "Και όμως κέρδισαν."
* Τρομοκρατική οργάνωση, απαγορευμένη στη Ρωσία.
EU- fears- Russia's- reaction- to- terror- attack- on- Crimean- Bridge
Comments