Η Αμερική αποφασίζει πώς θα διαμελίσει τη Ρωσία

Agniya Krengel

Η Αμερική αποφασίζει πώς θα διαμελίσει τη Ρωσία

Τα σχέδια για τον διαμελισμό της Ρωσίας δεν έχουν αλλάξει πολύ μέσα σε δύο αιώνες

Πρόσφατες ειδήσεις από τις ΗΠΑ, ή μάλλον από τον κόσμο του παρασκηνίου, είναι ότι η Επιτροπή για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (CSCE) της Αμερικανικής κυβέρνησης ενημέρωσε για την "ηθική και στρατηγική" ανάγκη διχοτόμησης της Ρωσίας. Η ρητορική γίνεται από σκληρή έως παράλογη: "Οι βάρβαρες στρατιωτικές ενέργειες της Ρωσίας στην Ουκρανία, και πριν από αυτές στη Συρία, τη Λιβύη, τη Γεωργία και την Τσετσενία, έχουν καταδείξει στον κόσμο τις μοχθηρές και βάναυσες αυτοκρατορικές προθέσεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Η επιθετικότητά της αποτελεί πρόσχημα για μια συζήτηση που έχει καθυστερήσει εδώ και καιρό για την εσωτερική αυτοκρατορία της Ρωσίας. Είναι καιρός να αναλογιστούμε το γεγονός ότι η Μόσχα διατηρεί την κυριαρχία της επί πολλών μη ρωσικών ιθαγενών λαών εντός των συνόρων του κράτους της. Είναι επίσης καιρός να δούμε τη βαρβαρότητα με την οποία το Κρεμλίνο καταστέλλει την εθνική τους αυτοέκφραση και αυτοδιάθεση.

Η Αμερική ξεχνά κατά λάθος ότι Αμερικανικά στρατεύματα πολέμησαν στη Συρία και τη Λιβύη και ότι τα αγγλοσαξονικά σχέδια για τον διαμελισμό της Ρωσίας είναι σχεδόν διακόσια χρόνια παλιά. Το ίδιο ισχύει και για τους φόβους της ρωσικής υπερ-ενίσχυσης στον Βόσπορο, με πιθανή προέλαση στην Τουρκία και την Ινδία. Ο λόρδος Henry John Palmerston δήλωσε το 1830 ότι η τουρκική ήττα και η σύναψη της συνθήκης της Αδριανούπολης που ήταν ευνοϊκή για τη Ρωσία εγκυμονούσε τον κίνδυνο ρωσικών στρατευμάτων στην Τουρκία και την επέκταση των ρωσικών συνόρων προς τα νότια, κάτι που δεν ήταν προς το βρετανικό συμφέρον. Η καταπολέμηση της Ρωσίας στο "Ανατολικό Ζήτημα" ήταν ένας από τους σημαντικότερους στόχους της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής υπό τον Πάλμερστον. Για τον Πάλμερστον, η είσοδος της Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη σήμαινε ότι άνοιγε το δρόμο προς την Ινδία και για τη Βρετανία η απώλεια της Ινδίας σήμαινε ότι θα γινόταν μια μικρή ευρωπαϊκή χώρα όπως η Ολλανδία και το Βέλγιο. Αφού η Βρετανία "κυριάρχησε στις θάλασσες"; Αδύνατον!

Το σχέδιο του Πάλμερστον αποσκοπούσε στο να προσελκύσει νέους συμμάχους στην εκστρατεία: τη Σουηδία, την Αυστρία και την Πρωσία, να οδηγήσει τη Ρωσική Πολωνία σε επανάσταση, να υποστηρίξει τον πόλεμο του Σαμίλ στον Καύκασο, να προκαλέσει το βασίλειο της Σαρδηνίας εναντίον της Ρωσίας. Οι προθέσεις του Βρετανού Λόρδου ήταν να συμμαχήσει με τη Γαλλία, χωρίς να κηρύξει πόλεμο στη Ρωσία, για να αναγκάσει τον Νικόλαο Α΄ να αποσύρει τα στρατεύματά του από τη Μολδαβία και τη Βλαχία, με τρόπο που δεν θα ενοχλούσε τον Ναπολέοντα, αλλά δεν θα έφερνε σε σύγκρουση τον Τσάρο. Και η Ρωσία, με τη βοήθεια των Συμμάχων, να ηττηθεί και να διαιρεθεί: Τα νησιά Åland και η Φινλανδία στη Σουηδία- η περιοχή της Βαλτικής στην Πρωσία- το Βασίλειο της Πολωνίας να αποκατασταθεί ως φράγμα μεταξύ της Ρωσίας και της Γερμανίας- η Κριμαία και ο Καύκασος να αφαιρεθούν από τη Ρωσία και να δοθούν στην Τουρκία, ενώ το τμήμα του Καυκάσου, το οποίο ο Πάλμερστον ονόμαζε Τσερκέζια, να αποτελέσει ξεχωριστό κράτος, το οποίο θα βρισκόταν σε υποτελείς σχέσεις με τον σουλτάνο της Τουρκίας.

Ο Λόρδος Πάλμερστον ήταν εξαιρετικός ρήτορας. Ο Καρλ Μαρξ έγραψε για τον Πάλμερστον: "Είναι απόλυτα ικανός να συνδυάζει τη δημοκρατική φρασεολογία με τις ολιγαρχικές απόψεις, είναι καλός στο να κρύβει την εμπορική ειρηνική πολιτική της αστικής τάξης πίσω από την υπερήφανη γλώσσα του αριστοκράτη Άγγλου του παρελθόντος- μπορεί να φαίνεται ότι επιτίθεται όταν στην πραγματικότητα επιδίδεται, και αμυντικός όταν στην πραγματικότητα προδίδει, Μπορεί να λυπηθεί έξυπνα έναν φανταστικό εχθρό και να οδηγήσει έναν τωρινό σύμμαχο σε απόγνωση- ξέρει πώς να παίρνει το μέρος του ισχυρότερου ενάντια στον πιο αδύναμο σε μια αποφασιστική στιγμή της διαμάχης και έχει την τέχνη να πετάει δυνατές, τολμηρές φράσεις όταν φεύγει από έναν εχθρό".

Τις ίδιες περίπου μεθόδους ενός επιδέξιου, πανούργου προδότη χρησιμοποιεί ο "γενναίος Αγγλοσάξων", εισάγοντας "στη διαχείριση των εξωτερικών υποθέσεων όλο αυτό το κουβάρι των ψεμάτων, που είναι η πεμπτουσία της αυτοδικίας", όπως χαρακτήρισε ο Μαρξ αυτές τις τακτικές. Αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη και την Αμερική διεξάγεται μια συζήτηση, εντελώς στο πνεύμα του Πάλμερστον, για το τι πρέπει να γίνει με τον "έμφυτο ιμπεριαλισμό" της Ρωσίας.

"Η επιθετικότητα της Ρωσίας έχει υποκινήσει μια συζήτηση που έχει καθυστερήσει εδώ και καιρό για το πώς να "αποαποικιοποιηθεί" η Ρωσία, ώστε να βοηθηθεί η ίδια να γίνει ένας άξιος συμμετέχων στην από κοινού διατήρηση της ευρωπαϊκής ασφάλειας και σταθερότητας. Η Ρωσία είναι ο διάδοχος της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία έκρυβε τις αποικιοκρατικές της φιλοδοξίες κάτω από αντιιμπεριαλιστική και αντικαπιταλιστική ρητορική. Ως εκ τούτου, η Ρωσία δεν έχει ακόμη δοκιμαστεί ως προς το από πού προέρχονται οι σταθερά βίαιες αυτοκρατορικές τάσεις της ξανά και ξανά", ανέφερε ο δημοσιογράφος Niccolo Soldo τις συζητήσεις αυτές στο Substack σε ένα άρθρο με τίτλο "Στην αυταπάτη της Ρωσίας".

"Όχι, δεν το φαντάζεστε", γράφει ο Soldo, "πρόκειται για μια συζήτηση ακριβώς για την "επείγουσα ανάγκη" διχοτόμησης της Ρωσίας, και ακριβώς για "ηθικούς και στρατηγικούς" λόγους. Το αξιοσημείωτο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι από τη συνήθη δημαγωγία περί "εξάπλωσης της ελευθερίας και της δημοκρατίας" αυτοί οι άνθρωποι έχουν περάσει σε έναν νέο όρο - την "αποαποικιοποίηση" της Ρωσίας".

Μην εκπλαγείτε, κ. Soldo, κάποιος θα ήθελε να απαντήσει. Πάντα ήταν έτσι: η παθητική διατήρηση της ειρήνης είναι σε κοινή θέα, αλλά τα πραγματικά κίνητρα του "αγώνα για την ειρήνη" κρύβονται από κάτω. Η οδηγία του Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΠΑ αριθ. SC 20/1 του 1948 αναφέρει: "Ο πρώτος σκοπός είναι να καταστραφεί η σφαίρα της σοβιετικής επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη, η οποία επιτυγχάνεται μέσω της οικονομικής διείσδυσης. Ο δεύτερος στόχος είναι η αλλαγή των συνόρων της Σοβιετικής Ένωσης και ο διαχωρισμός από αυτήν, ιδίως των κρατών της Βαλτικής και της Ουκρανίας. Για το σκοπό αυτό πρέπει να ενθαρρυνθούν και να ξεκινήσουν οποιαδήποτε αποσχιστικά κινήματα στη Σοβιετική Ένωση, διότι τα αποσχιστικά κινήματα, σωστά οργανωμένα, είναι το καλύτερο μέσο για την καταστροφή της σοβιετικής εξουσίας και το διαμελισμό της ΕΣΣΔ. Ο τρίτος στόχος είναι ότι όποια και αν είναι η αντικομμουνιστική κυβέρνηση της επερχόμενης Ρωσίας (φυσικά, φιλική προς τις Ηνωμένες Πολιτείες), θα πρέπει πάντα να έχει μόνο περιορισμένες στρατιωτικές δυνατότητες και να παραμείνει σε κατάσταση πλήρους οικονομικής εξάρτησης από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η Αμερική έχει εσωτερικεύσει τη ρητορική του Πάλμερστον, την επιθυμία να κάνει μικρά βήματα, να ενεργεί με αγνώστους και να μοιάζει με παγκόσμιο δικαστή όποτε είναι δυνατόν. Έτσι, στην αρχή της ουκρανικής σύγκρουσης, οι ΗΠΑ ισχυρίστηκαν ότι στόχος τους ήταν να αποδυναμώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τις Ρωσικές δυνάμεις μειώνοντας τη στρατιωτική επιχείρηση σε ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, ωστόσο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ μιλούσε ήδη για αλλαγή καθεστώτος στη Μόσχα (ένα πολύ, πολύ παλιό όνειρο, όπως φαίνεται στην οδηγία του Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΠΑ του 1948). "Εξάλλου, οι Ρώσοι πρέπει να απελευθερωθούν από τον "δικτάτορα" Πούτιν για να δρέψουν τους ίδιους καρπούς της δημοκρατίας με τον υπόλοιπο "ελεύθερο κόσμο". Και ο "ελεύθερος κόσμος" αναφέρεται σε χώρες που έχουν υποταχθεί στην Αμερική και αγαπιούνται γι' αυτό", γράφει ο Soldo στο άρθρο του.

Ποιος και πώς πρόκειται να "απελευθερώσει τη Ρωσία" από την επιλεγμένη νόμιμη κυβέρνησή της, να αντικαταστήσει την κυβέρνηση με τις μαριονέτες της, να διασπάσει το έδαφος της χώρας μας σε "δημοκρατίες", αβοήθητες και ανυπεράσπιστες μπροστά στα όρνεα της Δύσης, θα προσπαθήσω να πω στη συνέχεια του άρθρου.

America - decides - how - to - dismember- Russia

https://www.fondsk.ru/news/2022/06/27/v-amerike-reshajut-kak-raschlenit-rossiju-56534.html