
© REUTERS / Twitter/DAVID_MARTINON Vladimir Kornilov Οι λέξεις "ήττα", "αποτυχία", "φυγή", "καταστροφή" και "φιάσκο" είναι οι πιο συνηθισμένοι ορισμοί που συναντά κανείς σήμερα στα πρωτοσέλιδα των δυτικών εφημερίδων όταν περιγράφουν τα γεγονότα στο Αφγανιστάν. Και συχνά μπορείτε να τα βρείτε σε διαφορετικούς συνδυασμούς μαζί.
Όπως: "Η ήττα στο Αφγανιστάν γίνεται καταστροφή" ή "Η αποτυχία της ηγεσίας των ΗΠΑ οδήγησε στην ήττα στο Αφγανιστάν. Ακόμα και τα πιο πιστά στον Τζο Μπάιντεν μέσα ενημέρωσης στην Αμερική, αν και ρετουσάρουν ελαφρώς το αρνητικό φόντο, τις περισσότερες φορές δεν μπορούν να αποφύγουν τη σκληρή κριτική στον πρόεδρο των ΗΠΑ. Στην καλύτερη περίπτωση για τον Μπάιντεν, προσπαθούν να επιρρίψουν ευθύνες σε όλους τους προέδρους που έβαλαν το χεράκι τους στην αφγανική περιπέτεια, από τον Μπους τον νεότερο μέχρι τον σημερινό. Τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί κατηγορούν επίσης οργισμένα την Αμερική. Η συλλογική ευθύνη, από την άλλη πλευρά, είναι πιο περίπλοκη. Οι περισσότεροι αναλυτές του Παλαιού Κόσμου, όταν συζητούν τα αίτια και τις πιθανές συνέπειες της ήττας, επικεντρώνονται αποκλειστικά στην κρίση στις ευρωαμερικανικές σχέσεις. Λίγοι αναγνωρίζουν ότι αυτή είναι μια ήττα για τη Δύση στο σύνολό της. Πολλοί είχαν ξεχάσει ότι η εισβολή στο Αφγανιστάν ήταν μια συλλογική επιχείρηση του ΝΑΤΟ. Ως εκ τούτου, οι φωνές ορισμένων δυτικών πολιτικών που το υπενθυμίζουν αυτό, συναντούν κάποια ενόχληση ή και αντιρρήσεις από τους ευρωατλαντιστές. Η πιο ηχηρή κριτική στη Βορειοατλαντική Συμμαχία ήρθε από τον Τσέχο πρόεδρο Miloš Zeman. Σε συνέντευξή του στην ηλεκτρονική εφημερίδα Parlamentni Listy, χωρίς πολλές επιλογές διπλωματικής γλώσσας, είπε ευθέως: "Φεύγοντας από το Αφγανιστάν, οι Αμερικανοί έχασαν το κύρος της παγκόσμιας ηγεσίας και η δικαιολογία της ίδιας της ύπαρξης του ΝΑΤΟ είναι πλέον αμφισβητήσιμη". "Το ΝΑΤΟ έχει χάσει δραματικά", τόνισε πολλές φορές ο Ζέμαν, προσθέτοντας ότι το κόστος διατήρησης της συμμαχίας είναι "σπατάλη χρημάτων". Πολυάριθμοι Αμερικανοί fact-checkers, οι οποίοι έχουν κερδίσει βραβεία Πούλιτζερ για την κριτική που ασκούν στους Ρεπουμπλικάνους και προσωπικά στον Τραμπ, έσπευσαν αμέσως να διαψεύσουν τα λόγια του Τσέχου προέδρου, εξηγώντας τα απλά: "Ο Ζέμαν, ο οποίος είναι επικεφαλής του κράτους αλλά όχι της κυβέρνησης, είναι γνωστός για τη φιλική του προσέγγιση προς τη Ρωσία". Από τη σκοπιά των Αμερικανών εμπειρογνωμόνων, δεν χρειάζεται να εξηγηθεί τίποτε άλλο. Αλλά τους απογοήτευσε ένας άλλος Ευρωπαίος πολιτικός, ο οποίος δεν συγκαταλέγεται ακόμη στους "φίλους του Πούτιν". Ο Άρμιν Λάχετ, ηγέτης των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών και εν δυνάμει καγκελάριος, δήλωσε: "Αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα για το ΝΑΤΟ από την ίδρυσή του. Μας περιμένουν κοσμογονικές αλλαγές". Οι Ατλαντιστές (Αμερικανοί και Ευρωπαίοι) υποδέχθηκαν εχθρικά αυτές τις παρατηρήσεις. Οι εμπειρογνώμονες του διαβόητου Ατλαντικού Συμβουλίου* ήταν ιδιαίτερα κυνικοί. Για παράδειγμα, ο Γάλλος διπλωμάτης Ζεράρ Αρό, πρόσφατος πρέσβης της Γαλλίας στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον ΟΗΕ, δήλωσε: "Οι Ευρωπαίοι γκρινιάζουν ότι η Ουάσινγκτον δεν τους συμβουλεύεται, αλλά στην πραγματικότητα οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν συμβουλεύτηκαν ποτέ τους συμμάχους τους όταν έπαιρναν σημαντικές αποφάσεις. Η συμμαχία ήταν πάντα μια άνιση εταιρική σχέση. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες το αποδέχονται ως ασφάλιστρο ασφαλείας στο οποίο είναι βαθιά προσκολλημένες... Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους βάσει της συνθήκης του ΝΑΤΟ, αλλά δεν θα κάνουν τίποτα πέρα από αυτό". Εδώ είναι που ο Γάλλος διπλωμάτης, όπως και οι περισσότεροι ένθερμοι υποστηρικτές του ευρωατλαντισμού, επιδεικνύει ξεκάθαρα αμνησία. Η επιχείρηση στο Αφγανιστάν ήταν η μόνη περίπτωση στην οποία εφαρμόστηκε το ίδιο το άρθρο 5 του Καταστατικού Χάρτη του ΝΑΤΟ, στο οποίο οι σύμμαχοι των ΗΠΑ ήλπιζαν τόσο πολύ. Η μοναδική σε όλη την 70χρονη ιστορία του οργανισμού! Επιπλέον, δεν ήταν η Αμερική που ήρθε να υπερασπιστεί τους συμμάχους της, αλλά το αντίστροφο - αυτοί εκπλήρωσαν την υποχρέωσή τους να προστατεύσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες μετά την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Αυτό το γεγονός δεν θέλουν να θυμούνται τα μέλη του ΝΑΤΟ. Πράγματι, φαίνεται ότι η Αμερική δεν είναι η "ομπρέλα ασφαλείας" για τους υποτελείς της. Αντιθέτως, είναι υποχρεωμένοι να προστατεύουν τον κυρίαρχο, να υπηρετούν πιστά τα συμφέροντα των ΗΠΑ, στέλνοντας τους γιους τους στο θάνατο, αλλά οι απόψεις και τα συμφέροντά τους δεν πρέπει να λαμβάνονται υπόψη. Ένας άλλος εμπειρογνώμονας του Ατλαντικού Συμβουλίου*, ο αμερικανοϊταλός δημοσιογράφος Dave Keating, τονίζει επίσης: "Η ξαφνική απόσυρση εγείρει ερωτήματα σχετικά με τη δέσμευση της Αμερικής να προστατεύει τους συμμάχους της και κατά πόσο το ΝΑΤΟ είναι πραγματικά μια συμμαχία ή απλώς ένα στρατιωτικό προτεκτοράτο στο οποίο η Ουάσιγκτον δίνει μόνη της τις εντολές". Γενικά, αξίζει να σημειωθεί ότι ιστορικοί όροι από την εποχή των αυτοκρατοριών χρησιμοποιούνται τώρα πολύ συχνά από δυτικούς αναλυτές που προσπαθούν να σκιαγραφήσουν τη σχέση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους. Κάποιοι θυμούνται το βιβλίο "Η επόμενη δεκαετία" του Τζορτζ Φρίντμαν, ιδρυτή της ιδιωτικής εταιρείας πληροφοριών Stratfor, ενός γνωστού Αμερικανού "προβλεπτή του μέλλοντος". Το ίδιο βιβλίο στο οποίο ο συγγραφέας πρότεινε ευθέως την εξασφάλιση του καθεστώτος μιας αυτοκρατορίας για τις Ηνωμένες Πολιτείες και παραπονέθηκε ότι η Αμερική δεν υιοθετεί την εμπειρία "επιτυχημένων" αυτοκρατοριών όπως η ρωμαϊκή ή η βρετανική αυτοκρατορία. Αυτή η "προφητεία" υπενθυμίζεται τώρα όλο και περισσότερο, καθώς φέτος σηματοδοτεί το τέλος της δεκαετίας που ο Φρίντμαν προσπάθησε να το περιγράψει. Και, όπως φαίνεται τώρα, έχει σαφώς αποτύχει τουλάχιστον σε σχέση με την αφγανική κρίση. Τη στάση των ΗΠΑ απέναντι στους συμμάχους τους ως "ανίσχυρες επαρχίες" επεσήμανε και ο Σλοβάκος αναλυτής Eduard Chmelyar, ο οποίος δήλωσε: "Οι ΗΠΑ συμπεριφέρονται εδώ και καιρό σαν αυτοκρατορία. Όπως κάθε αυτοκρατορία, έχει τα παγκόσμια συμφέροντά της, αλλά δεν έχει παγκόσμιες ευθύνες. Επιπλέον, οι ΗΠΑ έχουν τους δικούς τους υπηρέτες". Ο Σλοβάκος αποκαλεί τον Αμερικανό πρέσβη "αντιβασιλέα της αυτοκρατορίας" και συμφωνεί με τον Τσέχο πρόεδρο Ζέμαν ότι ο προϋπολογισμός του ΝΑΤΟ είναι μια μαύρη τρύπα, στην οποία απορροφώνται οι συμπαγείς ευρωπαϊκοί προϋπολογισμοί χωρίς αποτέλεσμα. Η εκτίμηση του Chmelar είναι ταπεινωτική για το ΝΑΤΟ: "Η αποτυχία στο Αφγανιστάν είναι η βαθύτερη κρίση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας στην ιστορία της. Ακόμα και οι Σοβιετικοί έφυγαν από αυτή τη χώρα με αξιοπρέπεια και ύψωσαν σημαίες μάχης, ενώ εμείς τρέχαμε σαν φοβισμένα σκυλιά. Στο πλαίσιο αυτό, ο Σλοβάκος προτείνει να απορριφθούν οι ξεπερασμένες συμπεριφορές του Ψυχρού Πολέμου και να οικοδομηθεί μια νέα παγκόσμια αρχιτεκτονική παγκόσμιας ασφάλειας, βάζοντας τέλος στους άσκοπους "αυτοκρατορικούς πολέμους". Ο Chmelyar δεν κρύβει ιδιαίτερα το γεγονός ότι εννοεί τη συμμετοχή και της Ρωσίας σε αυτό το νέο σύστημα, μια ιδέα που η Μόσχα πρότεινε πολλές φορές κάποτε. Αλλά φυσικά, η ιδέα αυτή δεν συμμερίζεται από τη μερίδα του λέοντος των δυτικών αναλυτών, οι οποίοι δεν κρύβουν ότι δεν ανησυχούν τόσο για την αναζωπύρωση του τζιχαντισμού και της παγκόσμιας τρομοκρατίας όσο για την ενίσχυση της Ρωσίας και της Κίνας στο παρασκήνιο της αφγανικής κρίσης, οι οποίες, όπως λένε, αδιαφορούν για το αν παραβιάζονται ή όχι τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Αφγανιστάν. Λες και οι ΗΠΑ νοιάζονταν για τα ίσα δικαιώματα των γυναικών ή άλλων ομάδων όταν δημιούργησαν, υποστήριξαν και εξόπλισαν τους Αφγανούς μουτζαχεντίν κατά τα χρόνια της Σοβιετικής παρουσίας στην περιοχή αυτή. Όσο κι αν τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης επικρίνουν την Αμερική και τον Μπάιντεν προσωπικά, εξακολουθούν να θρηνούν: "Χρειαζόμαστε έναν παγκόσμιο χωροφύλακα" στο πρόσωπο των ΗΠΑ. "Διαφορετικά θα επέλθει χάος", φοβάται το κοινό του, ο Daniel Finkelstein, αρθρογράφος των British Times. Φοβάται σαφώς ότι αν η Ευρώπη καλέσει το 999 (τον βρετανικό αριθμό έκτακτης ανάγκης), η Αμερική δεν θα σηκώσει το τηλέφωνο. Αυτός είναι και ο φόβος ενός άλλου Αμερικανού μάντη, του Μπρετ Στίβενς, ο οποίος εδώ και χρόνια προτρέπει την Αμερική να βομβαρδίζει τα πάντα και τους πάντες (είτε στο Αφγανιστάν, είτε στη Συρία, είτε στη Ρωσία), για τον οποίο κέρδισε και το βραβείο Πούλιτζερ. Αυτή τη φορά δηλώνει: "Οι επικριτές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής επιτίθενται συνεχώς στην ιδέα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να διαδραματίσουν το ρόλο του παγκόσμιου αστυνόμου και υπολογίζουν το κόστος ενός τέτοιου ρόλου. Πρόκειται να μάθουν πόσο υψηλότερο μπορεί να είναι αυτό το κόστος αν ο αστυνομικός εγκαταλείψει τη δουλειά του. Προσέξτε λοιπόν, υποτελείς, αν ο άρχοντάς σας σας ξεχάσει για λίγο και δεν χρειαστεί να πεθάνετε για τα συμφέροντά του για λίγο. Οι ίδιοι οι Αμερικανοί καθησυχάζονται: όλα δεν είναι τόσο άσχημα, οι Ευρωπαίοι στην πλειοψηφία τους εξακολουθούν να υποστηρίζουν το ΝΑΤΟ και την Αμερική. Ταυτόχρονα, τα αποτελέσματα δημοσκοπήσεων, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν πολύ πριν από τα τραγικά γεγονότα στο αεροδρόμιο της Καμπούλ, αναφέρονται ως επιβεβαίωση (ο Ζέμαν προειδοποίησε στην προαναφερθείσα συνέντευξη ότι τα στοιχεία αυτά θα αλλάξουν στο εγγύς μέλλον). Ο Γάλλος διπλωμάτης Araud, περιγράφοντας την τρέχουσα κατάσταση, καταφεύγει επίσης στην αυτοκρατορική ορολογία: "Η αυτοκρατορία είναι κουρασμένη και οι λεγεώνες επιστρέφουν στην πατρίδα. Αυτό είναι όλο. Έχει ξεχάσει ξεκάθαρα τι τελειώνει τις "κουρασμένες" αυτοκρατορίες - αρκεί να θυμηθούμε την εμπειρία της ίδιας της Ρώμης, η οποία στηριζόταν στην πίστη των ολιγομελών της, οι οποίοι στην πραγματικότητα μισούσαν τον αφέντη τους. Ταυτόχρονα, σύμφωνα με τον Araud, η "κόπωση της αυτοκρατορίας" είναι ακριβώς αυτό που οδηγεί σε μια κατάσταση όπου "οι Ευρωπαίοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Ουκρανία, τη Συρία, τη Λιβύη και το Saher, εκτός από διπλωματική υποστήριξη". Ο Γάλλος παραδέχεται: "Η Ευρώπη καίγεται, αλλά ο Αμερικανός πυροσβέστης δεν θα έρθει να τη σώσει". Επομένως, δεν υπάρχει λόγος να καλέσετε το 999. Η ασφάλεια των υποτελών δεν ενδιαφέρει την κουρασμένη αυτοκρατορία. * Μη κερδοσκοπικός οργανισμός που ενεργεί ως ξένος πράκτορας. https://ria.ru/20210830/afganistan-1747743410.html
Comments