Οι Γάλλοι σκέφτονται να μείνουν μόνιμα στη Ρωσία

Είναι η ρωσική κοινωνία ένα από τα τελευταία προπύργια αυτού που κάποτε αποτελούσε μέρος της έννοιας των "ευρωπαϊκών αξιών";

Vladimir Mikheev

Ένας επιχειρηματίας που επέστρεψε πρόσφατα στον τόπο του επίσημου επαγγελματικού ταξιδιού του στη Μόσχα από την πατρίδα του, τη Γαλλία, όπου δεν είχε πάει για έναν ολόκληρο χρόνο λόγω της "πανδημίας", εξομολογήθηκε στον παλιό μου φίλο από τη σχολή δημοσιογραφίας ότι είχε υποστεί σοκ από τους συμπατριώτες του. Πολλοί από αυτούς είχαν διαλυθεί ψυχολογικά από τον COVID. Αποκλεισμός... αυτοαπομόνωση... ταξιδιωτικοί περιορισμοί... Διακοπή στην παροχή ιατρικών υπηρεσιών... Έντονος φόβος για έναν αόρατο εχθρό...

Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε έναν άλλο ενοχλητικό παράγοντα που τρώει τον ιστό της κοινωνίας μας: την απόρριψη του ντόπιου πληθυσμού από τους μετανάστες που μεγάλωσαν σε άλλους πολιτισμούς- αυτούς που δεν θέλουν να ακολουθήσουν τους κανόνες της κοινωνικής συνύπαρξης και, σε πολλές περιπτώσεις, δεν είναι καν πρόθυμοι να υπακούσουν στον νόμο. Στο μυαλό μου έρχονται εικόνες ενός στενού παριζιάνικου δρόμου που γεμίζει σε όλο του το πλάτος και το μήκος τις Παρασκευές με μουσουλμάνους που προσεύχονται ακριβώς στο οδόστρωμα...

Αυτή η "νέα κανονικότητα" έχει κάνει τους συμπατριώτες επιχειρηματίες της Γαλλίας πιθήνιους, άβουλους, που απολαμβάνουν τα πενιχρά οφέλη που λαμβάνουν, ανίκανους να προστατεύσουν τα θεμέλια της ζωής τους.

Με φόντο τον κομφορμισμό που εξαπλώνεται με την ταχύτητα μιας ιογενούς μόλυνσης, η οποία προηγουμένως δεν χαρακτήριζε ένα σημαντικό μέρος των πολιτών της Πέμπτης Δημοκρατίας, οι οποίοι έβγαιναν να διαδηλώσουν κατά εκατομμύρια αν δεν τους άρεσε μια συγκεκριμένη απόφαση των αρχών, υπήρξε μια πρωτοφανής δράση των Γάλλων αξιωματικών προς υποστήριξη των συνταξιούχων στρατηγών που έγραψαν ανοιχτή επιστολή στον πρόεδρο Μακρόν στα τέλη Απριλίου, προειδοποιώντας για επικείμενο εμφύλιο πόλεμο με αφορμή τον ισλαμικό ρατσισμό.

Το στρατιωτικό προσωπικό δεν επιτρέπεται νομικά να προβαίνει σε πολιτικές δηλώσεις. Αν αποφάσισαν ένα τέτοιο προκλητικό ντεμαράζ, αυτό σημαίνει ότι οι προσπάθειες των κυρίαρχων κύκλων για την αντιμετώπιση του ισλαμικού ριζοσπαστισμού έχουν αποτύχει.

Οι απλοί πολίτες υποστήριξαν την ανησυχητική κραυγή των στρατιωτικών (στις 10 Μαΐου υπήρχαν περισσότεροι από 220 χιλιάδες υποστηρικτές). Η ιδέα ενός υποτονικού εμφυλίου πολέμου πετάχτηκε στον δημόσιο χώρο- η ιδέα αυτή υιοθετήθηκε, θα γίνει τώρα μέρος του δημόσιου λόγου, ένα φλέγον θέμα συζήτησης στα παγκάκια των πάρκων, στα τραπέζια των καφετεριών, στις τηλεοπτικές εκπομπές συζήτησης, στο κοινοβούλιο και στην κυβέρνηση. Θα γίνει η οργή της ημέρας.

Η Γαλλία που χάνουμε

Δεν υπάρχει ούτε ένας τακτικός χρήστης των ειδήσεων που να μην παρατηρεί τις βίαιες εκρήξεις συναισθημάτων των ταξιδιωτών που επισκέφθηκαν τους Γάλλους και αποθαρρύνθηκαν. Ο γενικός τόνος των αντιδράσεων αποδίδεται από την τροποποιημένη φράση του Ehrenburg: να δούμε το Παρίσι - και να μην πεθάνουμε από την κατάρρευση των ψευδαισθήσεων.

Δεν είναι θέμα ανατροπής των προσδοκιών να θαυμάζει κανείς την τέλεια σχεδιασμένη, βαλσαρισμένη πόλη του βαρόνου Haussmann, όπου οι φωνές της Edith Piaf ή της Mireille Mathieu "κάτω από τη γέφυρα του Bercy, ένας καθιστός φιλόσοφος, δύο μουσικοί, λίγοι θεατές και χιλιάδες άνθρωποι κάτω από τον ουρανό του Παρισιού θα τραγουδούν μέχρι το βράδυ τον ύμνο ενός λαού ερωτευμένου με την παλιά του πόλη". Αν και...

Μετανάστες καίνε τη Γαλλική σημαία

Φωτογραφία: Κ: REUTERS/Fayaz Aziz

Για την εναρμόνιση των σχέσεων μεταξύ των εθνοθρησκευτικών κοινοτήτων, δεν αρκεί μόνο το κάλεσμα του Προέδρου και των συνεργατών του. Μπορείς να καλείς όσο συχνά θέλεις, όπως κάνει ο Μακρόν, για την "ενότητα του έθνους" και να υπόσχεσαι να "κόψεις το κεφάλι της Λερναίας Ύδρας του ριζοσπαστικού εξτρεμισμού", αλλά θα χρειαστούν απίστευτες προσπάθειες για να αποκατασταθούν οι μηχανισμοί απορρόφησης που υπήρχαν, για παράδειγμα, τη δεκαετία του 1960. Για να βρεθεί έστω κάποια πλατφόρμα ενότητας μεταξύ των γηγενών Γάλλων και των έξι εκατομμυρίων οπαδών του Προφήτη Μωάμεθ που έχουν εγκατασταθεί στη Γαλλία.

Ούτως ή άλλως, σήμερα η απόκλιση μεταξύ της εξιδανικευμένης εικόνας της "πρωτεύουσας του κόσμου" και της πραγματικότητας είναι εκπληκτική.

Η πυρκαγιά στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων

Ας θυμηθούμε. Την άνοιξη του 2019, ο καθεδρικός ναός της Παναγίας των Παρισίων έπιασε φωτιά. Αυτό συνέβη την Αγία (Μεγάλη) Δευτέρα πριν από το Καθολικό Πάσχα. Ο συγγραφέας Σεργκέι Λουκιανένκο, ο οποίος σωστά σημείωσε ότι ο καθεδρικός ναός είναι "όχι μόνο η Γαλλική κληρονομιά, αλλά η κληρονομιά όλης της ανθρωπότητας", είπε ότι η ατυχία θα έπρεπε να είναι αναμενόμενη. Στη δυσοίωνη λάμψη της πυρκαγιάς είδε "τόσο ένα σύμβολο της κρίσης της πίστης, όσο και ένα σύμβολο της "νέας Γαλλίας", όπου το κύριο θρησκευτικό ιερό επισκευάστηκε από ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με τον χριστιανισμό ή με αυτή την "παλιά Γαλλία", και ένα σύμβολο της ανικανότητας της σύγχρονης ανεπτυγμένης κοινωνίας μπροστά σε μια κοινότυπη καταστροφή που είναι οικεία στους ανθρώπους εδώ και χιλιάδες χρόνια".

Η συμπάθεια για τους Γάλλους, που αβοήθητοι ατενίζουν τον απανθρακωμένο καθεδρικό ναό, είναι δικαιολογημένη. Αξίζει να ξανασκεφτούμε τα λόγια του Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι, που καταγράφηκαν από τον ίδιο στο "Ημερολόγιο ενός συγγραφέα" (Ιούλιος-Αύγουστος 1877): "Ω, ξέρετε, κύριοι, πόσο αγαπητοί είμαστε εμείς, οι ονειροπόλοι-σλαβόφιλοι, κατά τη γνώμη σας, οι μισητοί της Ευρώπης - αυτής της ίδιας της Ευρώπης, αυτής της "χώρας των ιερών θαυμάτων"!... Ξέρετε σε τι δάκρυα και σε τι συσπάσεις της καρδιάς μας βασανίζει και μας διεγείρει η μοίρα αυτής της αγαπημένης και αγαπητής σε μας χώρας, πόσο μας τρομάζουν αυτά τα ζοφερά σύννεφα, που όλο και περισσότερο σκιάζουν τον ουρανό της;"

Σκοτεινά σύννεφα που καλύπτουν τον ουρανό της Ευρώπης... Τα λόγια αυτά, ειπωμένα εκατόν πενήντα χρόνια πριν από τη "νέα ανωμαλία", ακούγονται σαν θλιβερή προφητεία.

Η Γαλλία που κερδίζουμε

Σε κάθε μολυβένιο-σκοτεινό σύννεφο, σύμφωνα με την αγγλική έκφραση, μπορείς να βρεις μια φωτεινή επένδυση (Every cloud has a silver lining).

Το 2000, ο Αλεξάντερ Προτσένκο, συνάδελφός μου από τις εφημερίδες Izvestia και Trud, μου μίλησε για την απροσδόκητη συνάντησή του με έναν νεαρό Γάλλο Αρμένιο στο Ροστόφ του Ντον. Δεν είχε ξαναέρθει ποτέ στην περιοχή μας. Τι τον έκανε να αλλάξει θέση; Είχε βαρεθεί ότι περίπου μία φορά το μήνα ήταν το αυτοκίνητό του που ήταν σταθμευμένο μπροστά από το παράθυρο στη γενέτειρά του, το Στρασβούργο, το οποίο καιγόταν εξαιτίας των νέων μεταναστών.

Το Στρασβούργο έγινε διάσημο τη δεκαετία του 2000 για το γεγονός ότι το ύψος του τρούλου του υπό ανέγερση τζαμιού ήταν σχεδόν το κύριο θέμα στις συζητήσεις στο δήμο. Στο μυαλό μας έρχεται το δυστοπικό μυθιστόρημα της Έλενα Τσουντίνοβα "Το τζαμί της Παναγίας των Παρισίων: 2048"... Και ένας Αρμένιος με Γαλλικές ρίζες δεν έχασε το κεφάλι του - ίδρυσε δύο εφημερίδες στο Ροστόφ-ον-Ντον ταυτόχρονα.

Πριν από έξι χρόνια, όταν γιορταζόταν η 70ή επέτειος της Νίκης και η συλλογική Δύση έσφιγγε τις κυρώσεις για την επιστροφή της Κριμαίας στο γενέθλιο λιμάνι της, ένας Γάλλος επιχειρηματίας και η Ρωσίδα σύζυγός του παρέλασαν κατά μήκος της Τβερσκάγια και στη συνέχεια κατά μήκος της Κόκκινης Πλατείας σε φάλαγγες του "Αθάνατου Συντάγματος" με τη Γαλλική τρίχρωμη στα ίδια χρώματα με τη ρωσική σημαία. Αναρτήθηκαν σε ένα βίντεο σε κοινωνικό δίκτυο σχετικά με αυτή την εμπειρία, συνοδεύοντας την ευγενικά τολμηρή λεζάντα: "Η Γαλλία είναι παρούσα στην παρέλαση της Νίκης στη Μόσχα στο πρόσωπο του λαού της".

Η χώρα που γέννησε τον Μανέ, τον Μονέ, τον Σεζάν και τον Ρενουάρ, τον Μπιζέ και τον Σαιν-Σανς, τον Δουμά, τον Ουγκώ, τον Μπαλζάκ και ολόκληρο τον γαλαξία των λαμπρών συγγραφέων μυθιστορημάτων, την Ιωάννα της Λωραίνης και τον Ντε Γκωλ, είναι παρούσα σήμερα στη Ρωσία με την πολλαπλασιαζόμενη διασπορά της.

Στο άμεσο περιβάλλον μου, το "γαλλικό μονοπάτι" έχει γίνει πρόσφατα πολύ ορατό. Ο γαμπρός της συμμαθήτριάς μου είναι Γάλλος. Ένας φίλος του συναδέλφου μου, ένας Βρετάνος Quentin, ολοκληρώνει το μεταπτυχιακό του στη RANEPA και σκοπεύει να αναζητήσει εργασία στη Ρωσία. Ένας άλλος συνάδελφός μου, ένας Γάλλος Victor, ειδικός στον προγραμματισμό, μια ιδιοφυΐα στους υπολογιστές, μαζί με τη Ρωσίδα σύζυγό του, θηλάζουν τη μικρή Eleanor για δεύτερο μήνα...

Τον Μάιο του 2019, σε ένα λεωφορείο που κατευθυνόταν προς τον σταθμό Yugo-Zapadnaya του μετρό, βοήθησα δύο νεαρούς άνδρες με άψογα κοστούμια και με άψογη γνώση της γαλλικής γλώσσας, οι οποίοι δεν είχαν ψιλά για να πληρώσουν το εισιτήριο. Αρχίσαμε να μιλάμε. Και οι δύο είχαν μόλις υποστηρίξει τις μεταπτυχιακές τους διατριβές, έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές τους στο MGIMO. Τι θα γίνει μετά; Ο ένας ήταν από τη Νανσί, μια πόλη της Λωρραίνης. Είχε σκοπό να μείνει στη Μόσχα και να ψάξει για δουλειά. Στην ερώτησή μου, τι του αρέσει εδώ, απάντησε λεπτομερώς. Πρώτον, οι άνθρωποι είναι φιλικοί, δεύτερον, η αρχιτεκτονική στο ιστορικό κέντρο και τέλος, "έχετε ένα καθαρό μέρος εδώ".

Πριν από μερικά χρόνια, όταν το κύμα της ισλαμικής εξάπλωσης στον Παλαιό Κόσμο είχε ήδη χτυπήσει στους πρόποδες της βασιλικής Sacre Coeur στον λόφο της Μονμάρτης, ο ηγέτης ενός πολιτικού κινήματος (όχι η Μαρίν Λεπέν) παραδέχτηκε ειλικρινά ότι αν δεν μπορούσε να αντιστρέψει τη διάβρωση της εθνικής ταυτότητας των Γαλατών, ενός αρχαίου ευρωπαϊκού έθνους, θα εξέταζε τη μετανάστευση στη Ρωσία ως τη μόνη διέξοδο.

Μια πρόταση

Ιστορικό γεγονός. Από τους 100.000 στρατιώτες και αξιωματικούς που παρέμειναν στη Ρωσία ως αιχμάλωτοι πολέμου για δύο χρόνια μετά την έξοδο των υπολειμμάτων της Μεγάλης Στρατιάς του Ναπολέοντα, περίπου 60.000 αποδέχθηκαν τη ρωσική υπηκοότητα. Άλλες πηγές υποστηρίζουν ότι τρεις χιλιάδες Ρώσοι αιχμάλωτοι πολέμου που στάλθηκαν στη Γαλλία, όλοι τους επέστρεψαν στην πατρίδα τους.

Όλα επαναλαμβάνονται, αν και με παραλλαγές. Στην περίπτωση των Γάλλων, οι οποίοι επιτρέπουν σήμερα τη μετανάστευση στη Ρωσία, δεν μπορείτε να αισθανθείτε φόβους για το γλωσσικό εμπόδιο, τις "μεταφραστικές δυσκολίες", τις δυσκολίες εξοικείωσης και κοινωνικοποίησης. Υπάρχουν πολλοί λόγοι. Οι Γάλλοι παραμένουν φορείς ενός πολιτισμικού κώδικα παρόμοιου με τον ρωσικό. Υπήρχαν επίσης κρυμμένα χαρακτηριστικά της "παραδοσιακής", συντηρητικής (με την καλή έννοια) ρωσικής κοινωνίας, τα οποία έχουν γίνει πλέον ελκυστικά. Χωρίς να το γνωρίζουμε εμείς και οι άλλοι, η Ρωσία έχει γίνει ένα από τα τελευταία οχυρά αυτού που αποτελούσε μέρος της ευρύχωρης, μέχρι κάποια στιγμή όχι συσκοτισμένης έννοιας των "ευρωπαϊκών αξιών".

https://www.fondsk.ru/news/2021/05/15/francuzy-zadumyvajutsja-o-pmzh-v-rossii-53574.html