Περού: Κοινά καζάνια, κρίση και ανισότητα

© Sputnik / Marco Teruggi Κοινό καζάνι Μαζί θα κερδίσουμε αυτόν τον αγώνα - Sputnik World, 1920, 30.06.2021

Η πανδημία και η οικονομική κρίση στο Περού οδήγησαν στην εμφάνιση των συσσιτίων, που οργανώνονται στις φτωχότερες περιοχές της πρωτεύουσας της χώρας. Εκεί, οι γυναίκες εργάζονται για να οργανωθούν για να προμηθευτούν φαγητό, να το μαγειρέψουν και να αντιμετωπίσουν τη φτώχεια και την απουσία του κράτους.

Είναι μεσημέρι και η Edith Tajani έρχεται στην πόρτα του σπιτιού της, με το μεγάφωνο στο χέρι: "Γείτονες, το γεύμα είναι έτοιμο, μπορείτε να έρθετε να το παραλάβετε", επαναλαμβάνει. Το Tajani περιβάλλεται από λόφους με μερικά σπίτια από τούβλα, πολλά από ξύλο, χαρτόνι, υλικά που συγκεντρώνονται σε μια από τις πιο ταπεινές και πυκνοκατοικημένες περιοχές της νότιας Λίμα, τη Villa Maria del Triunfo. Δίπλα στην Edith βρίσκονται οι γυναίκες που ετοίμασαν το συλλογικό γεύμα. Το μενού της ημέρας είναι ρύζι, φακές και τόνος. Γυναίκες και παιδιά αρχίζουν να πλησιάζουν με τσάντες, πιάτα και διάφορα δοχεία για να πάρουν το γεύμα τους. Οι υπεύθυνοι καταγράφουν τα ονόματα κάθε ατόμου σε έναν κατάλογο που κρατούν καθημερινά στο κοινό καζάνι, με το όνομα Μαζί θα ξεπεράσουμε αυτόν τον αγώνα.

© Sputnik / Marco Teruggi Ουρά αναμονής για φαγητό στο κοινό καζάνι με το όνομα Μαζί θα ξεπεράσουμε αυτόν τον αγώνα. Αν δεν υπήρχαν τα σύννεφα, θα μπορούσατε να δείτε την επέκταση της τεράστιας λαϊκής συνοικίας που είναι μια διαδοχή από πλαγιές

με σπίτια μέχρι την κορυφή. Αλλά είναι μια εποχή με μόνιμα σύννεφα, βροχή, κρύο, επικίνδυνη για όσους ζουν εκεί. Μια γειτόνισσα πλησιάζει την Edith και της λέει ότι το σπίτι της έπεσε εξαιτίας του νερού, της λάσπης, της φτώχειας. Κουβαλάει την κόρη της στην πλάτη της, τυλιγμένη με lliclla, ένα παραδοσιακό πολύχρωμο ύφασμα από τις Άνδεις. Η Έντιθ ήταν ένας από τους ανθρώπους που ξεκίνησαν το καζάνι στην αρχή της πανδημίας. "Μας έστειλαν να κλειστούμε μέσα, όλοι ήταν άνεργοι, ήμασταν με την οικογένεια στο σπίτι", λέει. Στην περίπτωσή της, το κατάστημα στο οποίο εργαζόταν στη Λίμα έκλεισε, οι δύο κόρες της δεν μπορούσαν να συνεχίσουν τη δουλειά της πώλησης ρούχων στη Βραζιλία, οι τρεις τους έμειναν χωρίς σταθερό εισόδημα και την ευθύνη να συντηρήσουν τα 10 εγγόνια της. Το πρώτο βήμα ξεκίνησε με μια δωρεά τριάντα κοτόπουλων: "Στη συνέχεια, κάθε οικογένεια έφερε ρύζι, μπιζέλια, φτιάξαμε μια μεγάλη κατσαρόλα, αρχίσαμε να μοιράζουμε σε όλους, αρχίσαμε να καλούμε τους γείτονες. Η δημιουργία του κοινού δοχείου στον οικισμό τους, Las Flores del Paraíso, συνέπεσε με τον πολλαπλασιασμό των δοχείων στις φτωχές γειτονιές. Η Edith είναι τώρα υπεύθυνη για το συντονισμό 80 από αυτά στην περιοχή της. Υπολογίζεται ότι υπάρχουν 2.700 σε όλη τη Λίμα, από τα οποία εξαρτώνται περίπου 243.000 άνθρωποι για να τραφούν. Ενάντια σε όλες τις πιθανότητες

Sputnik / Marco Teruggi Θέα από το κοινό δοχείο του καταφύγιου Vizcachas "Το κράτος δεν βοηθάει καθόλου, κάνουμε έρανο κάθε μέρα για να μπορέσουμε να συντηρήσουμε το δοχείο μας, αλλιώς δεν υπάρχει φαγητό, δεν τρώμε μεσημεριανό, και αυτό που θέλουμε είναι να υπάρχει ένας προϋπολογισμός για το κοινό δοχείο για να μπορούμε να συντηρούμαστε κάθε μέρα", λέει η Μαρία, η οποία βρίσκεται σε ένα άλλο κοινό δοχείο, που ονομάζεται Santuario de las Vizcachas (καταφύγιο των Vizcachas). Προετοιμάζουν επίσης ρύζι με φακές και κολοκύθα mazamorra. Μαγειρεύουν με γκάζι και καυσόξυλα, και, δεδομένης της έλλειψης νερού, κάθε γείτονας που αγοράζει το μεσημεριανό γεύμα για τα αντίστοιχα δύο σόλες (περίπου 60 λεπτά), φέρνει έναν κουβά νερό. Βρίσκονται στους πρόποδες ενός λόφου που, ψηλότερα, αρχίζει να πρασινίζει, με τα πρώτα κίτρινα λουλούδια του amancay. Εκεί, στην καθετότητα του βουνού βρίσκονται τα τελευταία σπίτια που χτίστηκαν, φτιαγμένα από ξύλο, χωρίς φως.

© Sputnik / Marco Teruggi Ουρά αναμονής για φαγητό στο κοινό δοχείο στο καταφύγιο των Vizcachas - Sputnik Mundo, 1920, 29.06.2021 Η έλλειψη υποστήριξης από την πολιτεία είναι παρόμοια στα διάφορα καζάνια που συντονίζει η Edith. "Θέλουμε υποστήριξη για όλα τα κοινά δοχεία, όλοι υποφέρουμε, κάθε δοχείο προσπαθεί να ταΐσει τους ανθρώπους που το χρειάζονται, τους ηλικιωμένους μας, τα παιδιά μας", λέει η Lurdes Canchari Santos, που μαγειρεύει στο καταφύγιο των Vizcachas. Η κατάσταση ήταν έτσι από την αρχή, όταν τα καζάνια γεννήθηκαν από αυθορμητισμό και ανάγκη μπροστά στην πανδημία και την οικονομική κρίση, που έπληξε μια οικονομία όπου το 70% του πληθυσμού εργάζεται άτυπα. Στην περίπτωση της Las Flores del Paraíso, η Edith και πολλές άλλες γυναίκες άρχισαν να πηγαίνουν στις αγορές, "από πάγκο σε πάγκο", για να ζητούν δωρεές τροφίμων. Περισσότερο από ένα χρόνο αργότερα, η κατάσταση παραμένει η ίδια. Η βοήθεια από το κράτος ήταν μικρή και μεμονωμένη: "Το μόνο που λάβαμε από το κράτος δύο φορές κατά τη διάρκεια όλης της πανδημίας είναι μερικά μικρά καλάθια με ένα πακέτο ζάχαρη, ζυμαρικά, φασόλια, αυτά μας έστειλε το κράτος. Δεν παίρνουμε καμία βοήθεια από το κράτος, η βοήθεια που παίρνουμε είναι αυτή που πηγαίνουμε στα εργοστάσια, στις ΜΚΟ, στην ενορία", λέει η Edith. Αυτή η έλλειψη υποστήριξης συνέβη σε ένα πλαίσιο όχι μόνο υγειονομικής και οικονομικής κρίσης, στο πλαίσιο ενός νεοφιλελεύθερου μοντέλου, αλλά και πολιτικής: τρεις πρόεδροι διαδέχθηκαν ο ένας τον άλλον μεταξύ της έναρξης της πανδημίας, της έναρξης των κοινών καζανιών και της σημερινής κατάστασης. Η Edith, η María, η Lurdes και όλες οι γυναίκες που μαγειρεύουν καθημερινά για τις κοινότητές τους, δεν έλαβαν απάντηση στα αιτήματά τους, τα οποία έφτασαν μέχρι το Κογκρέσο, όπου κατάφεραν να συναντηθούν με τη σημερινή πρόεδρό του, Mirtha Vásquez. "Ζητήσαμε να κηρυχθεί επισιτιστική ανάγκη, να υπάρξει μόνιμος προϋπολογισμός, να αναγνωριστούν τα κοινά καζάνια νομικά ως οργάνωση από το κράτος και να υπάρξει τεχνική κατάρτιση για την υλοποίηση της οργάνωσης", εξηγεί η Edith. Σήμερα, η κατάσταση είναι η ίδια όπως ήταν στην αρχή: έχουν τη δική τους πρωτοβουλία, θέληση και επιμονή. Ελπίδα για αλλαγή

Sputnik / Marco Teruggi

Η Edith, δεξιά, στην κοινή κατσαρόλα στο καταφύγιο Vizcacha "Πολλοί άνθρωποι από διαφορετικά κόμματα έχουν έρθει εδώ για να με αναζητήσουν κατά τη διάρκεια των εκλογών", λέει η Edith. Έτσι ήταν και με τα διάφορα κοινά καζάνια: "Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας με φώναζαν, "κοιτάξτε, ήρθε ο τάδε άνθρωπος, φέρνει βοήθεια, αλλά θέλει να βάλω πανό", πάρτε τη βοήθεια αν θέλει να σας τη δώσει, τους είπα, αλλά μην βάζετε πανό, γιατί την ημέρα που θα τελειώσει η εκστρατεία δεν θα μας θυμούνται". Τέλος, η Edith ψήφισε στον πρώτο γύρο τη Veronika Mendoza, την προοδευτική υποψήφια της Juntos por el Peru, η οποία ήρθε έκτη στις εκλογές της 11ης Απριλίου. "Είναι αγωνίστρια και επαρχιώτισσα, όπως εμείς, που είμαστε οι επικεφαλής των κοινών καζανιών", εξηγεί. Στη συνέχεια, στις 6 Ιουνίου, αποφάσισαν να ψηφίσουν τον Πέδρο Καστίγιο, από το Peru Libre: "Επίσης, επειδή είναι από την επαρχία, ελπίζουμε ότι θα είναι μαζί μας, με τους ανθρώπους του, ότι θα δει τις ανάγκες των ανθρώπων που χρειάζονται την προεδρία του. Ελπίζουμε ότι ο καθηγητής θα κάνει μια συνολική αλλαγή, ότι θα απαλλαγεί από όλη τη διαφθορά που υπάρχει", λέει. Το επαρχιακό στοιχείο, δηλαδή όσοι δεν είναι από τη Λίμα, είναι σημαντικό στην περιοχή της Edith, όπου η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων προέρχεται από διάφορες επαρχίες της χώρας. Στην περίπτωσή της, ήρθε "από τη ζούγκλα", όπως λέει, από το διαμέρισμα Λορέτο, στα σύνορα με την Κολομβία. Οι σύντροφοί της είναι από το Ayacucho, το Puno, την Arequipa, μεταξύ άλλων.

Η Edith, αριστερά, με μια από τις γυναίκες από το κοινό δοχείο Μαζί θα κερδίσουμε αυτόν τον αγώνα. © Sputnik / Marco Teruggi Edith, λέει ότι τα διαφορετικά κοινά δοχεία, αποτελούν μέρος μιας βαθιά άνισης κοινωνικής γεωγραφίας της Λίμα, σε μια χώρα που διασχίζεται από πολλαπλά ρήγματα. Πρόκειται για ορατές διαχωριστικές γραμμές: στα σύνορα μεταξύ της Villa Maria del Triunfo και της La Molina, μιας από τις πλουσιότερες περιοχές της πρωτεύουσας, υπάρχει ένας διαχωρισμός γνωστός ως το τείχος της ντροπής: ένα τείχος μήκους πολλών χιλιομέτρων που εμποδίζει τους ανθρώπους να περάσουν από τη μια πλευρά στην άλλη. Αυτές οι διαιρέσεις στην περουβιανή κοινωνία εκφράστηκαν στην εκλογική αναμέτρηση της 6ης Ιουνίου μεταξύ του Καστίγιο και της Κέικο Φουτζιμόρι. Ο υποψήφιος του Peru Libre ένωσε πίσω από το σχήμα του μια σειρά από απαιτήσεις, προσδοκίες, την ανάγκη να "ξεκινήσει από την αρχή", όπως λέει η Edith. Αν και δεν κέρδισε σε καμία περιοχή της Λίμα, η υποστήριξη που εκφράστηκε στις επαρχίες του επέτρεψε να κερδίσει με 44.058 ψήφους περισσότερες από τον αντίπαλό του. Αν και η πολιτική κατάσταση στη χώρα είναι ακόμη ασταθής λόγω της προσπάθειας του Φουχιμόρι να μην αναγνωρίσει τα αποτελέσματα, η Εντίθ έχει προσδοκίες για τη μελλοντική κυβέρνηση του Καστίγιο, η οποία αναμένεται να ξεκινήσει στις 28 Ιουλίου: "Η ελπίδα είναι ότι θα υπάρξει διανομή του πλούτου, αυτή τη στιγμή λίγοι άνθρωποι τον παίρνουν. Και η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, κοιτάξτε πώς είμαστε, οι λόφοι που ανεβήκατε, χωρίς νερό, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς δρόμους, αυτή είναι η πραγματικότητα. Θέλουμε αξιοπρεπή στέγαση, αξιοπρεπές φαγητό, κατώτατο μισθό, δεν θέλουμε να μας χαρίζουν, θέλουμε δουλειά.

https://mundo.sputniknews.com/20210630/peru-ollas-comunes-crisis-y-desigualdad-1113652388.html