"Το Ρωσικό πρόβλημα θα λυθεί με μια επίθεση".

Ο Χίτλερ επιτάχυνε την έναρξη του πολέμου κατά της ΕΣΣΔ και αποφάσισε να επιτεθεί στη Σοβιετική Ένωση το καλοκαίρι του 1940. Yury Rubtsov Οι αντίπαλοί μας - θιασώτες της "αληθινής" ιστορίας - προσπαθούν να ακολουθήσουν τον Χίτλερ και τον Γκέμπελς για να αποδείξουν ότι η επίθεση της Γερμανίας στη Σοβιετική Ένωση ήταν μια απάντηση στις επιθετικές βλέψεις της ΕΣΣΔ (από την ομιλία του Φύρερ, την οποία διάβασε ο Γκέμπελς από το ραδιόφωνο του Βερολίνου στις 5.30 στις 22 Ιουνίου 1941: "Σήμερα 160 ρωσικές μεραρχίες στέκονται στα σύνορά μας. Τις τελευταίες εβδομάδες υπήρξαν συνεχείς παραβιάσεις αυτών των συνόρων ... Αλλά τώρα έχει έρθει η ώρα που είναι απαραίτητο να αντιταχθούμε σε αυτή τη συνωμοσία ...").

Η απάντηση εδώ μπορεί να είναι μόνο τα γεγονότα. Γεγονότα που είναι αδιάψευστα, γεγονότα που δείχνουν ότι η ναζιστική ηγεσία άρχισε να προετοιμάζεται για την πορεία προς την Ανατολή τουλάχιστον ένα χρόνο πριν από τις 22 Ιουνίου 1941. Τον Ιούνιο του 1940, μετά την ήττα του αγγλογαλλικού συνασπισμού στην ήπειρο, η Γερμανική ηγεσία αντιμετώπισε το ζήτημα της απόβασης στα βρετανικά νησιά. Ωστόσο, η προετοιμασία της Επιχείρησης Sea Lion από τις πρώτες κιόλας ημέρες έδειξε ότι δύσκολα θα ήταν εφικτή: οι Γερμανοί δεν διέθεταν ούτε αεροπορική ούτε θαλάσσια κυριαρχία, και χωρίς αυτήν ήταν αδύνατη η απόβαση στρατευμάτων. Υπό αυτές τις συνθήκες η ηγεσία της ναζιστικής Γερμανίας πήρε την απόφαση να αποκτήσει τους φυσικούς πόρους και το έδαφος της ΕΣΣΔ για να νικήσει τη Μεγάλη Βρετανία και στη συνέχεια τις ΗΠΑ. Στις 3 Ιουλίου 1940, ο αρχηγός του επιτελείου της Στρατιάς της Βέρμαχτ (OKH), στρατηγός F. Halder, σημειώνει ότι μεταξύ των επιχειρησιακών ζητημάτων με τα οποία πρέπει να ασχοληθεί το γενικό επιτελείο, "το ανατολικό πρόβλημα" τίθεται στην πρώτη θέση. Στη συνάντηση των στρατιωτικών-πολιτικών ηγετών της Γερμανίας στις 21 Ιουλίου 1940, λαμβάνοντας υπόψη την υπάρχουσα στρατηγική κατάσταση, ο Φύρερ δήλωσε ότι ένας από τους σημαντικότερους λόγους, για τους οποίους η Μεγάλη Βρετανία συνεχίζει ακόμη τον πόλεμο, είναι η "ελπίδα για τη Ρωσία". Επομένως, ο Χίτλερ είπε ότι ήταν εξαιρετικά σημαντικό να ξεκινήσει ο πόλεμος στην Ανατολή όσο το δυνατόν νωρίτερα και να ολοκληρωθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα. "Για την ήττα της Ρωσίας", σημείωνε το πολεμικό ημερολόγιο του Αρχηγείου των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων (GAB), "το πρόβλημα του χρόνου έχει ιδιαίτερη σημασία. Ο Χίτλερ βιαζόταν να ξεκινήσει τον πόλεμο εναντίον της ΕΣΣΔ. 22 Ιουλίου, ο Φ. Χάλντερ έγραψε στο ημερολόγιό του τις οδηγίες που έδωσε ο Χίτλερ στη συνάντηση: "Το ρωσικό πρόβλημα θα λυθεί με μια επίθεση. Είναι απαραίτητο να σκεφτείτε ένα σχέδιο της επικείμενης επιχείρησης. α) Η ανάπτυξη θα διαρκέσει τέσσερις έως έξι εβδομάδες. Έχει αναφερθεί στον Φύρερ. β) Να νικήσει τον ρωσικό στρατό ξηράς ή τουλάχιστον να καταλάβει τέτοια εδάφη ώστε το Βερολίνο και η βιομηχανική περιοχή της Σιλεσίας να μπορούν να εξασφαλιστούν από τις ρωσικές αεροπορικές επιδρομές. Μια τέτοια προέλαση στο εσωτερικό της Ρωσίας είναι επιθυμητή, ώστε η αεροπορία μας να μπορέσει να νικήσει τα σημαντικότερα κέντρα της. γ) Πολιτικοί στόχοι: το ουκρανικό κράτος, η ομοσπονδία των κρατών της Βαλτικής, η Λευκορωσία, η Φινλανδία- οι Βαλτικές χώρες αποτελούν αγκάθι στα πλευρά. δ) απαιτούνται 80-100 μεραρχίες. Η Ρωσία διαθέτει 50-75 καλές μεραρχίες. Αν επιτεθούμε στη Ρωσία αυτό το φθινόπωρο, η Αγγλία θα ανακουφιστεί (αεροπορική δύναμη). Η Αμερική θα προμηθεύσει την Αγγλία και τη Ρωσία". Σε σύσκεψη της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων της Γερμανίας στις 31 Ιουλίου 1941 αποφασίστηκε η πραγματοποίηση μιας πεντάμηνης εκστρατείας της Βέρμαχτ για την καταστροφή της Σοβιετικής Ένωσης την άνοιξη του επόμενου έτους. Σηματοδότησε τη στροφή των στρατηγικών προσπαθειών της Γερμανίας από τη Δύση προς την Ανατολή. Όσον αφορά την Επιχείρηση Sea Lion, στη συνάντηση της 31ης Ιουλίου διατυπώθηκε η πρόταση να χρησιμοποιηθεί ως κρίσιμος παράγοντας για τη συγκάλυψη της επίθεσης κατά της Σοβιετικής Ένωσης που ετοιμαζόταν. Η ήττα της Ρωσίας θα άνοιγε το δρόμο για την προέλαση της Βέρμαχτ στη Μέση Ανατολή και περαιτέρω στην Κεντρική Ασία και την Ινδία. Ως επιλογή εξέτασαν την προώθηση μέσω του Καυκάσου προς το Ιράν και στη συνέχεια προς την Ινδία. Η περαιτέρω μοίρα της ΕΣΣΔ, πίστευε ο Χίτλερ, αποφασιζόταν με τη διαίρεση του εδάφους της: το βόρειο τμήμα του ευρωπαϊκού τμήματος της Ρωσίας θα δινόταν στη Φινλανδία- οι χώρες της Βαλτικής εντάσσονταν στο Ράιχ με διατήρηση της τοπικής αυτοδιοίκησης- η τύχη της Λευκορωσίας, της Ουκρανίας και του Ντον καθοριζόταν διφορούμενα- προφανώς η ιδέα της δημιουργίας των "δημοκρατιών ελεύθερων από τον κομμουνισμό" αναφερόταν σε αυτές, και η Γαλικία (η δυτική Ουκρανία) θα εντασσόταν στη δομή της "γενικής κυβέρνησης" του τμήματος της Πολωνίας, που κατείχαν οι Γερμανοί. Για τη Βελικορωσία προβλέφθηκε η εγκαθίδρυση του καθεστώτος της "πιο βάναυσης τρομοκρατίας". Ο Καύκασος μεταβιβάστηκε στην Τουρκία, με τον όρο της χρήσης των πόρων του από τη Γερμανία. Για προπαγανδιστικούς σκοπούς λήφθηκαν μέτρα για να δοθεί στην ιδέα της μελλοντικής επίθεσης η εμφάνιση "δίκαιων αντιποίνων" ή, επιπλέον, της απαραίτητης άμυνας. Η Σοβιετική Ένωση κατηγορήθηκε για διπρόσωπη στάση απέναντι στη Γερμανία, η οποία εκφράστηκε, σύμφωνα με τον Χίτλερ, με την ενθάρρυνση της Αγγλίας να συνεχίσει την αντίσταση και να αρνηθεί να διαπραγματευτεί την ειρήνη. Στις σημειώσεις του F.Hadler oι σκέψεις του Χίτλερ διατυπώθηκαν πιο ωμά: "Αν η Ρωσία ηττηθεί... τότε η Γερμανία θα κυριαρχήσει στην Ευρώπη. Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, η Ρωσία πρέπει να εξαλειφθεί. Έχουν αναπτυχθεί διάφορες παραλλαγές του σχεδίου της ανατολικής εκστρατείας. Μια από αυτές διατύπωσε την ιδέα της επίθεσης: "Μια άμεση επίθεση στη Μόσχα, για να συντρίψει και να καταστρέψει τη ρωσική βόρεια ομάδα ... Στη συνέχεια, αφού καταλάβει τη Μόσχα και τη Βόρεια Ρωσία, να στρέψει το μέτωπο προς το νότο, προκειμένου να συνεργαστεί με τη γερμανική νότια ομάδα για να καταλάβει την Ουκρανία και τελικά να φτάσει στη γραμμή Ροστόφ - Γκόρκι - Αρχαγγέλσκ". Η επίθεση στο Λένινγκραντ θεωρήθηκε καθήκον για μια ειδική ομάδα στρατευμάτων που κάλυπτε το βόρειο πλευρό της κύριας επιχείρησης. Αυτή η παραλλαγή συνέχισε να οριστικοποιείται και να τελειοποιείται. Η καλύτερη κατεύθυνση της κύριας επίθεσης θεωρήθηκε η περιοχή βόρεια των βάλτων του Πινσκ, η οποία παρείχε τις καλύτερες προϋποθέσεις για να φτάσει στη Μόσχα και το Λένινγκραντ. Η κύρια επίθεση επρόκειτο να πραγματοποιηθεί από δύο ομάδες στρατού σε συνδυασμό με την ομάδα στρατευμάτων που προέλαυνε από τη Φινλανδία. Το κύριο καθήκον της κεντρικής ομάδας στρατού ήταν η ήττα των σοβιετικών στρατευμάτων στην περιοχή του Μινσκ και η περαιτέρω ανάπτυξη της επίθεσης κατά της Μόσχας. Προέβλεπε επίσης τη δυνατότητα στροφής μέρους των δυνάμεων αυτής της ομάδας προς τα βόρεια, προκειμένου να αποκόψει τα σοβιετικά στρατεύματα στη Βαλτική σε συνεργασία με την αριστερή (βόρεια) ομάδα στρατού. Η Νότια Ομάδα Στρατού (το ένα τρίτο των συνολικών δυνάμεων) επρόκειτο να χτυπήσει από τη Νότια Πολωνία προς τα ανατολικά και νοτιοανατολικά, με την ισχυρή αριστερή (βόρεια) πλευρά της να εδράζεται στα έλη του Πρίπιατ και περαιτέρω στον ποταμό Δνείπερο. Ένα μέρος των δυνάμεων αυτής της ομάδας στρατών προοριζόταν να χτυπήσει από τη Ρουμανία προς τα βόρεια, προκειμένου να αποκόψει τις οδούς διαφυγής των σοβιετικών στρατευμάτων από τη Δυτική Ουκρανία προς τα ανατολικά, προς τον Δνείπερο. Ως απώτερος στόχος της εκστρατείας προτάθηκε η υποχώρηση στη γραμμή: Αρχάγγελσκ - Γκόρκι - Βόλγα (προς Στάλινγκραντ) - Ντον (προς Ροστόφ). Οι περαιτέρω εργασίες για το θεμελιώδες έγγραφο επικεντρώθηκαν στο προσωπικό της επιχειρησιακής καθοδήγησης του OKV. Στις 17 Δεκεμβρίου το σχέδιο αναφέρθηκε στον Χίτλερ, ο οποίος έδωσε τα σχόλιά του. Συντάχθηκαν με τη μορφή του χωριστού εγγράφου που επικυρώθηκε με την υπογραφή του. Υπογράμμισαν τη σημασία της περικύκλωσης των ομάδων του Κόκκινου Στρατού στην περιοχή της Βαλτικής και της Ουκρανίας με τη στροφή των προελαύνοντων στρατευμάτων προς το βορρά και το νότο αντίστοιχα μετά τη διάσπαση και στις δύο πλευρές των ελών του Πρίπιατ και την ανάγκη να κυριαρχήσουν στην περιοχή της Βαλτικής Θάλασσας (για να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη προμήθεια σιδηρομεταλλεύματος από τη Σουηδία). Η απόφαση για την επίθεση κατά της Μόσχας εξαρτιόταν από την επιτυχία των επιχειρήσεων στην πρώτη φάση της εκστρατείας. Προτάθηκε ότι ήταν δυνατή η απροσδόκητα ταχεία αποσύνθεση των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων και ότι σε μια τέτοια περίπτωση ήταν δυνατή η υλοποίηση μιας επιλογής ταυτόχρονης μετατόπισης του τμήματος της Ομάδας Στρατιών "Κέντρο" προς τα βόρεια και αδιάκοπης επίθεσης στη Μόσχα. Σχεδιάστηκε να επιλυθούν όλα τα προβλήματα του πολέμου στην Ευρώπη το 1941, προκειμένου να προληφθεί η είσοδος των ΗΠΑ στον πόλεμο, την οποία ο Χίτλερ θεωρούσε πιθανή μετά το 1942. Στις 18 Δεκεμβρίου 1940, αφού έκανε διευκρινίσεις στο σχέδιο που είχε εκπονήσει η OKV, ο Χίτλερ υπέγραψε την οδηγία της ανώτατης διοίκησης № 21, η οποία είχε τη συμβατική ονομασία "Παραλλαγή του Μπαρμπαρόσα". Έγινε το βασικό κατευθυντήριο έγγραφο του σχεδίου πολέμου κατά της ΕΣΣΔ. Όπως και η απόφαση του Χίτλερ από τις 31 Ιουλίου 1940, η οδηγία αυτή ήταν διαποτισμένη με τις ιδέες της εκστρατείας αστραπή. Ο απώτερος στόχος της εκστρατείας ήταν να "δημιουργήσει ένα φράγμα κατά της ασιατικής Ρωσίας κατά μήκος της γραμμής Βόλγα-Αρχανγκέλσκ. Η Πολεμική Αεροπορία ανέλαβε να "παραλύσει την τελευταία εναπομείνασα ρωσική βιομηχανική περιοχή στα Ουράλια". Έτσι, η βάση του σχεδίου "Μπαρμπαρόσα" ήταν η ιδέα της ήττας και της καταστροφής του Κόκκινου Στρατού στην πρώτη φάση της εκστρατείας - στις μάχες στη Βαλτική, τη Λευκορωσία και τη δεξιά όχθη της Ουκρανίας. Στο μέλλον υποτίθεται ότι δεν θα συνέχιζε την αντίστασή του. Η οδηγία του Χίτλερ απαιτούσε κυριολεκτικά να "... νικήσει τη Σοβιετική Ρωσία σε μια σύντομη εκστρατεία πριν τελειώσει ο πόλεμος εναντίον της Αγγλίας. Η ημερομηνία ολοκλήρωσης των προετοιμασιών για την εκστρατεία ορίστηκε για τις 15 Μαΐου 1941.

https://www.fondsk.ru/news/2021/05/30/russkaja-problema-budet-razreshena-nastupleniem-53681.html