© REUTERS / Sarah Meyssonnier
Γυναίκα περπατά μπροστά από αφίσες του Ερίκ Ζεμούρ στο Παρίσι - RIA Novosti, 1920, 30.10.2021
Elena Karayeva
Αυτή την εβδομάδα δημοσιεύθηκε επιστολή με την οποία περισσότεροι από εκατόν πενήντα δημοσιογράφους ζητούν από τις αρχές και τα μέσα ενημέρωσης τόσο τα έντυπα όσο και τα ηλεκτρονικά (ραδιόφωνο και τηλεόραση) - να απαγορεύσουν τη δημοσίευση οποιασδήποτε πληροφορίας σχετικά με τον δημοσιογράφο Erik Zemmur.
Για να "σώσουν τη δημοκρατία", όπως λένε.
Ταυτόχρονα, οι υπογράφοντες δήλωσαν ότι εάν και όταν, υπό τις περιστάσεις, θα χρειαστεί να αναφέρουν τον Ζεμμούρ και να του δώσουν βήμα, σκοπεύουν να "συμπιέσουν" τον χώρο του στα μέσα ενημέρωσης στο ελάχιστο.
Η έκκληση, αν και ονομάζεται ανοιχτή, δεν είναι τόσο ανοιχτή: ορισμένοι από αυτούς που ζητούν "να ακυρωθεί" ο Ζεμμούρ υπέγραψαν με ψευδώνυμα.
Από ντροπή.
Ή από το φόβο ότι αν ο Ζεμμούρ εκλεγεί πρόεδρος, δεν θα φάνε ούτε ένα χαστούκι.
Τα συμπλέγματα του Γαλλικού Τύπου, ο οποίος, ακόμη και αν είναι ιδιωτικός, ζει από τις επιδοτήσεις του Δημοσίου και τα χρήματα που του δίνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αν και όταν προωθεί την πολύ επικερδή και κολακευτική για τις Βρυξέλλες ατζέντα, δεν είναι πολύ ενδιαφέροντα σε αυτή την περίπτωση.
Πολύ πιο ενδιαφέρον είναι το πάθος με το οποίο οι προοδευτικοί, οι παγκοσμιοποιητές, οι μακρονιστές και άλλοι "πολιτικοί image makers" έπιασαν δουλειά.
Και αυτοί (και όσοι τους αναθέτουν καθήκοντα) δεν αστειεύονται καθόλου.
Ακόμα και από τις δημοσκοπήσεις που δημοσιοποιούνται, η τάση για τη σημερινή Γαλλική ηγεσία δεν φαίνεται καλή - και αυτό είναι υποτιμητικό.
Η αύξηση του αριθμού των ανθρώπων που είναι έτοιμοι να ψηφίσουν τον Ζεμμούρ στον πρώτο γύρο, ο οποίος απέχει έξι μήνες, επιβεβαιώνεται από τα στοιχεία ακόμη και των κοινωνιολόγων.
Επιπλέον, ο αριθμός εκείνων που είναι έτοιμοι να εμπιστευτούν ξανά τον νυν πρόεδρο αρχίζει να μειώνεται, αν και εντός του στατιστικού περιθωρίου σφάλματος.
Αλλά αυτό είναι πριν αρχίσει το κρύο, πριν αυξηθούν οι λογαριασμοί θέρμανσης και ηλεκτρικού ρεύματος (στη Γαλλία συνήθως υπολογίζονται εκ νέου την Άνοιξη), πριν αυξηθεί η τιμή του ψωμιού (το κόστος μιας μπαγκέτας και ενός καφέ για τους Γάλλους είναι πιο σημαντικό από τις προβλέψεις των οικονομολόγων), πριν αποκαλυφθεί η αλήθεια για το τι πραγματικά συνέβη στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης κατά τη διάρκεια της πανδημίας (τώρα ξέρουμε, ότι ο αριθμός των νοσοκομειακών κλινών έχει μειωθεί κατά 20%, καθώς τα νοσοκομεία έχουν υποστεί τρομακτικές ελλείψεις σε νοσηλευτές και παραϊατρικό προσωπικό), έως ότου οι αντίπαλοι του Μακρόν εκθέσουν τα στοιχεία του νέου σχεδίου προϋπολογισμού, το οποίο αυξάνει και πάλι τα ποσά που προορίζονται για την εισαγωγή παράνομων (και αυτό είναι άλλες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε νέο κόστος που θα πρέπει να καλύψουν οι φορολογούμενοι).
Αξίζει να προσθέσουμε ότι στις "δύσκολες" συνοικίες, όπως αποκαλούνται τα εθνικά γκέτο στη Γαλλία, οι αστυνομικοί πυροβολούν εξ επαφής με αυτόματα όπλα και ένας έλεγχος ρουτίνας των εγγράφων των κατοίκων μιας συνοικίας της Αλανσόν (ναι, αυτή είναι η πόλη όπου κάποτε υφαίνονταν οι δαντέλες, διάσημες σε όλη την Ευρώπη) μετατρέπεται σε πολύωρες ταραχές, όπου καίγονται αυτοκίνητα και σπάζονται βιτρίνες καταστημάτων.
Μέχρι την στιγμή που όλες αυτές οι ειδήσεις και τα γεγονότα θα συγκεντρωθούν σε μια πληροφοριακή εικόνα της ημέρας, την οποία οι υπογράφοντες την καταγγελία κατά του Ζεμμούρ φοβούνται ότι ο ίδιος ο Ζεμμούρ δεν θα σχολιάσει με τον τρόπο και τους όρους που έχουν διατυπώσει τόσο οι ίδιοι όσο και οι αρχές.
Εδώ και σχεδόν μισό αιώνα ο Τύπος της Πέμπτης Δημοκρατίας δεν έχει συνηθίσει να λέει την αλήθεια στο έθνος. Αλλά έχει αποκτήσει τέτοιες ικανότητες χειραγώγησης της κοινής γνώμης που σε σύγκριση με τέτοιους δημοσιογράφους το προσωπικό του πρώην τμήματος προπαγάνδας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης έμοιαζε σχεδόν με βολταϊριανούς.
Ο ίδιος ο Τύπος συμφώνησε να χρησιμοποιήσει τη "νέα ορολογία" στην οποία οι παραβάτες του νόμου αποκαλούνταν "νέοι", όσοι πωλούσαν μικροναρκωτικά και κλοπιμαία αποκαλούνταν "νέοι με δύσκολη μοίρα, συχνά μεγαλωμένοι σε διαλυμένα σπίτια" και οι ήδη κρατούμενοι χούλιγκαν αποκαλούνταν "θύματα της αστυνομικής βίας".
Ήταν ο Τύπος που υποστήριξε τον περιορισμό των εξουσιών της επιβολής του νόμου- ήταν ο Τύπος που εμφύσησε στη συνείδηση του έθνους ότι ο αγώνας κατά του γκανγκστερισμού, ο οποίος κατατρώει τις φτωχές γειτονιές όπως η γάγγραινα τα άκρα, δεν είναι τίποτε άλλο από ρατσισμό- και ήταν ο Τύπος που προώθησε ιδέες ότι ο γαλλικός πολιτισμός δεν είναι τόσο πολύτιμος, ότι η Γαλλική λογοτεχνία είναι δύσκολο να κατανοηθεί από τους νεοαφιχθέντες στη Γαλλία, και επομένως η μελέτη και των δύο μπορεί να παραμεληθεί.
Και ήταν ο Τύπος που απέκρυψε πόσα δισεκατομμύρια κόστιζε στο Γαλλικό δημόσιο κάθε χρόνο η πολιτική των "ανοιχτών θυρών".
Εκείνοι που πριν από 20 χρόνια είδαν ότι ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών δεν ήταν για τον πρώην πρωθυπουργό των Σοσιαλιστών Jospin, τον οποίο είχαν προωθήσει, αλλά ο ιδρυτής του Εθνικού Μετώπου, Jean-Marie Le Pen και οι οποίοι ζήτησαν ένα ενωμένο μέτωπο ενάντια σε μια πολιτική που ονόμασαν "ναζιστική και αντισημιτική".
Σήμερα, οι ίδιες αυτές προσωπικότητες αποτινάσσουν το φωτοστέφανο που με τόση τόλμη έβαλαν στο κεφάλι τους και στηρίζουν την κόρη του (παρασκηνιακά, φυσικά, αλλά διευρύνοντας την κάλυψη και τη φωνή της στα μέσα ενημέρωσης), αλλά μόνο για να αποτρέψουν τη Ζεμμούρ από το να μπει στον δεύτερο γύρο.
Εδώ το σενάριο είναι απλό: είναι πολύ πιο εύκολο να σχηματιστεί ένα λεγόμενο ρεπουμπλικανικό μέτωπο εναντίον του ηγέτη της Εθνικής Συσπείρωσης, με τον Μακρόν να παίρνει διαδοχικά τις ψήφους της Δεξιάς, της Αριστεράς, των κεντρώων και των Πρασίνων, ειδικά από τη στιγμή που ο σημερινός κύριος του παλατιού του Ελιζέ έχει ήδη δώσει υποσχέσεις (τις οποίες φυσικά δεν έχει καμία πρόθεση να τηρήσει) σε αυτά τα τμήματα του Γαλλικού εκλογικού σώματος.
Αλλά απέναντι στον Ζεμούρ, ο οποίος δεν έχει ούτε το ένα χιλιοστό των πόρων που διαθέτει ο σημερινός Γάλλος πρόεδρος, ο Μακρόν είναι εντελώς ανίσχυρος.
Είναι ανίσχυρος γιατί αν ο Μακρόν δηλώνει αυτό που θέλουν να πει οι υποστηρικτές του και η "ομάδα υποστηρικτών" του στις Βρυξέλλες, ο Ζεμούρ λέει αυτό που ο μέσος πολίτης της χώρας φοβάται (αλλά πολύ πρόθυμα) να πει για περισσότερα από σαράντα χρόνια.
Ο Eric Zemmour δείχνει σε τέτοιους πολίτες με το δικό του παράδειγμα ότι δεν πρέπει να φοβάται κανείς την παγκοσμιοποιημένη δικτατορία και ότι μπορεί και πρέπει να της αντισταθεί.
Στην πραγματικότητα, επειδή η συνεργασία με τις αρχές στον κύριο Γαλλικό Τύπο έχει μακρά ιστορία και χρονολογείται από την περίοδο της κατοχής κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται είναι ακριβώς οι ίδιες: καταγγελία και επακόλουθη τιμωρία.
Η μόνη διαφορά είναι ότι στις ντροπιαστικές εποχές του τότε ο Ζεμμούρ θα είχε καταδικαστεί, ενώ τώρα ο Τύπος έχει γίνει πιο "χορτοφάγος" και μιλάει μόνο για "ακύρωση" του Ζεμμούρ ως πολιτικού.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτή τη στιγμή περίπου ένας στους πέντε Γάλλους που έχουν δικαίωμα ψήφου είναι έτοιμος να εμπιστευτεί τον δημοσιογράφο, οι 150 περίπου δημοσιογράφοι-καταδότες - αποφάσισαν να "ακυρώσουν" και αυτούς τους ανθρώπους.
Και πρέπει να γνωρίζει κανείς ότι αυτό που συμβαίνει τώρα στη Γαλλική προεκλογική εκστρατεία δεν είναι πολιτική, που ως γνωστόν είναι η τέχνη του εφικτού, αλλά πόλεμος, στον οποίο, προκειμένου να καταστραφεί ο αντίπαλος, όλα τα μέσα είναι καλά, ακόμη και τα πιο ντροπιαστικά, τα πιο χαμηλά και τα πιο ατιμωτικά.
https://ria.ru/20211030/frantsiya-1756911499.html
コメント