Η πρώην δυτική αποικία απαιτεί την επιστροφή των κατακτητών

© REUTERS / Jonathan Ernst Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν και ο υπουργός Εξωτερικών της Ινδίας Σουμπραμανιάμ Τζαϊσανκάρ κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στο Νέο Δελχί - RIA Novosti, 1920, 31.07.2021

Dmitry Kosyrev Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια πιο αμήχανη αρχή για μια διπλωματική επίσκεψη από εκείνη του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν κατά την πρώτη του επίσκεψη στην Ινδία. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να μιλήσει με την "κοινωνία των πολιτών", που στην Αμερική σημαίνει οποιονδήποτε αντιτίθεται στην τοπική κυβέρνηση.

Αλλά ακόμη και η αντιπολίτευση, όπως και οι κορυφαίοι ηγέτες του Μπλίνκεν στην Ινδία που τον υποδέχθηκαν αργότερα, έθεταν -ή είχαν στο μυαλό τους- το κύριο ερώτημα της χώρας: Γιατί αποχωρήσατε από το Αφγανιστάν, κύριε υπουργέ Εξωτερικών;

Η ινδική οπτική γωνία για το τι συμβαίνει στον κόσμο είναι πάντα πολύ χρήσιμη, διότι πολύ συχνά αποδεικνύεται αργότερα ότι οι Ινδοί - από τη δική τους οπτική γωνία - βλέπουν καλά αυτό που οι άλλοι αρχικά δεν θεωρούν τίποτα. Το ξαφνικό κενό στον τόπο όπου οι Αμερικανοί στρατιώτες έδιναν την ψευδαίσθηση της σταθερότητας (Αφγανιστάν και Ιράκ) γίνεται αντιληπτό σε αυτή τη χώρα σαν να έπεσε ο ουρανός. Ο ουρανός δεν μπορεί να πέσει μόνο πάνω από την Ινδία- τα συντρίμμια θα φτάσουν τουλάχιστον σε κάποιον άλλον. Η άποψη της Ρωσίας είναι ξεκάθαρη, και είναι αυτή εδώ και πολύ καιρό: αν όλα τα εδάφη και η εξουσία στο Αφγανιστάν καταληφθούν από τους Ταλιμπάν* (όπως συμβαίνει), η Κεντρική Ασία θα κινδυνεύσει πρώτα, και στη συνέχεια τα σύνορά μας με αυτήν. Ωστόσο, αυτό δεν είναι το κύριο πρόβλημα για τη Ρωσία. Αλλά εδώ είναι η σκέψη ενός αυστηρά ιδιώτη, του Nishta Kaushiki, καθηγητή σε ινδικό πανεπιστήμιο, σε μια εφημερίδα που πρόσκειται στο κυβερνών κόμμα Bharatiya Janata της χώρας. "Μια νέα στρατηγική προσέγγιση μεταξύ του Πακιστάν, της Κίνας και της Ρωσίας λαμβάνει ήδη χώρα και αυτό θα έχει αποσταθεροποιητικές επιπτώσεις στις χώρες της Νότιας και Κεντρικής Ασίας. Σε μια τέτοια εξέλιξη των γεγονότων, η Ινδία ίσως χρειαστεί να επανεξετάσει όλες τις παραδοσιακές στρατηγικές της".

Η εν λόγω προσέγγιση είναι ενδιαφέρουσα. Πριν από μερικά χρόνια, η ρωσική διπλωματία άρχισε πολύ προσεκτικά να δημιουργεί δεσμούς με το Πακιστάν, με την εξίσου προσεκτική βοήθεια του κύριου (σήμερα) φίλου του Πακιστάν, της Κίνας. Σήμερα αυτή η μακροπρόθεσμη επένδυση αρχίζει να αποδίδει καρπούς. Το κίνημα των Ταλιμπάν, όπως είναι γνωστό, έχει μακροχρόνιους δεσμούς με τους Πακιστανούς, γεγονός που βοηθά το σημερινό έργο της Μόσχας και του Πεκίνου να προσπαθήσουν να διαπραγματευτούν με τους Ταλιμπάν για ελάχιστους κανόνες συμπεριφοράς στην περιοχή. Για παράδειγμα, σχετικά με τη μη επίθεση κατά των γειτονικών χωρών (στις οποίες περιλαμβάνονται η Κίνα και οι σύμμαχοι της Ρωσίας στην Ασία) και γενικά σχετικά με το απαράδεκτο των προσπαθειών εξαγωγής του τζιχαντισμού εκτός της χώρας. Ταυτόχρονα, κανείς δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τους Ταλιμπάν, αν και υπάρχει κατανόηση ότι δεν πρόκειται για το Ισλαμικό Κράτος* αλλά για κάτι ελαφρώς πιο αποδεκτό. Εξίσου αποδεκτό από εμάς, τουλάχιστον σταδιακά, ήταν και το καθεστώς στο Ιράν. Το Πακιστάν, από την άλλη πλευρά, ενεργεί ως μεσολαβητής, ως εγγυητής στην όλη ιστορία, και γενικά έχει τα δικά του οφέλη, συμπεριλαμβανομένης της συνεχούς συμμετοχής του στα σχέδια της Κίνας για την κατασκευή υποδομών για εμπορικές διαδρομές σε όλη την Ευρασία. Η Ινδία, εν τω μεταξύ, δεν έχει καταφέρει να επιλύσει την αρχική της διαμάχη με το Πακιστάν, το οποίο οι ΗΠΑ έχουν προηγουμένως στρέψει εναντίον της. Επιπλέον, έχει αρνηθεί να συμμετάσχει στα ίδια τα σχέδια του Πεκίνου. Ταυτόχρονα, η πραγματική αποχώρηση των Αμερικανών από το Πακιστάν και η σταδιακή διείσδυση της κινεζικής επιρροής εκεί έχει οξύνει την εχθρότητα μεταξύ του Νέου Δελχί και του Πεκίνου. Ενώ ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, η σημερινή Ινδική κυβέρνηση προσπαθούσε να μετατοπιστεί λίγο προς την Ουάσιγκτον χωρίς να μετατραπεί σε άβουλο εργαλείο της Αμερικής κατά της Κίνας. Αλλά η εξουσία στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι διαφορετική τώρα (εδώ ο Μπλίνκεν ακούει με συμπάθεια όλες τις δυσαρεστημένες εσωτερικές πολιτικές των ινδικών αρχών), και -αποτυχία, κύριε- η Αμερική εγκαταλείπει εντελώς τις ελπίδες της να ελέγξει στρατιωτικά τη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία. Διατηρεί για τον εαυτό της μόνο το καθήκον της "ανάσχεσης" της Κίνας και γενικά ελπίζει πολύ ότι η Ινδία θα βοηθήσει σε αυτή την προσπάθεια, ενάντια στα δικά της οικονομικά και άλλα συμφέροντα. Παρεμπιπτόντως, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Lloyd Austin πήγε στη γειτονική Νοτιοανατολική Ασία την ίδια περίοδο που ο Blinken πήγε στο Δελχί. Και περιοδεύει μόνο σε χώρες στις οποίες έχει αναβλύσει στο παρελθόν κάποιο αντι-κινεζικό συναίσθημα - Σιγκαπούρη, Φιλιππίνες και Βιετνάμ.

© REUTERS / Rolex Dela Pena Ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Λόιντ Όστιν περνάει μπροστά από τιμητική φρουρά κατά την άφιξή του στο στρατόπεδο Camp Aguinaldo στην πόλη Κεζόν στις Φιλιππίνες Τώρα τι πρέπει να κάνει η Ινδία; Ο προαναφερόμενος καθηγητής δίνει το ελεύθερο στη φαντασία. Πρέπει να επαναδιαπραγματευτεί την κατάσταση με τη Ρωσία, να επηρεάσει το Πακιστάν μέσω του Ιράν (και να γίνει ξανά φίλος μαζί του, για να εκνευρίσει τις ΗΠΑ), ή ακόμη και τη Σαουδική Αραβία, η οποία έχει τη δική της ατζέντα τόσο με τους Πακιστανούς όσο και με τους Ταλιμπάν. Γενικά, το Πακιστάν πρέπει να εκτεθεί και να απομονωθεί. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε τις νέες στρατιωτικές τεχνολογίες, όπως η τεχνητή νοημοσύνη, τα επιθετικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τα τακτικά πυρηνικά όπλα και ο ανθυποβρυχιακός πόλεμος. Αυτό που βλέπουμε τώρα σε αυτή την περιοχή του πλανήτη είναι μια καλή εικόνα ενός κόσμου που μας έρχεται σχεδόν χωρίς τις ΗΠΑ (για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι η Ευρώπη μοιάζει επίσης όλο και λιγότερο με σοβαρό παίκτη στην παγκόσμια πολιτική). Η Δύση γενικότερα και η Αμερική ειδικότερα δεν έχουν ακόμη προχωρήσει σε πλήρη ανάπτυξη, αφήνουν μόνο ένα κενό σε ορισμένες περιοχές όπως η Μέση Ανατολή και η Κεντρική Ασία. Εξακολουθούν να αυξάνουν τις σχέσεις τους με την Κίνα, τη Ρωσία ή κάποιον άλλο. Αλλά ως προειδοποίηση για το πώς μπορεί να είναι ο αυριανός κόσμος, η αυξανόμενη κενότητα είναι πολύ χρήσιμη. Ας θυμηθούμε το 2001 (σύντομα θα είναι η "επέτειος" της υπερ-επίθεσης του Σεπτεμβρίου από φανατικούς ισλαμιστές στη Νέα Υόρκη). Μας φαινόταν τότε στη Μόσχα ότι η λογική οδηγούσε τη Δύση και τις μη-Δυτικές χώρες σε κοινή δράση κατά των εχθρών του πολιτισμού. Αποδείχτηκε ότι μόνο εμείς είχαμε τέτοια λογική, ενώ οι Δυτικοί, αντίθετα, άρχισαν να καταστρέφουν την κοινωνία τους - και είναι μέχρι το λαιμό σε αυτήν τώρα. Τα ίδια αντανακλαστικά βγήκαν και κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Συρία: ο τζιχαντισμός δεν είναι τίποτα. Έτσι, τώρα αποδεικνύεται ότι μεγάλες δυνάμεις όπως η Ινδία αισθάνονται προσωρινά μόνες τους στην αντιμετώπιση μιας απειλής που η Δύση παραμερίζει χρόνο με το χρόνο ως άσχετη. Αλλά αυτό, και πάλι, είναι μόνο προσωρινό. *Τρομοκρατική οργάνωση απαγορευμένη στη Ρωσία.

https://ria.ru/20210731/indiya-1743676478.html