Η ναζιστική κατοχή και η απελευθερωτική αποστολή του Κόκκινου Στρατού τίθενται στην ίδια βάση
Yuri Rubtsov
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στη δήλωση ότι η Σοβιετική Ένωση (η ιστορική Ρωσία), από τη μία πλευρά, και οι δυτικές χώρες - μέλη του αντιχιτλερικού συνασπισμού - από την άλλη, πολέμησαν εναντίον ενός εχθρού, αλλά ήταν σαν να βρίσκονταν σε διαφορετικούς πολέμους.
Πάρτε τον συσχετισμό των δυνάμεων στα κύρια χερσαία θέατρα των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στον ένοπλο αγώνα στο σοβιετογερμανικό μέτωπο ο Κόκκινος Στρατός το καλοκαίρι του 1941 πολεμούσε εναντίον 190 μεραρχιών της Γερμανίας και των συμμάχων της (95,5% των συνολικών χερσαίων δυνάμεών τους), τον Νοέμβριο του 1942 - εναντίον 266 μεραρχιών (95,5%), τον Ιανουάριο του 1944 - εναντίον 245 μεραρχιών (92,1%). Ακόμη και μετά το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου στην Ευρώπη ο Κόκκινος Στρατός αντιμετώπιζε 195-240 μεραρχίες, ενώ στο δυτικό μέτωπο εναντίον των αγγλοαμερικανών συμμάχων δεν δρούσαν σε καμία στιγμή περισσότερες από 75 μεραρχίες της Βέρμαχτ. Οι σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις πραγματοποίησαν 37 στρατηγικές επιχειρήσεις εναντίον της Βέρμαχτ, οι σύμμαχοι στο δυτικό μέτωπο - μόνο έξι, στο ιταλικό και στο βορειοαφρικανικό μέτωπο - τρεις στρατηγικές επιχειρήσεις η καθεμία.
Και το τίμημα που καταβλήθηκε για τη νίκη; Οι ανεπανόρθωτες απώλειες των Σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων ήταν σχεδόν 11,3 εκατομμύρια άνθρωποι. Συνολικές απώλειες των βρετανικών και αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων - περίπου 2,3 εκατομμύρια στρατιώτες και αξιωματικοί.
Γιατί τέτοιες δυσανάλογες απώλειες των σοβιετικών στρατών; Οι παραχαράκτες θα υποδείξουν βοηθητικά ότι ο λόγος είναι η ανικανότητα των σοβιετικών επικεφαλής και διοικητών να πολεμήσουν. Αλλά ποιος λέει ότι τα συμμαχικά στρατεύματα θα είχαν υποστεί λιγότερες απώλειες αν είχαν λύσει μόνοι τους το έργο που έπεσε στις σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις, δηλαδή να καταστρέψουν 607 εχθρικές μεραρχίες; Παρεμπιπτόντως, στη Δυτική Ευρώπη, την Ιταλία και τη Βόρεια Αφρική οι Σύμμαχοι νίκησαν 3 φορές λιγότερες - 176 μεραρχίες. Από τις συνολικές απώλειες της Luftwaffe, που αριθμούσαν περισσότερα από 100 χιλιάδες αεροπλάνα, στις μάχες με τους σοβιετικούς στρατούς η Γερμανία έχασε μέχρι και 77 χιλιάδες. Ο Κόκκινος Στρατός κατέστρεψε ή κατέλαβε επίσης τα τρία τέταρτα όλων των εργαλείων και των όλμων, των αρμάτων μάχης και των επιθετικών εργαλείων του αντιπάλου.
Σίγουρα, για τους Συμμάχους ο πόλεμος δεν ήταν εύκολος, αλλά οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Είναι επίσης ακατάλληλο να ξεχνάμε ότι άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο μόλις τον Ιούνιο του 1944, όταν η ραχοκοκαλιά της ναζιστικής στρατιωτικής μηχανής είχε ήδη σπάσει. Και όχι από αυτούς, αλλά από τον Κόκκινο Στρατό. Έτσι, όπως και να το κρίνετε, είχαμε διαφορετικούς πολέμους.
Η διαφορά αυτή αντικατοπτρίζεται στην ημερομηνία νίκης. Η νίκη είναι κοινή, αλλά η Ημέρα της Νίκης έχει τη δική της ημερομηνία: οι δυτικές χώρες την γιορτάζουν στις 8 Μαΐου, ενώ η Ρωσία την γιορτάζει στις 9 Μαΐου. Και δεν είναι μια διαφορά δύο ωρών μεταξύ της ώρας Μόσχας και της ώρας Κεντρικής Ευρώπης: Η Πράξη άνευ όρων παράδοσης των Γερμανικών στρατευμάτων υπογράφηκε στο προάστιο Karlshorst του Βερολίνου στις 00.43 ώρα Μόσχας στις 9 Μαΐου 1945. Για τη χώρα μας, η υπογραφή αυτού του εγγράφου σηματοδότησε την τελική νίκη επί του Τρίτου Ράιχ και των Ευρωπαίων συμμάχων του. Εκείνη τη στιγμή στην Ευρώπη ήταν πραγματικά ακόμα 8 Μαΐου, αλλά είναι λάθος όποιος νομίζει ότι οι Σύμμαχοι, καθορίζοντας την ημερομηνία του εορτασμού, καθοδηγούνταν από την υπογραφή του Karlshorst. Σε τι βασίζονταν τότε;
Ας εξηγήσουμε αυτή τη σύγκρουση, η οποία είχε ως αιτία τη γυμνή πολιτική.
Yury Rubtsov
Το βράδυ της 6ης Μαΐου, ο στρατηγός Ι.Α. Σουσλοπάροφ, ο Σοβιετικός αντιπρόσωπος στο αρχηγείο των αγγλοαμερικανικών συμμαχικών δυνάμεων, ο οποίος βρισκόταν στο Παρίσι, δέχτηκε επίσκεψη από τον υπασπιστή του ανώτατου διοικητή των συμμαχικών εκστρατευτικών δυνάμεων στη Δυτική Ευρώπη, Στρατηγού Δ. Αϊζενχάουερ, ο οποίος μετέφερε πρόσκληση από τον αρχηγό του να έρθει αμέσως στη Ρεμς, όπου βρισκόταν το αρχηγείο του Αϊζενχάουερ. Ο τελευταίος, συναντώντας τον Σοβιετικό συνάδελφό του, τον ενημέρωσε για τη συνάντησή του με τον Συνταγματάρχη A. Yodl, τον Αρχηγό του Επιτελείου της Επιχειρησιακής Διοίκησης της Ανώτατης Διοίκησης της Βέρμαχτ. Από τον μεγάλο ναύαρχο Κ. Ντένιτς, ο οποίος μετά την αυτοκτονία του Χίτλερ έγινε πρόεδρος της Γερμανίας και ανώτατος αρχιστράτηγος, ο Γιοντλ είχε την εξουσία να υπογράψει την πράξη συνθηκολόγησης των Γερμανικών στρατευμάτων που πολεμούσαν στο δυτικό μέτωπο.
Ο Αϊζενχάουερ συμπεριφέρθηκε με συμμαχικό τρόπο. Απαίτησε κατηγορηματικά από τη Γερμανική διοίκηση να υπογράψει πλήρη και άνευ όρων παράδοση σε όλα τα μέτωπα, συμπεριλαμβανομένου του ανατολικού, όπου η Βέρμαχτ συνέχιζε εκείνες τις ημέρες να προβάλλει σθεναρή αντίσταση στις δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού. Θεωρούσε εξαιρετικά επιθυμητό "η συνθηκολόγηση των Γερμανών στο ρωσικό μέτωπο και η συνθηκολόγησή τους στο δικό μας μέτωπο να συντονιστούν χρονικά με ακρίβεια, έτσι ώστε οι εχθροπραξίες να τερματιστούν ταυτόχρονα".
Ο Γιοντλ έστειλε το τελεσίγραφο στον Ντένιτς στο Φλένσμπουργκ, όπου βρισκόταν τότε η Γερμανική κυβέρνηση. Στις δύο και μισή το πρωί της 7ης Μαΐου, ο Denitz εξουσιοδότησε τον στρατηγό να υπογράψει πράξη άνευ όρων παράδοσης όλων των Γερμανικών στρατευμάτων σε όλα τα μέτωπα. Η υπογραφή αυτή με τη συμμετοχή του στρατηγού Susloparov πραγματοποιήθηκε στις 7 Μαΐου στις 2.30 περίπου. Παράλληλα όμως ο Jodl, επικαλούμενος τις "κακές επικοινωνίες", που δεν του επέτρεπαν να ενημερώσει εγκαίρως τα στρατεύματα για τη γενική παράδοση, έλαβε 45 ώρες καθυστέρηση από την υπογραφή του πρωτοκόλλου μέχρι την έναρξη ισχύος του, δηλαδή μέχρι τις 23.00 της 8ης Μαΐου (ώρα Κεντρικής Ευρώπης).
Αφού ενημερώθηκε για την υπογραφή στη Ρεμς, ο Στάλιν αρνήθηκε την υπογραφή του W. Τσόρτσιλ και Χ. Τρούμαν να κηρύξουν επίσημα και συναινετικά τη νίκη επί της Γερμανίας στις 8 Μαΐου. Στο προσωπικό του μήνυμα προς καθέναν από τους δυτικούς ηγέτες το δικαιολόγησε με το γεγονός ότι "η αντίσταση των Γερμανικών στρατευμάτων στο ανατολικό μέτωπο δεν εξασθενεί" και επισήμανε την ανάγκη να περιμένουν τη στιγμή που θα τεθεί σε ισχύ η συνθηκολόγηση των Γερμανικών στρατευμάτων, δηλαδή μέχρι τις 8 Μαΐου στις 23 η ώρα (ώρα Κεντρικής Ευρώπης) και 9 Μαΐου στη 1 η ώρα (ώρα Μόσχας). Κατάφερε να πείσει τον Τσόρτσιλ και τον Τρούμαν να αναγνωρίσουν το Πρωτόκολλο της Ρεμς ως προσωρινό. Και η κύρια πράξη της άνευ όρων παράδοσης των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων υπογράφηκε, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, στο Karlshorst.
Αλλά όταν συμφώνησαν σε αυτή την υπογραφή, οι ηγέτες των συμμαχικών χωρών δεν έλαβαν υπόψη τους τη γνώμη του Σοβιετικού ηγέτη όταν καθόρισαν την Ημέρα της Νίκης επί της Γερμανίας και ανακοίνωσαν την 8η Μαΐου ως τέτοια. Δηλαδή, βασιζόταν στην έναρξη ισχύος του πρωτοκόλλου που υπογράφηκε στη Reims.
Μια λεπτομέρεια, μια ασήμαντη λεπτομέρεια; Εξάλλου, ας γιορτάσουν όταν το θεωρούν απαραίτητο. Αυτό είναι αλήθεια, αν δεν υπήρχε ένα "αλλά". Η ημέρα της νίκης επί του ναζισμού έχει περάσει προ πολλού στις δυτικές χώρες ως εκδήλωση της δεύτερης γραμμής. Αντιδρούν όμως στο δικαίωμά μας να θυμόμαστε την 9η Μαΐου ως το κύριο γεγονός του ΧΧ αιώνα. Ιδιαίτερα ζηλωτές είναι οι νέοι επαναστάτες - Πολωνία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Τσεχική Δημοκρατία και χώρες της Βαλτικής. Το συνεχιζόμενο κύμα κατεδάφισης μνημείων του Κόκκινου Στρατού εκεί συνοδεύεται από κατηγορίες ότι δεν είναι απελευθερωτής, αλλά κατακτητής. "Αποδεικνύεται" ότι με το τέλος του πολέμου άρχισε η οικονομική και πολιτική κατοχή των χωρών αυτών από τη Σοβιετική Ένωση.
Με άλλα λόγια, η ναζιστική κατοχή που στοίχισε εκατομμύρια ζωές, τα εγκλήματα των συνεργατών στις περισσότερες χώρες της γηραιάς Ηπείρου και η απελευθερωτική αποστολή του Κόκκινου Στρατού τοποθετούνται κυνικά στον ίδιο πίνακα.
Γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Βρετανία και η Γαλλία, που ήταν μέλη του αντιχιτλερικού συνασπισμού, αδιαφορούν για τέτοιες ενέργειες; Εξάλλου, στο τέλος προσβάλλεται η μνήμη των δικών τους αγωνιστών κατά του ναζισμού, οι οποίοι βάδισαν από τη Δύση προς τον Κόκκινο Στρατό και διεκδίκησαν το "πνεύμα του Έλβα".
Η απάντηση είναι απλή: οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ συγχωρούν στους νεότερους εταίρους τους την εξύμνηση του ναζισμού για χάρη μιας ρωσοφοβικής ιδεολογίας και μιας αντιρωσικής πορείας. Ποιος στη Δύση ύψωσε τη φωνή του ενάντια στις πορείες των βετεράνων και των πιστών των Waffen SS στη Ρίγα και το Ταλίν; Ενδιαφέρεται κανείς στη Δύση για το ότι στην Ουκρανία, η οποία φιλοδοξεί στις "ευρωπαϊκές αξίες", η ημέρα ίδρυσης της UPA* (απαγορευμένης στη Ρωσία) - μιας εγκληματικής οργάνωσης που ευθύνεται για τον θάνατο δεκάδων χιλιάδων ειρηνικών Ουκρανών, Λευκορώσων, Ρώσων, Πολωνών και Εβραίων - έχει ανακηρυχθεί δημόσια αργία; Έχει καταδικάσει κάποια δυτική πρεσβεία την πρόσφατη "πορεία των βυσσιβάνκων" στους κεντρικούς δρόμους της ηρωικής πόλης του Κιέβου με πυρσούς και φωνές: "Είμαστε περήφανοι και θυμόμαστε τα κατορθώματα της Μεραρχίας SS "Γαλικία""; Ένα άλλο νεοναζιστικό άσμα τα εξηγεί όλα: "Είμαστε μια δύναμη που πρέπει να πολεμήσουμε στη Μόσχα!"
https://www.fondsk.ru/news/2021/05/09/den-pobedy-dlja-rossii-i-evropy-raznye-daty-raznye-vojny-raznye-mirovozzrenija-53532.html
Comments